Η Τζένη Θεωνά ενσαρκώνει τρεις νεαρές γυναίκες της ζωής του Τσάρλι Τσάπλιν στο θέατρο Ακροπόλ και μας μιλά για την εμπειρία και την πορεία της στην υποκριτική.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΑΓΟΥ
Tο βραβευμένο έργο του Daniel Colas «Tσάρλι Τσάπλιν», μετά την τεράστια επιτυχία που γνώρισε στο Παρίσι, ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο θέατρο «Ακροπόλ» και η Τζένη Θεωνά ενσαρκώνει τις τρεις από τις νεαρές γυναίκες της ζωής του. Είναι μια παράσταση στην οποία νιώθει πολύ καλά. Άλλωστε κατά τη διάρκεια της χρονιάς ήταν αυτό που την πήγαινε στο άλλο άκρο της διάθεσης, την κρατούσε σε μια ισορροπία, αφού στο «Fool for love» του Σαμ Σέπαρντ στο οποίο πρωταγωνίστησε με μεγάλη επιτυχία και ανέβαινε άλλες μέρες της βδομάδας σε άλλο θέατρο, τα συναισθήματα ήταν υπερβολικά και βαριά. Και μπορεί το «Fool for love» -που τη στιγμάτισε, όπως θα μας πει παρακάτω- να είναι πια ένα γλυκό και σπουδαίο παρελθόν για τη Τζένη, η ίδια παραμένει στις θεατρικές επάλξεις μέχρι το Πάσχα, με την άλλη αγαπημένη παράσταση που αφορά στη ζωή του Τσάρλι Τσάπλιν και ανεβαίνει από την αρχή της σεζόν, με επιτυχία επίσης. Πώς αισθάνεται για τη χρονιά που τελειώνει;
«Ήταν ένα πολύ μεγάλο ταξίδι με πολλές περιπέτειες, ένα ταξίδι που εκπλήρωσε τις υψηλότερες προσδοκίες μου. Αφενός για το ότι αγάπησα πολύ τον συγγραφέα και όλο του τον κόσμο -κι αυτό μου είναι πολύ σημαντικό γιατί μου ανοίχτηκε ένα καινούργιο πεδίο μέσω του κειμένου- και αφετέρου γιατί γνώρισα τον εαυτό μου καλύτερα ως ηθοποιό, ξεπέρασα φόβους, ανησυχίες, ανασφάλειες, νιώθω καλύτερα για μένα. Το θέμα της ήταν ένας καταστροφικός έρωτας, όπως γνωρίζεις, αλλά όχι, δεν έμαθα κάτι καινούργιο γι αυτόν. Επιβεβαίωσα μόνο, αυτό ακριβώς, ότι για τον έρωτα δε μπορείς να μάθεις τίποτα. Θα πιάνεσαι πάντα απροετοίμαστος. Ό,τι κι αν κάνεις, στο τέλος θα παραδίνεσαι.
Αυτό τελείωσε όμως και τώρα κάθε Δευτέρα και Τρίτη συνεχίζω τις εμφανίσεις μου στο θέατρο «Ακροπόλ» στο «Τσάρλυ Τσάπλιν», σε μια άλλη κατάσταση εντελώς, σε πιο ανάλαφρη διάθεση.
Στο έργο ξεδιπλώνεται με αριστοτεχνικό τρόπο και καταιγιστικό κινηματογραφικό ρυθμό όλο το παρασκήνιο της μυθιστορηματικής ζωής του αγαπημένου σε όλη την υφήλιο αλητάκου «Σαρλώ», που στιγμάτισε την εξέλιξη του παγκόσμιου κινηματογράφου. Στην παράσταση που ακροβατεί μεταξύ κωμωδίας και δράματος, ο ρόλος του πολυαγαπημένου Σαρλώ εναλλάσσεται με αυτόν του αληθινού προσώπου που τον υποδύθηκε, του Τσάπλιν. Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης μεταμορφώνεται στον ομώνυμο ρόλο, με τα δύο αυτά γοητευτικά, αλλά τόσο αντίθετα πρόσωπα. Στη σκηνή ζωντανεύουν κινηματογραφικές εικόνες και όχι μόνο με τις video προβολές του Κάρολου Πορφύρη και η παράσταση μάς μεταφέρει στην ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής με τα ιδιαίτερα σκηνικά, τα κοστούμια, τις χορογραφίες .
