Εργαζόμενες – Εργαζόμενοι, Δύο ακόμη εργάτες έχασαν χτες τη ζωή τους, αυτή τη φορά σε εργατικό «ατύχημα» στην Κηφισιά. Το νέο εργοδοτικό έγκλημα ανεβάζει τον αριθμό των νεκρών εργατών, από την αρχή του 2009, σε περισσότερους από 60, καθώς μόνο τα δημοσιευμένα περιστατικά στο «Ριζοσπάστη» μέχρι την 14/9/09, αριθμούσαν 63 νεκρούς εργάτες. Αποδεικνύεται και πάλι, ότι οι εργαζόμενοι έχουν μετατραπεί από το απάνθρωπο εκμεταλλευτικό σύστημα της άρχουσας τάξης σε αναλώσιμο είδος, όταν, την ίδια στιγμή, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ διαγκωνίζονται προεκλογικά για το ποιος θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, συμπιέζοντας κι άλλο το κόστος της εργατικής δύναμης.
Οι δύο εργάτες, μετανάστες από το Νεπάλ και την Ινδία, έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια εργασιών σύνδεσης του δικτύου αποχέτευσης ενός παιδικού σταθμού της Κηφισιάς με τον κεντρικό υπόνομο της ΕΥΔΑΠ. Το «ατύχημα» συνέβη όταν δίχως κανένα προστατευτικό μέτρο, ούτε καν μάσκα, κατέβηκαν στο φρεάτιο του κεντρικού αγωγού και λιποθύμησαν από τις ισχυρές αναθυμιάσεις. Λίγη ώρα αργότερα, οι δύο εργάτες μεταφέρθηκαν στο ΚΑΤ, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός τους. Το έργο της σύνδεσης είχε αναθέσει ο Δήμος Κηφισιάς σε εργοληπτική επιχείρηση.
Το νέο εργατικό έγκλημα επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά την έλλειψη στοιχειωδών μέτρων υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων, την περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής από την εργοδοσία μπροστά στο κυνήγι του κέρδους αλλά και την ανυπαρξία μηχανισμών ουσιαστικού ελέγχου από την πλευρά του κράτους, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην προκειμένη περίπτωση.
Αναδεικνύεται έτσι, ακόμη μια φορά, ο φονικός χαρακτήρας της πολιτικής της άρχουσας τάξης που στο όνομα της μείωσης του κόστους εργασίας έχει αναδείξει σε κανόνα την εντατικοποίηση, την έλλειψη μέτρων Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας (Υ.Α.Ε.), το σμπαράλιασμα του 8ώρου με αποτέλεσμα το θάνατο, τη δολοφονία στην ουσία, 1.236 εργατών στον τόπο δουλειάς από το 2000 μέχρι το 2008.
Εργαζόμενες – Εργαζόμενοι
Αυτονόητη είναι η έκφραση της θλίψης μας και της συμπαράστασής μας στις οικογένειες των αδικοχαμένων ταξικών μας συντρόφων. Αυτό όμως δεν φτάνει. Εάν δεν αντιδράσουμε αποφασιστικά, τα εργοδοτικά εγκλήματα δεν θα σταματήσουν εδώ.
Όσο το χέρι της εργοδοσίας θα οπλίζεται με τα αντεργατικά νομοθετικά μέτρα που ξεκινούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση και υλοποιούνται στη χώρα μας με τις πολιτικές που εφαρμόζουν τα κόμματα εξουσίας, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Όσο ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός της ΓΣΕΕ και άλλων συμβιβασμένων συνδικαλιστικών οργανώσεων θα ρίχνει νερό στο μύλο της «ταξικής συνεργασίας», της υποταγής δηλαδή στα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Όσο οι αστικές Κυβερνήσεις και οι δημοτικές Αρχές που πρόσκεινται στα κόμματα της άρχουσας τάξης συνεργούν με τη στάση τους στα εγκλήματα της εργοδοσίας, και το κυριότερο:
Όσο η ανατροπή της κατάστασης αυτής δεν γίνεται υπόθεση όλης της εργατικής τάξης, της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων, τα θύματα της κερδοφορίας του Κεφαλαίου θα πολλαπλασιάζονται.
Η μόνη διέξοδος βρίσκεται στην αταλάντευτη, σταθερή, με κάθε μεσο και σε κάθε περίσταση καταδίκη των κομμάτων της άρχουσας τάξης, βρίσκεται στην πάλη για ένα άλλο δρόμο ανάπτυξης της κοινωνίας, που θα ικανοποιεί τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, όπου ο πλούτος θα πηγαίνει στον παραγωγό του αντί να γεμίζει τις τσέπες της εργοδοσίας.
Μαρούσι Σεπτέμβρης 2009
Η Αχτιδική Επιτροπή
Βόρειων Συνοικιών
της Κ.Ο.Α.