Η ΑΜΑΡΥΣΙΑ βρέθηκε στην προπόνηση των ομάδων τραμπολίνο και αγωνιστικού διαδρόμου του Αστέρα Πεύκης και συνομίλησε με αθλητές και προπονητές που προετοιμάζονται για μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις.
Εντυπωσιακές εναέριες ασκήσεις, τούμπες και ακροβατικά, ισορροπία και άλματα που κόβουν την ανάσα. Είναι μόνο λίγες από τις εικόνες που συναντά κανείς παρακολουθώντας μια επίδειξη του αθλήματος του τραμπολίνο, ένα εκ των σημαντικότερων εκπροσώπων του οποίου όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, είναι ο «Αστέρας Πεύκης».
Ο Σύλλογος που στις τάξεις του έχει πολλές επιτυχίες σε πανελλήνια, πανευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα, αποτελεί το καμάρι του αθλητισμού της Πεύκης, έχοντας να επιδείξει όχι μόνο τις ατομικές διακρίσεις των αθλητών του, αλλά και την εξέλιξη και την πορεία τους εντός και εκτός αθλητισμού, που αποδεικνύει πως δεν πρόκειται μόνο για ένα σωματείο που περισσότερο από το να αναδεικνύει πρωταθλητές, επιθυμεί να αναδείξει καλούς ανθρώπους.
Πριν από λίγες μέρες, έπεσε η αυλαία του 3ου Summer Camp Trampoline & Tumbling 2017 που διοργάνωσε ο Α.Ο. Αστέρας Πεύκης, υπό την αιγίδα της Ελληνικής Γυμναστικής Ομοσπονδίας, το οποίο διοργανώθηκε στις εγκαταστάσεις του Sprortcamp στο Λουτράκι και στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
Στην διοργάνωση συμμετείχαν 213 αθλητές και προπονητές από 9 χώρες όπως η Αγγλία, το Ισραήλ, η Ρωσία, η Αίγυπτος, η Ελβετία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Αυστραλία και η Ελλάδα. Στην διάρκεια των δύο εβδομάδων του Camp, οι αθλητές και οι αθλήτριες είχαν την δυνατότητα να προπονηθούν στις καλύτερες συνθήκες από πλευράς εγκαταστάσεων και οργάνων και υπό της οδηγίες των κορυφαίων παγκοσμίως προπονητών στα αθλήματα μας, που ο Αστέρας Πεύκης είχε εξασφαλίσει για ακόμη μια χρονιά την συνεργασία μαζί τους.
Όλοι να αναχώρησαν ικανοποιημένοι, γεμάτοι εμπειρίες και να ανανέωσαν το ραντεβού για τον Ιούλιο του 2018. Η ΑΜΑΡΥΣΙΑ συνάντησε τους αθλητές και προπονητές του Αστέρα Πεύκης λίγες μέρες μετά την διοργάνωση του camp και συνομίλησε μαζί τους τόσο για την επιτυχία του όσο και για το ίδιο το άθλημα.
«Είναι η τρίτη χρονιά που οργανώθηκε το camp, το οποίο ήταν μια πρωτοβουλία δική για το πώς μπορούμε να συνεργαστούμε για να φτάσουμε το άθλημα ψηλά. Αποφασίσαμε να μαζεύουμε αθλητές και προπονητές από όλο τον κόσμο. Φέρνουμε προπονητές που βοηθούν τους δικούς μας αθλητές να εξελιχθούν, μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας και ταυτόχρονα δουλεύουμε πάνω στους αθλητές μας. Τα παιδιά μένουν για 15 μέρες στο Λουτράκι σε απίστευτες εγκαταστάσεις σε μια πλήρη παιδική και ταυτόχρονα αθλητική κατασκήνωση με πάρα πολλού αθλητικούς χώρους που μας παραχωρούνται πλήρως εξοπλισμένα με όλα τα όργανά μας. Τα παιδιά μπορούν να αθληθούν σε όλα τα αθλήματα, να κολυμπήσουν και να περάσουν από την προπονητική διαδικασία, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι γνωριζόμαστε με τους άλλους αθλητές στον τρόπο που προπονούνται και στον τρόπο που συμβιώνουν όλοι μαζί», εξηγεί η κ. Βαρβάρα Βοϊβόδα, προπονήτρια του Αστέρα Πεύκης με ειδικότητα στο τραμπολίνο.
Η επιτυχία του καμπ φαίνεται και από το γεγονός ότι η συμμετοχή και οι απαιτήσεις, χρόνο με το χρόνο αυξάνονται.