Από μικρή ήθελα να γίνω ηθοποιός, αλλά ήμουν πολύ καλή μαθήτρια. Σίγουρα θα έδινα εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο αλλά δεν ήξερα ποια σχολή να δηλώσω. Και δήλωσα τη σχολή Επικοινωνίας και ΜΜΕ, στην οποία και πέρασα, αλλά δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη επιθυμία να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία και έτσι δεν τις τελείωσα τις σπουδές. Αν βρισκόμουν πάλι σε εκείνη την εποχή, θα είχα δηλώσει ψυχολογία. Είναι άλλωστε συγγενές επάγγελμα με το δικό μου, ψυχανάλυση γίνεται κι εδώ.
Όταν ήμουν μικρή, δεν έπαιρνα μέρος σε παραστάσεις. Είχα μια «τραυματική» εμπειρία. Στο νηπιαγωγείο με έβαζαν να πω ποίημα με τον γιο της διευθύντριας -τον οποίο δε συμπαθούσα γιατί αισθανόμουν ότι έχαιρε ιδιαίτερης μεταχείρισης- κι εγώ ήθελα να φύγω γιατί το θεωρούσα κοινωνική αδικία. Είχα λοιπόν δίπλα μου τον Χάρη, ένα κουκλάκι ξανθό με μπλε ματάκια και δεν ήθελα να πω το ποίημα μαζί του. Θυμάμαι όμως πολύ καθαρά ότι έπαιζα παιχνίδια με τις φίλες μου, αυτά που παίζουν τα παιδιά, υποδυόμενα ρόλους. Κάναμε τη γραμματέα, τη δασκάλα κ.α. Εμένα με ενδιέφερε να παίζω καλά αυτούς τους ρόλους, καταλάβαινα ότι μ’ αρέσει το παιχνίδι τού να κάνεις ότι είσαι κάποιος άλλος.
Στην πορεία, η αυτοπεποίθηση που είχα ως παιδί κατακρημνίστηκε απολύτως. Μετά το σχολείο είχα χάσει απολύτως αυτή την ελεύθερη φύση και είχα μπει στο σύστημα που λέει ότι «διαβάζεις και αποδίδεις». Αυτή είναι μια σχέση γραμμική. Το θέατρο, όμως, δεν είναι καθόλου έτσι. Δεν σημαίνει ότι μελετάς και αποδίδεις, είναι άλλη διαδικασία. Ως μαθήτρια λοιπόν, είχα βρει έναν τρόπο να είμαι πρώτη αλλά μετά έπρεπε να αποδεχτώ ότι ποτέ πια δεν θα είμαι πρώτη γιατί αυτό δεν γίνεται στην Τέχνη, στο θέατρο δεν υπάρχει απουσιολόγιο.
Ευτυχώς, στο θέατρο δεν έπεσα στην παγίδα να θέλω να ξεχωρίσω, να είμαι πρώτη. Ξέρω καλά ότι κάθε ηθοποιός έχει τη στιγμή του, την παράστασή του, τη μια μπορεί να είναι καλός, την άλλη όχι. Αυτό που προσπαθώ είναι να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου. Όταν μου λένε ότι είσαι πολύ καλή χαίρομαι, αλλά χαίρομαι περισσότερο όταν μου λένε πόσο καλή είναι η παράσταση και είμαι κι εγώ καλή. Γιατί το να σου λένε μόνο ότι είσαι καλή είναι σαν να περνάς οντισιόν, είναι ένα πράγμα αυτάρεσκο. Είναι μεγάλη χαρά να ξεχωρίζεις σε μια καλή παράσταση. Να είναι κάτι που συνολικά έχει αγγίξει τον άλλον και μέσα σ’ αυτό να εκτιμάται και η προσωπική σου συμβολή.
Δεν πιστεύω ότι είμαι πάρα πολύ αριβίστρια. Κι αυτό είναι και καλό και κακό. Μερικές φορές μπορεί να πάσχω από χαμηλή φιλοδοξία.
Φέτος νιώθω πιο καλά από ποτέ. Νιώθω πιο ώριμη, πιο μεγάλη, με έναν πολύ ωραίο τρόπο, αισθάνομαι περισσότερο γυναίκα, όχι από την άποψη της θηλυκότητας, αλλά από την άποψη ότι υπάρχει ακόμη το κορίτσι μέσα μου, το κουβαλάω όμως με ευθύνη. Κουβαλάω τον εαυτό μου πια πιο θαρρετά. Οι δουλειές που έκανα φέτος και ειδικά το «Fool for love» ήταν μεγάλη πρόκληση και έχω νιώσει τόσο καλά. Σε γενικές γραμμές έχω νιώσει ότι έκανα μια πολύ πλούσια διαδρομή και βλέπω μεγάλη αλλαγή στον εαυτό μου. Είναι μια καλή χρονιά. Είναι μια χρονιά – ορόσημο θα τολμούσα να πω.
