Στις περισσότερες χώρες της ευρωζώνης έγινε πλέον κοινό μυστικό ότι παραμένουμε ουραγοί στο μέσο όρο (Μ.Ο.) του Δυτικού πολιτισμού, όχι γιατί δεν θέλουμε, αλλά διότι η ανατολίτικη κουλτούρα που μας υποβόσκει εκ των έσω, καθορίζει την συμπεριφορά μας χωρίς αυτό να το αντιλαμβανόμαστε επαρκώς. Πολλές ευκαιρίες πήγαν χαμένες να γίνουμε αληθινοί πολίτες του δυτικού πολιτισμού και γιατί όχι να τους ξεπεράσουμε. Να θεμελιώσουμε κράτος δικαίου και ισονομίας. Εμείς; Εμείς εμμονικά επιμένουμε σε μεσοβέζικη συμπεριφορά και άρα νοοτροπία του λίγο από όλα. Μπορεί η Ελλάδα να είναι κοιτίδα του Δ. Πολιτισμού αυτό όμως από μόνο του δεν αρκεί δυο χιλιάδες χρόνια μετά να διεκδικούμε την αποκλειστικότητα διότι πριν και μετά, τον κλασικό ελληνικό πολιτισμό γεννήθηκαν και άλλοι τους οποίους επιλέγουμε να αγνοούμε.
Κακά τα ψέματα, δεν επωφεληθήκαμε, ούτε δείξαμε ενδιαφέρον να μεταλαμπαδεύσουμε στις γενιές που ακολούθησαν τις πολιτιστικές εξελίξεις στην Ευρώπη, Γαλλία, Γερμανία και αλλού. Αρκεστήκαμε στο δικό μας ιστορικό κλέος υπεροπτικά, ναρκισσιστικά. Αυτό ιστορικά βόλευε και ικανοποιούσε την εθνική μας αυταρέσκεια. Μπήκαμε στο κλαμπ του ισχυρότερου νομίσματος του κόσμου, το ευρώ και πάλι αποδείξαμε ότι δεν αντιληφθήκαμε τα προνόμια που εμπεριέχονται στο να είσαι πολιτιστικά και οικονομικά Ευρωπαίος. Το αντίθετο με την ένταξή μας στην ευρωζώνη αντί, έστω και εν μέρει, να εκτιμήσουμε σωστά τα πλεονεκτήματα, μεγεθύναμε με τρόπο που μόνο στην Ελλάδα συναντάμε, την διαφορά, τον αμοραλισμό και την κατάχρηση κάθε κανόνα χρηστής διαχείρισης του χρήματος (βλέπε δανεικά). Με την έλευση του σωτηρίου έτους 2015 και τη νέα κυβέρνηση της 25ης Ιανουαρίου, ξύπνησε ο εθνικιστικός μας εγωισμός, το αίσθημα του «αδικημένου λαού». Στις διαπραγματεύσεις για το χρέος η νέα κυβέρνηση εξέλαβε τους εταίρους μας – δανειστές ως εσαεί κουτόφραγκους και ως άλλοι Ζορμπάδες πήγαμε να τους πείσουμε ότι κάτι πάει στραβά με την Ευρώπη… όχι με εμάς… Τους προσεγγίσαμε με ένα κοκτέιλ κουτοπονηριάς με την ανατολίτικη φιλοσοφία του λέγε – λέγε, στο τέλος όλο και κάτι θα μείνει. Μνημείο ασάφειας και αμπελοφιλοσοφίας ήταν ο υπουργός μας των οικονομικών με τη ρεμπέτικη συμπεριφορά και το ελληνικής κοπής ζορμπαλίκι ισχυριζόμενος ότι η Ευρώπη και γιατί όχι, όλος ο κόσμος πρέπει να αλλάξει γιατί τώρα βρίσκεται σε λάθος δρόμο, αποφεύγοντας το πάπλωμα, δηλαδή ρους θεσμούς. Επί έξι και πλέον μήνες το «κέρδος» της Ελλάδας μοιάζει να ήταν η μετονομασία της καταραμένης Τρόικας σε θεσμούς και τα μνημόνια σε συμφωνίες και αυτά για εσωτερική κατανάλωση. Η ζημιά όμως φοβάμαι πως είναι πολύ μεγαλύτερη. Χάσαμε και το τελευταίο ίχνος σοβαρότητας, ένας λαός που, αν μη τι άλλο, του αξίζει καλύτερη μοίρα. Η κοινωνία μας επί πέντε συνεχή χρόνια βιώνει μια βουβή τραγωδία χωρίς αιτία. Δεν μας προέκυψε κανένας πόλεμος, καμία φυσική καταστροφή. Η φαυλότητα του πολιτικού συστήματος με ένα κομμάτι επιτήδειων είναι υπεύθυνοι. Τώρα ζούμε σε μια χρεοκοπημένη χώρα στη δίνη της τραγωδίας χωρίς τέλος. Για να είμαστε ακριβείς, ζούμε στη δίνη μιας ακόμη τραγωδίας από αυτές που συνθέτουν την ιστορία του σύγχρονου ελληνισμού. Από μαθητές ακόμα μαθαίνουμε πως η Ελλάδα γίνεται η Ιφιγένεια που για κάποιο ανεξήγητο λόγο όλοι βυσσοδομούν να μας βλάψουν. Αυτό δεν είναι η αλήθεια. Είναι περισσότερο αβάσιμη θυματοποίηση για να καλύπτουμε τα δικά μας λάθη, που δεν είναι λίγα. Μια μικρή σχετικά, χώρα της Μεσογείου που θέλησε να γίνει όνομα και ουσία ευρωπαϊκή, να ενταχθούμε στην ευρωπαϊκή κανονικότητα, το μικρόβιο της φυλής τη σπρώχνει προς την έξοδο.
Οι λεονταρισμοί από δημαγωγούς, ερασιτέχνες και άπειρους πολιτικούς και ένα λαό εύκολα χειραγωγούμενο οι οιωνοί δεν φαίνεται να είναι με το μέρος μας.
Γιώργος Σταυράκης
Κοινωνιολόγος