«Η προσπάθεια ξεκίνησε με 70-80 παιδιά την πρώτη χρονιά και αυτή τη στιγμή φτάσαμε τις 215 συμμετοχές από πολύ σημαντικές χώρες, όπως η Ρωσία και η Αγγλία που είναι από τις πιο δυνατές δυνάμεις μέσα στο χώρο του τραμπολίνο κσι του ακροβατικού διαδρόμου. Η τρίτη χρονιά και πήγε καλύτερα από ό,τι σκεφτόμασταν. Ξεκινήσαμε να το κάνουμε μια εβδομάδα, το κάναμε δυο εβδομάδες και πιεστήκαμε γιατί ζητήσαμε επιπλέον χρόνο για να μπούνε κι άλλοι. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι του χρόνου θα πάει τρεις εβδομάδες και όλο αυτό θα αναπτύσσεται περισσότερο. Πριν τελειώσει το καμπ δεχόμασταν αιτήσεις συμμετοχής για το επόμενο. Είμαστε σε μια χώρα που ενδείκνυται για τέτοια πράγματα. Ο καιρός βοηθά που έρχονται οι ξένες ομάδες και χαίρονται να κάνουν προπόνηση», αναφέρει η έμπειρη προπονήτρια.
Όπως εξηγεί, δεν πρόκειται απλώς για ένα καμπ αθλητικού τουρισμού, αλλά μια προετοιμασία νεαρών πρωταθλητών για διεθνείς αγώνες. «Τα παιδιά προετοιμάζονται να πάνε σε συγκεκριμένους αγώνες. Την ίδια ώρα, βέβαια, έρχονται και παιδιά από την κατασκήνωση και δοκιμάζουν το άθλημά μας, συνεπώς είναι και ένα μέτρο ανάπτυξης».
Ολυμπιακό άθλημα υψηλών απαιτήσεων
Τι είναι, όμως, αυτό το τόσο εντυπωσιακό άθλημα του τραμπολίνο; Είναι όντως τόσο δύσκολο όσο φαίνεται; Τι δυσκολίες έχει και πόσο ψηλά είναι το ελληνικό επίπεδο στην παγκόσμια κατάταξη; Ρωτήσαμε την κ. Βαρβάρα Βοϊβόδα και εκείνη με χαμόγελο μας έλυσε πολλές απορίες, κάνοντας το άθλημα ακόμα πιο ελκυστικό στα μάτια μας!
«Το τραμπολίνο είναι ένα ολυμπιακό άθλημα που μπήκε για πρώτη φορά στους αγώνες του Σύδνεϋ. Είναι ένα ενδιαφέρον άθλημα για την Ελλάδα. Έχει αρκετούς υποστηρικτές και αρκετά παιδιά που ασχολούνται με αυτό. Είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο άθλημα γιατί έχεις μόνο μια ευκαιρία για να πετύχεις το στόχο σου. Δεν είναι ένα άθλημα το οποίο έπεσες και μπορείς να συνεχίσεις το πρόγραμμά σου. Αν πέσεις, σταματάει εκεί η προσπάθειά σου. Επικίνδυνο δεν θα το έλεγα αν έχεις πάρει τις σωστές βάσεις. Ήδη το τραμπολίνο είναι ακετά καλά προστατευμένο με τα στρώματά του. Πάντα υπάρχει ένας έμπειρος προπονητής κάτω από αυτό για να προστατεύει τα παιδιά από οποιαδήποτε κακιά στιγμή. Είναι ένα άθλημα που πρέπει να ασχολείσαι πολλές ώρες την ημέρα, περίπου 3-4, όπως τα παιδιά στις ακαδημίες του Αστέρα. Μπορούν να ξεκινήσουν να ασχολούνται παιδιά από 5 χρονών και μπορεί να συνεχιστεί μέχρι 35-40 χρονών. Βλέπουμε Ολυμπιακονίκες σε αυτή την ηλικία. Γενικότερα, η εμπειρία είναι μεγάλο κομμάτι για το τραμπολίνο. Η ιστορία έχει δείξει ότι ένας πολύ έμπειρος αθλητής, είναι αυτός που κερδίζει και τον αγώνα», αναφέρει η προπονήτρια του Αστέρα Πεύκης.
Το ερώτημα εύλογα έρχεται στις σωματικές ικανότητες που απαιτούνται για να ακολουθήσει κάποιος το άθλημα.
