Προσωπικά δεν θυμάμαι άλλη περίπτωση στα χρόνια που ασχολούμαι δημοσιογραφικά με τους Δήμους των βορείων προαστίων σαν κι αυτή του Χαλανδρίου: Να έχει απωλέσει, δηλαδή, μια διοίκηση τη «δεδηλωμένη» στο Δημοτικό Συμβούλιο, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να εγκριθούν ο Προϋπολογισμός και το Τεχνικό Πρόγραμμα (κι αν τελικά εγκριθούν, να έχουν περάσει από την… απόβαση στη Νορμανδία και τη μάχη του Στάλινγκραντ μαζί).
Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Πριν από περίπου μια δεκαετία, κάτι ανάλογο είχε συμβεί και στον (τότε) Δήμο Μελισσίων, με συνέπεια μεγάλα προβλήματα στην άσκηση διοίκησης, αν και ποτέ δεν έφτασε σε τέτοιο σημείο, όπως το Χαλάνδρι.
Συνήθως, η απώλεια της πλειοψηφίας για μια δημοτική Αρχή μπορεί να οφείλεται είτε σε ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές είτε σε άλλους λόγους, πιο παρασκηνιακούς. Αν και οι περιπτώσεις όπως οι δύο που προανέφερα δεν συναντώνται σε μεγάλη συχνότητα, ωστόσο είναι αρκετά πιο συχνές επιμέρους κρίσεις. Να υπάρχουν, δηλαδή, μεμονωμένα θέματα, που για κάποιον λόγο δεν συγκεντρώνουν τις απαραίτητες ψήφους για να «περάσουν». Επίσης, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι συχνά τα πολιτικά «δεκανίκια» που προσφέρουν μεμονωμένοι σύμβουλοι ή και συνδυασμοί προς τη διοίκηση, είτε με αγνές προθέσεις για το καλό του Δήμου είτε ως αποτέλεσμα πολιτικής σύγκλισης είτε ως αποτέλεσμα πολιτικής συνδιαλλαγής.
Όλες οι παραπάνω καταστάσεις αποτελούν μια πολύ καλή υπόθεση εργασίας για τον υπουργό Εσωτερικών Πάνο Σκουρλέτη και την πρόθεση της κυβέρνησης να εφαρμόσει απλή αναλογική στις αυτοδιοικητικές εκλογές, το 2019. Περιπτώσεις όπως οι παραπάνω (μάλιστα, η πιο «καραμπινάτη», του Χαλανδρίου, αφορά σε δήμαρχο και παράταξη που υποστήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά τραγική ειρωνεία), αποδεικνύουν ότι ο χώρος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ίσως δεν ενδείκνυται ή δεν είναι ώριμος για απλή αναλογική.
Αποδεδειγμένα, τα Δημοτικά Συμβούλια απαρτίζονται από μια ποικιλία αιρετών: Διάφοροι χαρακτήρες και ιδιοσυγκρασίες, ιδεολογίες, αγκυλώσεις, απειρία, φιλοδοξίες, καιροσκοπισμοί, ωφελιμισμός, παλινωδίες, «κωλοτούμπες», πολιτικοί εκβιασμοί πάνω και κάτω από το τραπέζι, τοπικισμοί, πολιτική ανωριμότητα, ενίοτε έλλειψη ακόμη και βασικής παιδείας.
Όσο κι αν ακούγονται «υπερβολικά» για τους «εκτός νυμφώνος», όλα αυτά αποτελούν βασικές παραμέτρους. Άλλωστε, μιλάμε για τον κοντινότερο στον πολίτη δημοκρατικό θεσμό, οπότε αποτελεί και καθρέφτη της κοινωνίας μας, με όλες τις παθογένειές της.
Σε ένα τέτοιο φόντο, λοιπόν, ενδεχομένως να είναι ανεδαφικό έστω και να σκεφτεί κανείς την απλή αναλογική, η οποία απαιτεί πολιτική σύνθεση, υγιή διάλογο, πραγματική αγάπη για τα κοινά και τις τοπικές κοινωνίες, πόσω μάλλον με τις δυσκολίες που συνεπάγεται για τους ΟΤΑ ο «Καλλικράτης», η γραφειοκρατία και η έλλειψη πόρων.
Η ατάκα του Γιώργου Πατούλη ενόψει του συνεδρίου της ΚΕΔΕ στα Ιωάννινα, ίσως τα λέει όλα: Ζητείται απλή λογική και όχι απλή αναλογική. Άλλωστε, παραλίγο κι ο ίδιος να την «πατήσει» στη συζήτηση για Τεχνικό Πρόγραμμα και Προϋπολογισμό του Δήμου Αμαρουσίου…