Τον Αύγουστο του 1945, ο George Zabelka υπηρετούσε ως καθολικός ιερέας σ’ ένα νησί του Νότιου Ειρηνικού, έχοντας μια πολύ λεπτή αποστολή: να παρακολουθεί τα πληρώματα των αμερικανικών αεροπλάνων που διέπραξαν την πρώτη στον κόσμο μαζική πυρηνική εξόντωση αμάχων!
Πολλά έχουν γραφτεί για εκείνη τη φρικτή εμπειρία, αλλά η Ιστορία θα κρίνει πάντα τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ως απρόκλητα μαζικά εγκλήματα εναντίον αμάχων, ως απαίσια «πειράματα» για τη δράση της πυρηνικής βόμβας και κυρίως ως «προειδοποίηση» προς τη χώρα που αναδύθηκε ως ο μέγας νικητής του μεγάλου πολέμου: την ΕΣΣΔ! Ο θρίαμβος του Κόκκινου Στρατού κατά της πανίσχυρης χιτλερικής χολέρας και η απελευθέρωση του μεγαλύτερου τμήματος της υπόδουλης στους φασίστες Ευρώπης από τα νικηφόρα σοβιετικά στρατεύματα είχαν προκαλέσει ρίγη φόβου στις ΗΠΑ, που έβγαιναν αλώβητες και οικονομικά πανίσχυρες από τον πόλεμο. Η φρικτή ρίψη των ατομικών βομβών σκόπευε να «συνετίσει» τον Στάλιν και να του κόψει την όρεξη για στήριξη των κομμουνιστών στην Ελλάδα, την Ιταλία και τη Γαλλία!
Χριστιανικός τρόμος!
Ο ιερέας αποστρατεύτηκε το 1946, αλλά οι τύψεις τον ακολουθούσαν. Το 1980 μίλησε σε δημοσιογράφο για τις εμπειρίες του:
««Η αποτυχία να μιλήσω για την υπέρτατη ηθική διαφθορά του μαζικού αφανισμού πολιτών ήταν αποτυχία μου ως Χριστιανού και ως ιερέα. Η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι στηρίχτηκαν από μια χριστιανική Εκκλησία η οποία είχε προετοιμάσει την ανθρωπότητα, ώστε και να δικαιολογήσει το αδιανόητο. Εγώ, όμως, ήμουν εκεί, και θα σας πω ότι η επιχειρησιακή ηθική ατμόσφαιρα στην Εκκλησία σε σχέση με τον μαζικό βομβαρδισμό των πολιτών του εχθρού ήταν παντελώς αδιάφορη, σιωπηλή, και στην καλύτερη περίπτωση διεφθαρμένη – στη χειρότερη περίπτωση υποστήριζε θρησκευτικά αυτές τις δραστηριότητες ευλογώντας αυτούς που τις έπρατταν!
Τα λέω όλα αυτά, όχι για να μετακυλήσω την κριτική σε άλλους, αλλά ως ένας από εκείνους που συμμετείχαν στη λεγόμενη χριστιανική ηγεσία της εποχής. Το έλεος είναι η σωτηρία μου. Αποτελεί για εμένα «σημείο μηδέν», ότι χίλια εφτακόσια χρόνια χριστιανικού τρόμου και σφαγών θα κατέληγαν στις 9 Αυγούστου 1945 στη ρίψη από Καθολικούς της ατομικής βόμβας πάνω από τη μεγαλύτερη και την πρώτη Καθολική πόλη της Ιαπωνίας. Τρία τάγματα Καθολικών γυναικών μοναχών αφανίστηκαν στο Ναγκασάκι εκείνη την ημέρα! Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι θα είχα προτείνει ως κατώτατο όριο Καθολικής ηθικής το να μη βομβαρδίζουν Καθολικοί τα Καθολικά παιδιά. Δεν το έκανα…
Περπάτησα ανάμεσα στα ερείπια του Ναγκασάκι μετά τον πόλεμο και επισκέφτηκα το σημείο όπου κάποτε στεκόταν ο Καθεδρικός ναός του Ουρακάμι. Πήρα μέσα από τα ερείπια το κομμάτι ενός θυμιατηρίου. Όταν το κοιτάζω σήμερα, προσεύχομαι στον Θεό να μας συγχωρήσει για το βαθμό στον οποίο διαστρεβλώσαμε τη διδασκαλία του Χριστού και καταστρέψαμε τον κόσμο. Ήμουν ο Καθολικός στρατιωτικός ιερέας ο οποίος βρισκόταν εκεί όταν αυτή η αλλόκοτη διαδικασία, η οποία ξεκίνησε με τον “μέγα” Κωνσταντίνο και έφτασε στο κατώτατό της σημείο –ως τώρα».