Ο Θεός να μας φυλάει από τους… εκπροσώπους του
Έχω να κοινωνήσω από παιδί. Από τότε που μας οδηγούσε η μαμά, ύστερα από την απαιτούμενη νηστεία και με την πρέπουσα ευλάβεια, ενώπιον του ιερέως με το ∆ισκοπότηρο στο χέρι κι ανοίγαμε το στόμα να μεταλάβουμε «Σώμα και Αίμα Χριστού». Από τότε έχω να κοινωνήσω, διότι πρώτον. ∆εν θεωρώ την ταπεινότητά μου ικανή να δεχθεί τη Θεία Μετάληψη και δεύτερον. ∆εν θεωρώ κανέναν από τους επαγγελματίες εκπροσώπους του Κυρίου, ικανό να κρατά στα χέρια του δισκοπότηρα και να παίζει με της ψυχής μου τα ιερά και τα όσια. Όσα της έχουν απομείνει. Έτσι, κατόπιν…ωρίμου σκέψεως, θεωρώ ανάξιους κι εμένα κι εκείνους, να αγγίζουμε οτιδήποτε αφορά στην Υπέρτατη Αγάπη του Σταυρωμένου Χριστού.
∆εν έχασα εκπομπή του Σπύρου Καρατζαφέρη, όπου οι «άγιοι πατέρες» οι παντελεήμονες, οι «σεβασμιότατοι», «πανοσιολογιότατοι», «παναγιότατοι», επιδίδονταν σε τόσο «θεάρεστες» πράξεις, που να μη θαμάξω της αγιοσύνης τους τις προστυχιές. ∆εν πέρασε καμία από τις καταγγελλόμενες κατά καιρούς παλιανθρωπιές των «…ότατων» της του Χριστού εκκλησίας, που να μη με οδηγήσουν σε κολασμένη σκέψη. Βρε λες;!…
Όταν ιερείς, αρχιερείς, μοναχοί, κλπ εκπρόσωποι του Θεού, «δεν έχουν το Θεό τους», μπας και κάτι παραπάνω ξέρουν από εμάς τους κοσμικούς και αμαρτωλούς συγχρόνως, θνητούς; Αυτοί, μάτια μου, έχουν κάνει κολιγιά με τον Αντίχριστο και εκτελούν περιχαρείς τις εντολές του. Είτε αυτές αφορούν σε ομοφυλοφιλικές «ιεροτελεστίες». Είτε σε παιδόφιλες -και μάλιστα ακόμα και… Μεγαλοπαρασκευιάτικες μέσα στο Ιερό- ασέλγειες. Είτε αφορούν τρελές κονόμες για τα προικιά της Παναγίας, των Αγίων, των Οσιομαρτύρων, του Χριστού, της Μαγδαληνής και των… τέκνων τους, τα οποία 2000 χρόνια τώρα, πολλαπλασιασμό τον πολλαπλασιασμό, έχουν γίνει τόσα πολλά, που έχουν χρείαν πολλών δισεκατομμυρίων ώστε να καλυφθούν οικονομικώς, τα ορφανά. Βεβαίως… ό,τι περισσεύει, εκτρέπεται σαν αμπολή προς κάποιο χωραφάκι στον διψασμένο κάμπο των κοινών θνητών – για τους οποίους Κάποιος κάποτε Σταυρώθηκε. Το υπόλοιπο νερό ξέχειλου ποταμού, χύνεται κελαριστό, χαρούμενο, και «καθαγιασμένο» από τις χρυσές αγιαστούρες, στην κατάμαυρη νεκρά θάλασσα της αντίχριστης «αγάπης». Αυτής που τολμούν να επικαλούνται, για την κάλυψη άνομων πράξεων.
– Το έργο της εκκλησίας… Μας λένε. Ορφανοτροφεία. Γηροκομεία. Στέγες προστασίας. Πνευματικά Κέντρα Νεότητος. Έργα, έργα, έργα. Και πάλι κολασμένη «απορία» έρχεται να ταράξει την ωραία ατμόσφαιρα.
– Και πώς στα κομμάτια γίνεται: Να υπάρχουν τόσα παιδιά στους δρόμους, τόση φτώχια, τόσες κραυγές για βοήθεια, τόσοι θάνατοι παιδιών από έλλειψη χρημάτων που θα τα έστελνε «έξω» για θεραπεία, από τη μια. Η «Εκκλησία της Ελλάδος» να προβαίνει σε αγαθοεργίες από την άλλη και η αμύθητη περιουσία της να αυγαταίνει!!! Τι σόι «θαύμα» είναι αυτό, το οποίο οδηγεί τους πιστούς στην «έρημο» να προσκυνάνε χρυσές αγελάδες; Αλλά και τι είδους Πολιτεία δομήσαμε, που επιτρέπει στους χρυσοφόρους «εκπροσώπους» του Θεού, να επενδύουν -ως άριστοι μπιζναδόροι- να διαχειρίζονται, να συσσωρεύουν αμέτρητα πλούτη -τα οποία είναι αφορολόγητα- και να πληρώνει και τους… μισθούς τους από πάνω;!
Τι σόι Πολιτεία δομήσαμε, που όλες της οι επιλογές συνθλίβουν έναν Λαό ο οποίος σαφέστατα αξίζει καλύτερη τύχη; Και αυτός ο έρμος, πού να στραφεί τώρα πια, να ζητήσει ό,τι είναι να ζητήσει, αφού η Εκκλησία η οποία ήταν πάντα το αποκούμπι του, άλλον προσκυνά; Το μόνο που μας απομένει, είναι να μας φυλάει ο Παντοδύναμος, διότι τα χοντρά παιχνίδια του αντίχριστου, παίζονται διαμέσου των δικών Του εκπροσώπων και όποιος έχει διαφορετική άποψη, εδώ είμαστε. Κι εμείς οι αμαρτωλοί, και οι «άγιοι» Εφραίμ. Από κοντά και οι «οσίες» καλόγριες -που δεν δίνουν στον άγγελό τους νερό διότι το πάνε για… εμφιάλωση-. Είμαστε εδώ όλοι, παρόντες και αλαλάζοντες. Άρον, άρον, σταύρωσον Αυτόν. Όχι που θα μας γλύτωνε.
ΤοποΓράφει η Θέμις