«Γενικά το τραμπολίνο δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο σωματότυπο. Σίγουρα βοηθάει τους μικρόσωμους αθλητές, λόγω των περιστροφών που αναπτύσσονται πάνω στο όργανο. Θέλει ένα λεπτό και πάρα πολύ γυμνασμένο σώμα. Οπωσδήποτε, όπως σε όλα τα αθλήματα της γυμναστικής, το βασικό κομμάτι είναι η προθέρμανση για να μην υπάρξουν τραυματισμοί πάνω στο όργανο. Ένας αθλητής όταν ξεκινήσει, θα αρχίσει να μαθαίνει ισορροπία πάνω στο όργανο. Πώς θα αναπηδά χωρίς να φεύγει έξω από αυτό και να μένει σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Μετά μαθαίνει κάποια αλματάκια, και πεσίματα στο στήθος ή στην πλάτη. Και αργότερα μπαίνουν τα σάλτα. Οι περιστροφές δηλαδή μπροστά ή πίσω».
Η περιγραφή ακούγεται άκρως ενδιαφέρουσα και ελκυστική. Τι γίνεται, όμως, όταν κάποιος έχει φοβία με τα ύψη; Θα μπορέσει να ανταποκριθεί ή είναι ανασταλτικός παράγοντας;
«Είναι λογική απορία. Αυτό μόνο με τη δουλειά και την προπόνηση παύει να υπάρχει. Το βλέπεις διαφορετικά. Αν αρχίσεις να εξοικειώνεσαι με τα όργανα, βελτιώνεσαι σταδιακά και σταματάς να φοβάσαι. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να ξεκινούν τα παιδιά από πολύ μικρά στο άθλημα. Οι μεγάλοι έχουν περισσότερες φοβίες και περισσότερες σκέψεις. Τα μικρά δε φοβούνται και τους γίνεται βίωμα. Ξεκινά από τη διασκέδαση. Είναι όμως ένα άθλημα που χρειάζεται πάρα πολύ μεγάλη αυτοσυγκέντρωση και πάρα πολλή πειθαρχία».
Προγράμματα και βαθμολογίες
Η κ. Βοϊβόδα με χαρά μας εξήγησε τον τρόπο που βαθμολογείται το αγώνισμα στις διοργανώσεις.
«Στο τραμπολίνο υπάρχουν δυο προγράμματα. Το υποχρεωτικό, όπου πρέπει να κάνεις δ’εκα συγκεκριμένες ασκήσεις που υπάρχουν μέσα στους κανονισμούς. Ταυτόχρονα, υπάρχει ένα χρονόμετρο που μετράει πόσο ψηλά πας και πόσο μένεις πιο κοντά στο κέντρο. Υπάρχει ξεχωριστή βαθμολογία γι’ αυτό. Στο δεύτερο πρόγραμμα έχει ελεύθερες ασκήσεις που μπορεί να κάνει ο αθλητής ό,τι θέλει. Εκεί μετρά το πόσο δύσκολες είναι οι ασκήσεις που κάνει. Κάθε δύσκολη άσκηση παίρνει έξτρα πόντους για να μαζέψει ένα σύνολο βαθμολογιών, που προστίθενται στην πρώτη.
Η Πεύκη και η άνθιση του αθλήματος
Το άθλημα του τραμπολίνο αρχίζει να κερδίζει όλο και περισσότερους αθλητές τα τελευταία χρόνια, ξεχωρίζοντας από τα υπόλοιπα αθλήματα της γυμναστικής. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τους ενεργούς αθλητές και τους συλλόγους που διαρκώς πολλαπλασιάζονται.
«Υπάρχουν πάρα πολλοί σύλλογοι. Κάποτε ξεκινούσαμε με 300-400 αθλητές, σήμερα υπολογίζονται περίπου 800-900 ανά την Ελλάδα. Υπάρχουν πάρα πολλοί σύλλογοι που ασχολούνται με το άθλημα. Υπάρχει το πανελλήνιο πρωτάθλημα που είναι πολύ σημαντικό, καθώς, από τα αθλήματα της γυμναστικής, είναι το δεύτερο σε πληθυσμό, μετά τη ρυθμική. Στο πανελλήνιο πρωτάθλημα υπάρχουν κατηγορίες που χωρίζονται τα παιδιά ανάλογα με την ηλικία τους», σημειώνει, ενώ στη συνέχεια μας εξηγεί πώς το γώνισμα έφτασε και στην Πεύκη.
