Η Μαρίζα στήνει μια δική της «Μπελ Επόκ»! Στη σκηνή του Σταυρού του Νότου. Με δικές της επιτυχίες. Όχι μόνο το «Πετάω», αλλά και «Μια άλλη ευτυχία», «Είναι μικρή η ζωή». Κάνει και υπέροχες διασκευές στον «Πασατέμπο», στο «Ζητάτε να σας πω» κ.α. Στην κουβέντα που είχαμε μαζί της, παραδέχεται ότι «πέφτει αλλά ξανασηκώνεται» και παρατηρεί ότι «επιτέλους, ο κόσμος επιλέγει πια ποιος καλλιτέχνης θα «γίνει» και ποιος «όχι». Είναι γλυκειά και φωτεινή. Μόνο μην την συναντήσετε πεινασμένη. «Γίνομαι εκνευριστική. Κάνω σαν παιδάκι», λέει και γελάει σαν παιδί.
Ονομάζει την παράστασή της «Μπελ Επόκ», όμως η εποχή μας μόνο «Μπελ» δεν είναι… «Δεν ξέρω αν στ’ αλήθεια υπήρξε ποτέ κάποια εποχή που να ήταν μόνο Μπελ», λέει. «Η κάθε χρονική περίοδος έχει μάλλον τα δικά της προβλήματα, τις δικές της ανησυχίες και ανασφάλειες. Δεν πιστεύω ότι για να κρατάει κανείς καθαρό, υγιές και λειτουργικό το προσωπικό του περιβάλλον πρέπει να βασίζεται μόνο σε μία –ίσως πάντα άπιαστη- κοινωνική τελειότητα».
Την κοιτάζω, την ακούω και σκέφτομαι πως και η ίδια, αλλά και η μουσική της βγάζουν προς τα έξω αισιοδοξία και θετική ενέργεια. Από πού την αντλεί, αναρωτιέμαι φωναχτά… «Μεγάλωσα πολύ όμορφα, με πολλή αγάπη», απαντάει αφοπλιστικά. «Τα παιδικά μου χρόνια, μου χάρισαν μια πολύ υγιή βάση. Δε λέω ότι δεν πέφτω… απλώς ξανασηκώνομαι. Επιλέγω προσεκτικά τους ανθρώπους που έχω γύρω μου, τα μέσα από τα οποία ενημερώνομαι και κοιτάω να έρχομαι σε επαφή όσο περισσότερο μπορώ με το συναίσθημά μου, ώστε να διατηρώ την ψυχική μου υγεία.
Ετοιμάζει καινούργιο δίσκο και οι φήμες λένε πως δεν θα μοιάζει σε τίποτα με τον πρώτο… «Δεν μιλάμε για καμία κοσμοϊστορική αλλαγή. Απλώς σίγουρα δε θα έχει swing στοιχεία και ο ήχος θα είναι πιο μεσογειακός και σίγουρα πιο προσωπικός. Σε αυτόν τον δίσκο δεν έχω reference όπως στον προηγούμενο. Πάω όπου με πάνε τα τραγούδια. Αυτό είναι πιο χρονοβόρο σίγουρα, αλλά το νιώθω πολύ πιο ουσιαστικό και σωστό».
Τη ρωτάω αν έχει τραγουδίστριες ινδάλματα από το ελληνικό και το ξένο ρεπερτόριο. Αν υπάρχει κάποια που όταν ήταν μικρή ονειρευόταν να της μοιάσει…«Από την καθεμία μάλλον μου αρέσει κάτι διαφορετικό», λεει… «Από την Τάνια Τσανακλίδου για παράδειγμα κρατάω την μαγευτική θεατρικότητα και την αλήθεια, από την Έλλα Φιτζέραλντ την μουσικότητα και τον απίστευτο αυτοσχεδιασμό. Δεν ήθελα και δεν θέλω να μοιάσω σε κανέναν. Έχω επιρροές σαφέστατα, όμως περπατάω το δικό μου προσωπικό μονοπάτι χωρίς να έχω πατημασιές να ακολουθώ και χωρίς καμία σιγουριά. Αυτή είναι όμως η μαγεία όλης της ιστορίας»
Εγραψε μουσική για μια θεατρική παράσταση. Το «Festen». Μια παράσταση που θίγει μαύρες πτυχές οικογενειακών σχέσεων. Αναρωτιέμαι πώς κατάφερε να «ισορροπήσει» το φωτεινό της ταμπεραμέντο μ’ ένα έργο «σκοτεινό»… Μου λέει πως έβαλε σε λειτουργία ένα πολύ διαφορετικό δημιουργικό της κομμάτι, το οποίο βέβαια είναι πάντα εκεί, απλώς δεν του δίνει συχνά σημασία. «Μου αρέσει πάρα πολύ να γράφω για το θέατρο, ειδικά όταν συνεργάζομαι με τόσο ταλαντούχους ανθρώπους και να ανακαλύπτω κι εγώ κομμάτια μου που δεν είχα φωτίσει ποτέ πριν».
Αγαπημένη της ταινία το «Αμελί». Γι αυτήν θα έγραφε το σάουντρακ πριν καν της το ζητήσουν… «Αλλά το έχει κάνει ο Γιαν Τιερσέν πριν από μένα εκνευριστικά καλά! Υπέροχη ταινία, μαγευτική μουσική», συμπληρώνει.
Τρελαίνεται να κάνει βόλτες. Αλλά αγαπάει πολύ και τα ταξίδια… «Στην Αθήνα όταν βγαίνω (σπάνια δηλαδή) μου αρέσει να πηγαίνω στο Χαλάνδρι. Όταν μπορώ και ξεκλέβω χρόνο πετάγομαι στο όμορφο Ναύπλιο. Στο εξωτερικό δεν έχω αγαπημένο προορισμό, κάθε φορά που μπορώ να ταξιδέψω διαλέγω να πάω και κάπου αλλού. Από όσα μέρη όμως έχω ταξιδέψει έως τώρα διαλέγω το Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας».
Τη ρωτάω για την ιδανική της Κυριακή και γελάει… «Στη δουλειά που κάνω δεν υπάρχουν Σαββατοκύριακα. Υπάρχουν όμως κάτι ωραία Δευτερότριτα που μπορώ και αλωνίζω και δεν έχει πουθενά κίνηση. Ένα ωραίο σινεμά, καμιά ψαγμένη ταβέρνα με καλό φαγητό… κάπως έτσι μ’ αρέσει να περνάω τον ελεύθερο χρόνο μου».