Από τη στήλη ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ | Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Αρκετά πια με το savoir vivre: Δεν προσφωνείς τον πρόεδρο των ΗΠΑ στον ενικό. Δεν απλώνεσαι στην πολυθρόνα σου σα κουρασμένος γάτος. Δεν παίζεις με τα δάκτυλά σου. Δεν κοιτάς το μανικιούρ σου. Δεν κάνεις μορφασμούς κοιτώντας τα χαλιά ή το ταβάνι όταν μιλάει ο πλανητάρχης. Ούτε κοιτάς το ρολόι σου με στυλ «αρκετά μας ζάλισες, έχουμε και δουλειές».
That’s enough boys ‘n girls, που πέσατε όλοι επάνω του να τον φάτε.
Κανείς σας δεν κάθισε να σκεφτεί τα αυτονόητα: Πώς είναι δυνατόν να στέκει ατάραχος απέναντι στον πρόεδρο των ΗΠΑ, όταν μέχρι πριν δυο μόλις χρόνια, φώναζε «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι»; Όταν μάλιστα ξέρει ότι οι σύντροφοί του, μελετούν κάθε του στάση και χειρονομία… Έπρεπε να δείξει κάποια δυσαρέσκεια…
Δεν φτάνει που τον υποδέχθηκε στα σκαλιά του Μεγάρου Μαξίμου με εκείνο το χαμόγελο διαφήμισης οδοντόπαστας; Δεν φτάνει που τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη; Δεν φτάνει που πήγε στο αμφιθέατρο να τον ακούσει να φωνάζει σαν ακροδεξιός εθνικόφρων «Ζήτω η Ελλάς»; Τι άλλο έπρεπε να κάνει δηλαδή; Να τον κοιτάζει σα λιγούρης στα μάτια; Ή να του κάνει τεμενάδες, όπως ο Λαφαζάνης στον Πούτιν ζητώντας βοήθεια;
Έχει υποχρέωση να μας βοηθήσει ο πλανητάρχης. Στο κάτω – κάτω μόνος του οργάνωσε το ταξίδι για να δει την Ακρόπολη και να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του για όσα πρόσφερε η Ελλάδα στην ανθρωπότητα. Δεν τον κάλεσε κανείς να έρθει παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου και να γυρίσει διαφημιστικό βίντεο στον Παρθενώνα κάτω από την ελληνική σημαία, σαν αυτή που θα έκαιγαν οι «κουκουλοφόροι» την άλλη μέρα…
Να τα λέμε όλα με τ’ όνομά τους… Έτσι;