«Η Πεύκη φημιζόταν για την ενόργανη γυμναστική της. Εγώ εδώ ξεκίνησα. Όταν ήρθε το 1998 το τραμπολίνο στην Ελλάδα και άρχισε να καλλιεργείται από τους πρώτους συλλόγους στην Κρήτη, είπαμε ότι μπορούμε να το δοκιμάσουμε και, στη συνέχεια, το αναπτύξαμε. Είδαμε πόσο περισσότερο κόσμο είχε. Έχει λιγότερο ώρα προπόνησης και πίεση για τα παιδιά, είναι και διασκεδαστικό, ίσως πιο εύκολα διαχειριστικά και για τα παιδιά γιατί είναι μόνο ένα άθλημα και αποφασίσαμε να το αναπτύξουμε. Άλλο να έχουν να κάνουν πολλά αθλήματα και άλλο να έχουν μόνο αυτό. Η προπόνηση για τα παιδιά είναι λίγο πιο εύκολη», σημειώνει.
Η χαμένη ευκαιρία του Ρίο και το βλέμμα στο Τόκιο
Ο Σύλλογος με τα χρόνια έχει καταφέρει να φέρει πάρα πολλά παιδιά στο άθλημα. Με το τραμπολίνο ασχολούνται γύρω στα 60-70 παιδι, ενώ ο Αστέρας Πεύκης μετρά περίπου 200-250 παιδιά. Το επίπεδο είναι αρκετά υψηλό, καθώς με πολύ σωστή οργάνωση και προπονητική διαδικασία έχουν έρθει επιτυχίες σε ευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο επίπεδο. Η… μόνιμη πρωταθλήτρια Ελλάδας τα τελευταία χρόνια, Λίλα Κασάπογλου, έχασε την πρόκρισή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο μόλις για μια θέση, σε ένα πολύ δύσκολο σύστημα αξιολόγησης, κάτι που, ωστόσο, όχι μόνο δεν έχει φέρει απογοήτευση, αλλά αντίθετα, δίνει επιπλέον κίνητρο σε όλους τους αθλητές να προσπαθήσουν ακόμα περισσότερο. Το βλέμμα είναι πλέον στραμμένο στο Τόκιο, έστω κι αν η διαδικασία πρόκρισης είναι πολύ δύσκολη.
« Για να πάρεις την πρόκριση, πρώτα έπρεπε να πας σε έναν αγώνα, τώρα είναι έξι, που σημαίνει ότι πρέπει να μπορέσεις να πας για να αγωνιστείς κι αυτό δεν ξέρουμε πώς θα το στηρίξουμε οικονομικά. Είναι μόνο 16 θέσεις από όλο τον κόσμο και μπορούν να καλυφθούν δυο θέσεις από κάθε χώρα. Που σημαίνει ότι η Κίνα, η Ρωσία, η Αγγλία, η Λευκορωσία που είναι από τις πιο δυνατές χώρες έχουν ήδη από δυο θέσεις. Αν συνυπολογίσει κάποιος και τους διοργανωτές κάθε φορά, αλλά και μια θέση που δίνεται σε κάποια ήπειρο που δεν έχει συμμετοχή, τότε μένουν ελάχιστες θέσεις για να διεκδικήσεις. Δεν απογοητευόμαστε, όμως, ποτέ. Δεν κάναμε τραμπολίνο για να πάμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά γιατί μας αρέσει και το διασκεδάζουμε. Από εκεί και πέρα όλα ήρθαν και με την τύχη που υπάρχει έντονα στον αθλητισμό. Αλλά η τύχη βοηθά τους ανθρώπους που έχουν δουλέψει. Εμείς δουλεύουμε αρκετά σκληρά», επισημαίνει η προπονήτρια.
Διασκέδαση και εμπειρία πρωταθλητισμού
Ως πρώην αθλήτρια και ταυτόχρονα παιδαγωγός γνωρίζει ότι εκτός από τις αθλητικές επιτυχίες, βοηθά τα παιδιά να αποκτήσουν εφόδια για την μετέπειτα ζωή τους.
«Είναι ένα άθλημα που φέρνει ευχαρίστηση στο παιδί. Στην αρχή μαθαίνει και παίζει μέσω του αθλήματός του. Από πολύ μικρή ηλικία έρχονται σε επαφή με τον πρωταθλητισμό και μπορούν να αποκτήσουν και πολλές επιτυχίες και πολλές εμπειρίες σε σχέση με άλλα αθλήματα. Γυμνάζει όλο το σώμα, πειθαρχεί τα παιδιά, τα μαθαίνει να ακολουθούν κανόνες. Τα παιδιά ξέρουν από μόνα τους πώς πρέπει να δουλέψουν. Είναι πολύ σημαντικό. Τους έχουμε πείσει ότι έτσι μόνο γίνεται. Το έχουμε χτίσει μαζί. Από πολύ μικρά και ξέρουν πώς να το διαχειριστούν για να ανέβουν ένα σκαλί πιο πάνω. Περνούν αρκετές ώρες μαζί μας, κάποια περισσότερες και από όσες περνούν με τους γονείς τους και πάμε μαζί στους πρώτους αγώνες έξω. Είναι από τα λίγα αθλήματα που σου προσφέρουν την εμπειρία σε ηλικία 11 ετών να συμμετέχεις σε διεθνείς αγώνες. Είμαστε οικογένεια. Δε βλέπουμε το παιδί ως το μέσον για να πετύχει ο σύλλογος, ο πρόεδρος, η προπονήτρια. Θέλουμε το παιδί να βγάλει τον καλύτερό του εαυτό και προπονητικά και κοινωνικά»
Μέσα σε όλο αυτό, ο Αστέρας έχει αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει και σε πολλαπλά επίπεδα.
