Πριν από λίγες ημέρες έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 90 ετών, η γνωστή ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου Αλέκα Παΐζη.
Η ηθοποιός Αλέκα Παΐζη, είχε γεννηθεί στην Κρήτη το 1919 και είχε σπουδάσει στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1941, ερμηνεύοντας τη Σουζάνα στη «Βεντάλια» του Γκολντόνι, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Τον ίδιο χρόνο γράφτηκε και στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών. Tο 1946 συγκρότησε θίασο με τον Δήμο Σταρένιο και τον Τίτο Βανδή, που υπήρξε και σύζυγός της. Το 1963 προσελήφθη ως βασικό στέλεχος στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος όπου παρέμεινε μέχρι το 1966, ερμηνεύοντας σημαντικούς ρόλους.
Μετά την κήρυξη της δικτατορίας τον Απρίλιο του 1967, έφυγε στο εξωτερικό. Επιστρέφοντας μετά τη Μεταπολίτευση στην Ελλάδα, συνεργάστηκε με το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά, με τον Μάνο Κατράκη, με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, και πάλι, με το Απλό Θέατρο κ.ά.
Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1957, στην ταινία του Φρ. Ηλιάδη «Μπαρμπα-Γιάννης ο κανατάς». Έπαιξε επίσης στις ταινίες «Ο Μιμίκος και η Μαίρη» (1958) του Γρηγόρη Γρηγορίου, «Ερωτικές ιστορίες» (1959) του Σωκράτη Καψάσκη, «Πόθοι στα στάχυα» (1960) του Πιτ Γιαννόπουλου, «Συνοικία το όνειρο» (1961) του Αλέκου Αλεξανδράκη, «Πολιορκία» (1962) του Ομπέρ Κλοντ Μπερνέρ, «Ταξίδι του μέλιτος» (1979) του Γιώργου Πανουσόπουλου, «Μελόδραμα» (1980) του Νίκου Παναγιωτόπουλου, «Ρόζα» (1982) του Χριστόφορου Χριστοφή, «Γάμος στο περιθώριο» (1989) του Βασίλη Κεσσισόγλου και «Ήσυχες μέρες του Αυγούστου» (1990) του Παντελή Βούλγαρη.
Κατά τη διάρκεια της απουσίας της στο εξωτερικό εργάστηκε στον ιταλικό κινηματογράφο με τους σκηνοθέτες Πέτρι, Σαλβατόρι, Ρίτσι, Αντζέλι κ.ά. Εμφανίστηκε και στην τηλεόραση, ερμηνεύοντας το ρόλο της Χρυσοστόμης στους «Πανθέους» του Βασίλη Γεωργιάδη.
Η τελευταία παράσταση στην οποία πρωταγωνίστησε ήταν «Οι Ιστορίες από το Δάσος της Βιέννης» του Χόρβατ σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά στο Εθνικό Θέατρο, ενώ από τις 29 Μαρτίου θα κρατούσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη «Σονάτα του Σεληνόφωτος», όπου θα μετουσίωνε σκηνικά τον ποιητικό στοχασμό του Γιάννη Ρίτσου.
Η Αλέκα Παΐζη τίμησε την τέχνη, τίμησε και το λαϊκό κίνημα. Αυτές οι δύο αξεχώριστες όψεις χαρακτηρίζουν ολόκληρη την πορεία της. Ευαίσθητη σε όλα και σταθερή απέναντι στην κρατική καταστολή, υπήρξε αλύγιστη στις διώξεις που υπέστη. Οι νεότερες γενιές του καλλιτεχνικού κόσμου έχουν πολλά να διδαχθούν από τη διαδρομή της Αλέκας Παΐζη.
Αγωνίστρια από σπουδάστρια και μετά, βρέθηκε μέσα στην Αντίσταση την περίοδο της Κατοχής, τυπώνοντας στο σπίτι της τον πρώτο παράνομο «Ριζοσπάστη». Για τη δράση της συνελήφθη από τους Γερμανούς και έμεινε εξόριστη τρία χρόνια στο Τρίκερι και στη Μακρόνησο υπομένοντας σκληρά βασανιστήρια. Το πάθος της για τη ζωή και η αγωνιστική της στάση ως ανθρώπου και καλλιτέχνη την καθιστούσε δραστήρια και δημιουργική, υπηρετώντας τον άνθρωπο και την τέχνη.