Πόσο μακρινά φαντάζουν όλ’ αυτά, μετά τον εξευτελισμό, τον διασυρμό και την απογύμνωση των ΗΠΑ από την πανοπλία της ισχύος! Ο γενναίος λαός της Μεσοποταμίας, φρόντισε να αποκαλύψει την ασύλληπτη αδυναμία των ΗΠΑ στους «ανορθόδοξους» πολέμους. Η τρομακτική ισχύς πυρός, από αέρα, στεριά ή θάλασσα, καθίσταται άχρηστη, όταν έρχεται η ώρα του πραγματικού ελέγχου της χώρας και των κατοίκων που υπέστησαν την εισβολή!
Αυτό συνέβη στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, αλλά και (σε λανθάνουσα κατάσταση, προς το παρόν…) στα προτεκτοράτα της Βοσνίας, του Κοσόβου και των Σκοπίων.
Σκληρή για τα δόντια τους
Ακολουθώντας, από ανάγκη, το δόγμα «χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις, φίλα το!», ο Μπους έκανε στροφή 180 μοιρών στο θέμα του πυρηνικού δυναμικού της Β. Κορέας, εμφανιζόμενος να πανηγυρίζει για την πρόσφατη συμφωνία των εξαμερών συνομιλιών. Μέγιστη διπλωματική νίκη της Κίνας, που φιλοξένησε τις συνομιλίες, της Ρωσίας και της ίδιας της Β. Κορέας θεωρούν οι αναλυτές αυτή την εξέλιξη.
Δεν είναι τυχαίες οι δηλώσεις απογοήτευσης του προσφάτως εκδιωχθέντος «γερακιού» και αντιπροσώπου των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, Τζον Μπόλτον, αλλά και η πολύ ψυχρή αντίδραση του νέου ακροδεξιού ιαπωνικού κυβερνητικού κατεστημένου!
Ορατή διά γυμνού οφθαλμού είναι η αναγκαστική υποχώρηση του Μπους, που έγινε κάτω από την ασφυκτική πίεση που δέχεται στο Ιράκ, αλλά και λόγω του υψηλότατου κόστους που θα είχε ενδεχόμενη στρατιωτική εμπλοκή με τη Β. Κορέα.
Ας μην ξεχνάμε ότι στο έδαφος της Ν. Κορέας σταθμεύουν πάνω από 40.000 Αμερικανοί στρατιώτες, που θα αποτελούσαν τα πρώτα σίγουρα θύματα μιας αντίδρασης με πυρηνικά όπλα (θα αρκούσαν πύραυλοι μικρού βεληνεκούς, αφού η Σεούλ απέχει κάπου 60 χιλιόμετρα απ’ τα σύνορα με τη Β. Κορέα!), ενώ αμέτρητα θα ήταν τα θύματα μεταξύ των αμάχων.
Περίπλοκος γρίφος
Οι απλοϊκές «αναλύσεις» που βλέπουν συχνά το φως της δημοσιότητας, περί «κακής και φτωχής» Β. Κορέας, έναντι της «καλής και πλούσιας» νότιας αδελφής της, δεν ανταποκρίνονται μηδέ κατ’ ελάχιστον στην πραγματικότητα. Στην ενιαία κορεατική συνείδηση υπάρχουν άλλου είδους σταθερές αναφορές, πολύ πιο ισχυρές από τα ψυχροπολεμικά ιδεολογικά κατασκευάσματα.
Η φρικτή ιαπωνική κατοχή, που κράτησε σχεδόν 40 χρόνια ξεπερνούσε σε σκληρότητα κι αυτή τη χιτλερική κατοχή των ευρωπαϊκών χωρών, που κράτησε μόλις 3 έως 5 χρόνια! Μόλις ένα μικρό μέρος αυτών των φρικαλεοτήτων είναι γνωστό στη Δύση, όπου βασιλεύουν τα «χολιγουντιανά» σενάρια που προαναφέραμε.
Όπως ήταν φυσικό, η κορεατική αντίσταση είχε ως πυρήνα της τους κομμουνιστές και ως αρχηγό τον Κιμ Ιλ Σουνγκ, μετέπειτα ηγέτη της Β. Κορέας. Η αίγλη του αντιστασιακού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού παραμένει και σήμερα άθικτη, ακόμα και μεταξύ της πλειοψηφίας των Νοτιοκορεατών! Επίσης, η στάθμευση Αμερικανικών στρατευμάτων στη Ν. Κορέα και η πολιτική υποτέλειας όλων των μεταπολεμικών της κυβερνήσεων, έκαναν τους Νοτιοκορεάτες να βλέπουν με συμπάθεια την σαφώς πιο ανεξάρτητη Β. Κορέα, στο έδαφος της οποίας ουδέποτε στάθμευσαν Σοβιετικοί στρατιώτες, οι δε Κινέζοι αποχώρησαν αμέσως μετά τη λήξη του Εμφυλίου, το 1953!
Ποιος (δεν) θέλει την ένωση;
Η ειρηνική επίλυση του προβλήματος με το πυρηνικό πρόγραμμα της Β. Κορέας είναι, ασφαλώς, μια θετική εξέλιξη. Όσο για το ενδεχόμενο συνέχισης των προσπαθειών για μια μελλοντική ένωση των δύο κρατών, τα πράγματα είναι λίγο πιο πολύπλοκα.
Ποιος από τους μεγάλους «παίκτες» της περιοχής (Κίνα, ΗΠΑ, Ρωσία, Ιαπωνία) θα έβλεπε με καλό μάτι μια ισχυρή, οικονομικά και στρατιωτικά Κορέα, με 60 και πλέον εκατομμύρια κατοίκους, διψασμένους για εθνική δικαίωση και αναζήτηση ιστορικού πεπρωμένου; Η απάντηση είναι: κανένας!
Και αν για τους Κινέζους και τους Ρώσους το ως άνω ενδεχόμενο δεν φαντάζει τρομερό, Αμερικανοί και Ιάπωνες έχουν κάθε λόγο να χάνουν τον ύπνο τους!
Άρα, μέχρι νεοτέρας, η διχοτόμηση της κορεατικής χερσονήσου θα παραμένει, σε πείσμα της λογικής και της θέλησης του κορεατικού λαού…