Γονάτισα στην Ιερή Πηγή της Αλήθειας
κι εκεί, με δύση στα μάτια, όλα τα είδα.
Είδα της τυρρανίας
το Τέλος του Σωτήρα Χριστού
με λίγη αμίλητη πνοή
στα ξερόφυλλα χείλη,
να σέρνει τον ασήκωτο
Σταυρό της οδύνης
στου γκρίζου λόφου
τους γερασμένους βράχους.
Και το αγνό θυμάρι βάλσαμο,
να γλυκαίνει τις βαθιές πληγές…
Να χαϊδεύει το άσπρο σα γιασεμί πρόσωπό Του
και ν΄αγρυπνά με μια μικρή ανεμώνα, για να θρηνήσει το Τέλος.
Είδα την αιματοβαμένη σάρκα να σέρνεται κουρέλι
απ΄ την παραφροσύνη των οργισμένων δημίων Του,
και το χώμα στο πέρασμά Του να ευωδιάζει λιβάνι κι άγρια μέντα.
Στο Άγιο Μέτωπο, του ήλιου ο χυμός -της πάχνης ευθεία χρυσή-
άνοιγε διάπλατα του ουρανού τους σφραγισμένους Πυλώνες
για να διαβεί λυγισμένο το Άχραντο Σώμα, με φορτίο στους ώμους
ξέχειλο βαθύ πηγάδι με όλου του κόσμου τις αμαρτίες
που αιώνες έπνιγαν τη λάμψη της πασχαλιάς και την αλήθεια.
Και το Τέλος της λύτρωσης, ζύγωνε στον καταγάλανο χρόνο.
Είδα στην Ιερή Πύλη του Ουρανού το Άκτιστον Φως – Πατέρα Θεό,
με ασημοκαπνισμένα γένια, με ανοιχτή στο άπειρο αγκαλιά,
και με ανατολή την ελπίδα, ορθό να καρτερεί απ΄ της γης το βυθό,
δίπλα Του να σταθεί ο Μονογενής Του Υιός, που με ρίγος καρδιάς
έγειρε στον Σταυρό το Άγιο Κεφάλι Του και άφησε την ύστατη πνοή
στο ανέμισμα της αθάνατης εκείνης ώρας του Τέλους.
Τώρα, στου ουρανού τους κόρφους σιγή.
Σιγή, στης ημέρας τη θέληση και στον ειρμό της ψυχής.
Τώρα, γεμάτη η φεγγοβόλα πατρική αγκαλιά,
πλημμύρισε από τις προσευχές των αγγέλων!
Τώρα, μόνο λίγες σταγόνες παγωμένο αίμα,
ξεστρατίζουν από τις Άγιες Πληγές του Σωτήρα Χριστού
για να ποτίσουν με ΑΓΑΠΗ, της Αμαρτίας τη γη.
Ελένη Κονιαρέλλη