«Το πιο σημαντικό είναι ότι ο Αστέρας δεν φτιάχνει μόνο αθλητές, αλλά και προπονητές. Οι άνθρωποι που συνεργάζονται αθλητικά με τον Αστέρα ήταν παλιοί αθλητές και πλέον είναι προπονητές μας. Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες μας. Γιατί έτσι εξελίσσεται το άθλημα. Και σίγουρα μαθαίνουν τον τρόπο που γίνεται η σωστή δουλειά και δημιουργείς πρωταθλητές όχι μόνο στο άθλημα, αλλά στη ζωή. Βλέπουμε ότι όλοι οι αθλητές είναι πάρα πολύ καλοί μαθητές. Γιατί έχουν στόχους, έχουν σωστό προγραμματισμό και νοοτροπία. Πάντα θέλουμε τα παιδιά μας να είναι καλοί μαθητές. Το σχολείο είναι πολύ σημαντικό κομμάτι», καταλήγει η έμπειρη προπονήτρια.
Αγωνιστικός διάδρομος: Εκπληκτικές επιδόσεις σε… 25 μέτρα!
Εκτός από το τραμπολίνο, ο Αστέρας Πεύκης έχει γνωρίσει σημαντικές επιτυχίες και από το δεύτερο πολύ σημαντικό τμήμα του, αυτό του αγωνιστικού διαδρόμου. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό άθλημα που συνδυάζει ασκήσεις εδάφους με ακροβατικά στοιχεία και που ο σύλλογος έχει καταφέρει να του δώσει ώθηση, αλλά και να φέρει διακρίσεις σε ευρωπαϊκό και όχι μόνο επίπεδο.
«Ο αγωνιστικός διάδρομος είναι ένα άθλημα το οποίο λόγω της ομοιότητάς του με την ενόργανη γυμναστική, δεν έχει διαφημιστεί τόσο πολύ. Είναι ένα πολύ δύσκολο και εντυπωσιακό άθλημα. Έχει πάρα πολλές ομοιότητες με τις ασκήσεις εδάφους, αλλά σε έναν διαφορετικό βαθμό, γιατί είναι ένα άθλημα που πρέπει να κάνεις οκτώ ασκήσεις σε έναν διάδρομο 25 μέτρων που να έχει μόνο ακροβατικά στοιχεία, καθόλου χορευτικά, όπως η ενόργανη», εξηγεί ο κ . Σταυριανίδης Απόστολος, προπονητής στον αγωνιστικό διάδρομο και καθηγητής φυσικής αγωγής, από τον οποίο ζητήσαμε να μας εξηγήσει τα σωματικά χαρακτηριστικά που απαιτούνται, αλλά και τον βαθμό επικινδυνότητας του αθλήματος.
«Χρειάζεται απλά τα παιδιά να προσέχουν το σώμα τους, να είναι γρήγορο και δυνατό. Δεν έχει πολύ μεγάλη σημασία το ύψος, στο άθλημα υπερτερούν η ταχύτητα και η δύναμη. Όπως κάθε άθλημα που έχει να κάνει με τον αέρα και το ότι είσαι ανάποδα, έχει τον βαθμό επικινδυνότητας που του αναλογεί, αλλά προσπαθούμε να μαθαίνουμε τα πάντα βήμα βήμα ώστε να προστατεύουμε τα παιδιά να μην χτυπάμε. Ο πιο συχνός τραυματισμός είναι τα διαστρέμματα. Μια καλή ηλικία να ξεκινήσουν τα παιδιά είναι γύρω στα 7 χρόνια. Πρώτα πρέπει να δουν αν μπορούν να τρέξουν γρήγορα, αν έχουν δυνατή μέση. Εδώ είναι μια ακόμα διαφορά από την ενόργανη που μπορείς να ξεκινήσεις νωρίτερα. Χρειάζεται να έχει ξεκαθαρίσει το σώμα του παιδιού. Ουσιαστικά πριν μπει στον αγωνιστικό διάδρομο κάνεις τις μαζικές ασκήσεις της ενόργανης εκεί γίνονται οι βασικές ασκήσεις, στις οποίες στηριζόμαστε. Το σώμα μας είναι αυτό που μας δείχνει πόσο μπορούμε να το κάνουμε», αναφέρει.