Αν έχω μετανιώσει για πράγματα που έχω κάνει; Έχω την αίσθηση ότι έχω υπάρξει λίγο άτολμη σε σχέση με το ότι έχω πει «όχι» σε κάποια πράγματα και έχω ελάχιστα διεκδικήσει κάποια άλλα. Αυτό μου το καταλογίζω και θέλω να πιστεύω ότι θα γίνω λίγο πιο διεκδικητική. Όχι ότι θα γίνει και καμία μετάλλαξη δηλαδή, αλλά θα έχω το θάρρος να δηλώνω σε κάποιους ανθρώπους το ενδιαφέρον μου. Είναι καλό να αντιστέκεσαι αλλά τελικά είναι πιο καλό να διεκδικείς. Με αξιοπρέπεια πάντα, αλλά να διεκδικείς.
Δεν αντέχω για κανένα λόγο τη ρουτίνα, έχω σοβαρό πρόβλημα, δεν ξέρω πώς θα πορευτώ στη ζωή μου με αυτό το «κουσούρι». Γι’ αυτό δεν έχω σχέδια για μετά. Ακόμη και αυτή η φρικτή αγωνία, του τι θα κάνω μετά, μού είναι προτιμότερη από το να ξέρω ισόβια τι θα μου συμβαίνει επαγγελματικά. Όμως ότι κάθε φορά έρχεται αυτός ο μήνας που δεν έχεις δουλειά και δεν ξέρεις πότε θα ξαναέχεις… Κάθε φορά λέω «να δεις που δεν θα ξαναδουλέψω ποτέ, αυτό ήταν». Έχω άλλωστε και βιοποριστική αγωνία. Ζω από τη δουλειά μου. Και είναι μια δουλειά η οποία είναι ασταθής, δεν μπορείς να κάνεις κανέναν προγραμματισμό. Και όλο αυτό το χειροτερεύει και το ότι δεν είμαι και καμία μετρ της διαχείρισης γενικά…
Η καθημερινότητά μου είναι πολύ εργένικη, φοιτητική, χαοτική και εντελώς απρογραμμάτιστη. Δεν υπάρχει πρόγραμμα σε τίποτα. Το μόνο σταθερό στην ημέρα μου είναι οι βόλτες με τα σκυλιά μου, το κανισάκι μου, τη Σούση και το λαμπραντόρ μου. Οι τρεις γάτες μου, ευτυχώς δεν θέλουν βόλτες.
Φίλους έχω και οι κολλητοί μου είναι δύο: Η Μαρία Καβογιάννη και η Άννυ που γνώρισα στη δραματική σχολή. Και οι δύο είναι άνθρωποι που θα τους πω, όχι απλώς τι μου συμβαίνει, αλλά και την πιο μύχια, ταπεινή και ποταπή μου σκέψη. Νιώθω την ασφάλεια να παραδώσω τον εαυτό μου απολύτως στα χέρια τους.
Info
Θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ (Ιπποκράτους 9-11, 210 3643700)
Τσάρλι Τσάπλιν, του Daniel Colas
Συντελεστές:
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
Χορογραφία – Κίνηση: Άννα Αθανασιάδη
Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη
Κοστούμια: Παναγιώτα Κοκκορού
Μουσική: Παναγιώτης Αυγερινός και Σπύρος Λούκος
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Φωτογραφίες: Μαριλένα Αναστασιάδου
Video design προβολές – Artwork: Κάρολος Πορφύρης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαριάννα Τουντασάκη
Στον ρόλο του Τσάρλι Τσάπλιν ο Θανάσης Τσαλταμπάσης
Πρωταγωνιστούν: Μαρίνα Ψάλτη, Τζένη Θεωνά, Χρήστος Σπανός, Σωκράτης Πατσίκας και ο Γιώργος Κωνσταντίνου
Παίζουν οι: Βασίλης Χαρίσσης, Ευφροσύνη Κουτσουβέρη, James Rodi, Φοίβος Παπακώστας, Μυρτώ Σχοινοπλοκάκη και ο μικρός Th. Kona
Παραστάσεις: Δευτέρα: 20.00, Τρίτη: 21.00