Ο Πρωταθλητισμός θέλει θυσίες
Παρά το γεγονός ότι έχει μεγάλη εμπειρία, δεν μπορεί από το να αναγνωρίσει την προσπάθεια των αθλητών του που, σε αντίθεση με πολλούς συμμαθητές τους που αυτές τις μέρες διασκεδάζουν στις παραλίες, εκείνοι είναι στο γυμναστήριο και παλεύουν να διατηρηθούν σε υψηλό επίπεδο.
«Οι θυσίες που κάνουν τα παιδιά χρόνια τώρα, κάθε μέρα είναι μεγάλες. Έρχονται κατευθείαν από το σχολείο για να κάνουν αυτό που αγαπούν. Τώρα ετοιμάζονται να πάνε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Είναι ένας τρόπος ζωής, περίεργος για τους περισσότερους, αλλά είναι αυτός που δίνει αυτό το υπέροχο θέαμα που βλέπουμε και αυτούς τους υπέροχους χαρακτήρες. Όλα τα παιδιά έχουν πολύ καλή παιδεία, είναι πολύ καλοί μαθητές, βοηθούν τους συνανθρώπους και τους συναθλητές τους».
Προπονητής: Ένας πολυδιάστατος ρόλος
Όμως, ποιες είναι οι δυσκολίες για έναν προπονητή, ώστε να βοηθήσει να φτάσουν σε αυτό το επιπεδο;
«Κάθε άνθρωπος έχει ξεχωριστή προσωπικότητα και κάθε μια θέλει διαφορετικό χειρισμό. Πολλές φορές πρέπει να έχεις διαφορετικούς χειρισμούς κάθε μέρα και για διαφορετικά ζητήματα που προκύπτουν. Δεν είναι πάρα πολύ εύκολο. Όπως γίνεται στο αγωνιστικό, έτσι γίνεται και στο ψυχολογικό κομμάτι των παιδιών. Υπάρχει ευθύνη να φτιάχνουμε σωστούς ανθρώπους. Με χαροποιεί πολύ όταν βλέπω παλιούς αθλητές μου που κρατούν επαφή ή κλαίνε όταν φεύγουν. Είναι το μεγαλύτερο κέρδος που μένει όταν ένας κύκλος κάθε αθλητή τελειώνει. Είναι πολύ σημαντικό να βλέπεις παιδιά που τα έχεις μεγαλώσει να θέλουν να ακολουθήσουν αυτό που τους δίδαξες και το γνώρισαν μαζί σου. Περνούν περισσότερες ώρες εδώ παρά στο σπίτι τους, Πρέπει να κρατάς ισορροπίες, αλλά και να κατανοήσεις κάθε άτομο ξεχωριστά. Πρέπει να είσαι πολυδιάστατος. Ο προπονητής είναι και φίλος και κηδεμόνας, πολλές φορές και ειρηνοποιός, πρέπει να είναι δίκαιος είναι πολλά πράγματα. Είναι ένας ρόλος που δεν είναι πολύ εύκολος», σημειώνει.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, πολλές φορές, πρέπει να βρίσκει και τις ισορροπίες με τους γονείς που σίγουρα μοιράζονται ανησυχίες για τα παιδιά τους, οι οποίες ,ωστόσο, κάποιες φορές ξεπερνούν τα επιτρεπτά όρια. Εκεί, χρειάζεται ο προπονητής να βρει και πάλι τις ισορροπίες.
«Αν θέλει κάποιος πάρα πολύ να πετύχει, δεν βρίσκει εμπόδια και χαίρομαι που οι γονείς είναι πια πιο ανοικτόμυαλοι. Οι αθλητές μένουν μέσα στο γυμναστήριο και δεν τριγυρνούν εκτός σε τέτοιους καιρούς που είμαστε. Δεν είναι κολλημένοι σε μια οθόνη, κάνουν κάτι για τον εαυτό τους, μαθαίνουν την πειθαρχία, μαθαίνουν να δουλεύουν, βάζουν στόχους από μικρή ηλικία. Σε κάνει να νοιάζεσαι για άλλους εκτός από τον εαυτό σου. Αυτά είναι μηνύματα που παίρνουν και οι γονείς και πλέον, έχει αλλάξει η στάση τους. Αυτό που θέλω να πω, προς τους γονείς, είναι να βρίσκουν τρόπο ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, τα παιδιά να είναι πάντα γύρω από τον αθλητισμό με οποιονδήποτε τρόπο», είναι η πρόσκληση που απευθύνει.
«Aν θέλεις, μπορείς να πετύχεις οτιδήποτε»
Η ΑΜΑΡΥΣΙΑ συνάντησε νεαρούς αθλητές και συνομίλησε μαζί τους για το τι σημαίνει για εκείνους το αγώνισμά τους. Το εντυπωσιακό στις συζητήσεις τους είναι η ωριμότητα, με την οποία αντιμετωπίζουν τόσο τον αθλητισμό όσο και τη ζωή, γεγονός που επιβεβαιώνει τα προαναφερθένα των προπονητών τους.
«Με το τραμπολίνο ασχολούμαι από την Α’ δημοτικού. Είχε ξεκινήσει ο αδερφός μου και είπα να το κάνω κι εγώ και μου άρεσε. Είναι πολύ πιο εντυπωσιακό από άλλα αθλήματα. Κάνεις στροφές και άλλες ασκήσεις που γυμνάζεις όλο σου το σώμα, αποκτάς ισορροπία, δουλεύεις όλους τους μυς του σώματος, πρέπει να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος. Όταν πηδάς ψηλά με το τραμπολίνο, νιώθεις πολύ ελαφρύς. Το μόνο που μπορεί να φοβηθεί κανείς είναι το πώς θα πέσει. Το ανέβασμα είναι το καλύτερο. Αλλάζει η αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Πιστεύεις ότι αν θέλεις μπορείς να πετύχεις οτιδήποτε. Βάζεις όρια και στόχους και προσπαθείς για το καλύτερο», λέει στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ ο 16χρονος Δημήτρης Μακρής.
Αν και πολύ νεαρός σε ηλικία, έχει αρκετή ωριμότητα στον τρόπο που μιλά για το άθλημά του, ενώ μιλά με πολύ σεβασμό και για τη σχέση του με την προπονήτριά του. «Την έχω σα μητέρα γιατί με έχει από 6 χρονών εδώ. Είναι μια ιδιαίτερη σχέση. Ό,τι θέλω, της το λέω και μου δίνει τη λύση. Κάποιοι λένε ότι για το άθλημα κάνεις θυσίες. Εγώ δεν το πιστεύω αυτό. Αν καταφέρεις και έχεις ένα σωστό πρόγραμμα, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Αν αγαπάς το άθλημά σου, δε θέλεις κάτι άλλο».
Τους ίδιους χαμηλούς τόνους κρατά και όταν μιλά για τους αγωνιστικούς του στόχους.
«Κάθε αθλητής έχει το όνειρο να πάει στους Ολυμπιακούς και αυτοί που το έχουν καταφέρει, θέλουν να πάρουν και μετάλλιο . Εγώ λέω κάθε ένα με τη σειρά του. Θέλω να πάω στο Παγκόσμιο, να πάρω μια καλή θέση για να προετοιμαστώ για τους επόμενους αγώνες το καλοκαίρι που είναι η Ολυμπιάδα Νέων. Θέλω να πιάσω το όριο και να εκπροσωπήσω την Ελλάδα. Βλέπω τους αθλητές που έχουν πάει στους Ολυμπιακούς και προσπαθώ να πετύχω κι εγώ το ίδιο. Αν έχεις το πείσμα μπορείς να το καταφέρεις», αναφέρει.
Ο ίδιος προσπαθεί να είναι πρεσβευτής του αθλήματος και, ως ένα βαθμό το έχει καταφέρει αρκετά καλά. «Οι συμμαθητές εντυπωσιάζονται, μας εμψυχώνουν και τους προσκαλούμε να δοκιμάσουν. Έχω φέρει κάποιους που τους άρεσε και κάποιοι είπαν ότι θα ξεκινήσουν».
Παρά το γεγονός ότι πολλοί θα προσπαθούσαν να τον αποτρέψουν από το να ασχολείται με άλλα αθλήματα, ο ίδιος είναι κάθετος σε αυτό και έχει και μια πολύ εμπεριστατωμένη σκέψη για να το υποστηρίξει.
«Έκανα πριν κολύμβηση και κάνω και ποδόσφαιρο. Αν δεν τα έκανα αυτά, δεν θα μπορούσα να κάνω τραμπολίνο. Το κολύμπι μου χάρισε αντοχή, το ποδόσφαιρο δύναμη στα πόδια και το τραμπολίνο ισορροπία. Δεν θα τα κατάφερνα αν τα έκοβα. Πρέπει να παίρνεις τα ρίσκα. Καλύτερα να το πάρεις και να «μετανιώσει» παρά να μην το κάνεις και να αναρωτιέσαι μετά».
Όσο για το πώς ονειρεύεται το μέλλον του; Ήδη οι πρώτες σκέψεις αρχίζουν και τριγυρούν στο μυαλό του. «Το έχω σκεφτεί για τη Γυμναστική Ακαδημία, είναι και τα αθλήματα που μας βολεύουν. Είναι εφικτός στόχος, αλλά δεν κοιτώ μόνο αυτό. Θα κοιτάξω και άλλες σχολές. Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο στόχο. Δεν είναι ούτε πολύ νωρίς, ούτε αργά. Έχω το χρόνο να σκεφτώ πού θα πάω. Είναι πολλά που μου αρέσουν και το σκέφτομαι. Έχω πάρει μόρια από το πανευρωπαϊκό που μπορώ να μπω σε όποια σχολή θέλω. Θέλω να εξαντλήσω όλες μου τις πιθανότητες».
«Αν θέλεις να είσαι σωστός αθλητής, πρέπει να κάνεις και θυσίες»
Ο 15χρονος Βασίλης Παναγιωτόπουλος είναι αθλητής του αγωνιστικού διαδρόμου. Περνά πολλές ώρες στο γυμναστήριο και ονειρεύεται να φτάσει ψηλά. Το ίδιο το άθλημα τον κέρδισε από μικρή ηλικία και συνεχώς θέτει καινούριους στόχους.
«Είχα ξεκινήσει μικρός, το σταμάτησα για ένα διάστημα και τώρα επέστρεψα πάλι. Έκανα στο σχολείο τούμπες και ασχολιόμουν με το παρκούρ. Μια φίλη μου που ερχόταν εδώ, μου πρότεινε να έρθω να το δοκιμάσω. Ήρθα εδώ, είδα έναν άλλο κόσμο. Εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ. Μου άρεσε και ξεκίνησα με τον καλύτερο προπονητή της Ελλάδας! Έχουμε αναπτύξει μια πολύ ιδιαίτερη σχέση. Θα το έλεγα σαν «πατέρα». Αυτή η σχέση μου έχει δώσει πολλά, με έχει στενοχωρήσει αρκετές φορές, αλλά είναι ιδιαίτερη σχέση. Δεν την έχω αναπτύξει με κανέναν άλλο», λέει στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ ο Βασίλης.
Παρά το νεαρό της ηλικίας του, έχει συνειδητοποιήσει ότι επιτυχίες χωρίς θυσίες δεν μπορούν να έρθουν. Όχι μόνο δεν δυσανασχετεί γι’ αυτό, αλλά αντίθετα, δείχνει ότι το έχει αποδεχτεί ως μέρος της καθημερινότητάς του.
«Είμαι συγκεντρωμένος για να πετύχω το στόχο μου. Μου δίνει πολλά και σαν άτομο. Βάζω όρια στόχους, αγώνες, ασκήσεις. Και βέβαια κάνουμε θυσίες. Δε βγαίνω το βράδυ, προσέχω στις διακοπές, δεν κάνω ό,τι κάνουν συμμαθητές μου. Αν θέλεις να είσαι σωστός αθλητής, πρέπει να κάνεις και θυσίες. Δε νιώθω άσχημα. Νιώθω περίεργα, αλλά ταυτόχρονα σκέφτομαι ότι για να πετύχω αυτό που θέλω, πρέπει να είμαι πειθαρχημένος».
Με αυτές τις σκέψεις θα οδηγηθεί στους επόμενους αγωνιστικούς του στόχους.
«Για φέτος έχουμε το Παγκόσμιο κύπελλο στην Πορτογαλία, όπου θα πάμε ως Αστέρας Πεύκης και τον Δεκέμβρη είναι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Βουλγαρία, όπου θα συμμετέχω ως μέλος της Εθνικής. Στόχος μου είναι να πάω πολύ καλά. Θα σταματήσω για λίγες μέρες. Θα πάω διακοπές δυο εβδομάδες και θα ξεκινήσω πολύ δυναμικά προετοιμασία για τους αγώνες».
Κι αν η επιθυμία του είναι να παραμείνει στο χώρο του αθλητισμού, το επαγγελματικό του μέλλον δεν αποκλείεται να περνά και από το… στομάχι!
«Δεν ξέρω αν θα μπω στη Γυναστική Ακαδημία. Σίγουρα θα διεκδικήσω μια σχολή προπονητικής, για να προωθήσω το άθλημά μου. Αλλά μου αρέσει η μαγειρική και θέλω να το ακολουθήσω. Μπορεί να μαγειρεύω για αθλητές!»