Στην εξαιρετικά δύσκολη αυτή εποχή για τη χώρα μας, αναμφισβήτητα, εκτός από το καθαρά οικονομικό πρόβλημα, δοκιμάζεται ριζικά ο τρόπος λειτουργίας των θεσμών.
Του Παύλου Καμάρα, προέδρου Συλλόγου Δημάρχων, πρώην δημάρχου Πεύκης
Κλονίζεται ένα σύστημα που εδραιώθηκε μετά τη μεταπολίτευση, με εγγενείς αδυναμίες που διογκώθηκαν προϊόντος του χρόνου, αφού παρέμεινε στάσιμο και αναχρονιστικό.
Κόμματα και εκπρόσωποί τους, κυβερνήσεις και φορείς εξουσίας, οδήγησαν σε ένα φαύλο πελατειακό κράτος, αδύναμο να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών και τις ανάγκες των πολιτών.
Ακόμα και ο θεσμός της Δικαιοσύνης, που άλλοτε προκαλούσε απέραντο σεβασμό, τρώθηκε σημαντικά από τα αλλεπάλληλα κρούσματα επιλήψιμων συμπεριφορών λειτουργών της. Παράλληλα, χιλιάδες χρονίζουσες εκκρεμότητες ταλαιπωρούν τους πολίτες και δημιουργούν εύλογες ανησυχίες για το δίκαιο της κρίσης, υπό την πίεση του χρόνου και των λειτουργικών αδυναμιών της.
Η Εκκλησία μας, με την νέα πεφωτισμένη ηγεσία της, δείχνει να ψάχνει νέους δρόμους για να καλύψει πληγές. Που τις δημιούργησαν λίγες έστω περιπτώσεις, που κλόνισαν όμως τους πιστούς, που απαιτούν μηδενική ανοχή σε παραβατικές συμπεριφορές ιδιαίτερα σε αυτόν το χώρο.
Ο πολίτης λοιπόν αισθάνεται ανίσχυρος, αφού κλονίζονται οι τρεις βασικοί πυλώνες (σε διαφορετικό έστω βαθμό), τις οποίες έχει ανάγκη στη ζωή του για την ψυχική του ισορροπία. Κράτος – Δικαιοσύνη – Εκκλησία.
Σταθερές που αναφέρονται στην προσωπική του ζωή, στις διαπροσωπικές του σχέσεις, στις σχέσεις του έναντι του κράτους αλλά και τις πνευματικές του ανασφάλειες που δημιουργεί η ίδια η ανθρώπινη φύση.
Κλονίζονται θεσμοί, που χαρακτηρίζουν καθοριστικά μια πολιτισμένη κοινωνία και ιδιαίτερα το έθνος μας, με βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις στη σχέση του με αυτούς.
Μέσα στον κυκεώνα λοιπόν τον οποίο ζούμε σήμερα, όαση πραγματική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η λειτουργία του θεσμού της Αυτοδιοίκησης. Ένας θεσμός που μέσα από αγώνες και συμπληγάδες, ίσως είναι ο μόνος που κατάφερε να σταθεί όρθιος και δίπλα στον δοκιμαζόμενο πολίτη.
Με αμεσότητα αλλά και αποτελεσματικότητα επεμβαίνει στα καθημερινά του προβλήματα, δίνοντας λύσεις και δημιουργώντας ένα αίσθημα αρωγής και προστασίας, που μόνο στο οικογενειακό του πλέον περιβάλλον μπορεί κάποιος να αισθάνεται.
Στα ΚΑΠΗ οι ηλικιωμένοι, στους Βρεφονηπιακούς Σταθμούς η εργαζόμενη μητέρα, στο Δημοτικό Πολυϊατρείο ο πάσχων ή ο άπορος, στα Πολιτιστικά και Αθλητικά Κέντρα όσοι έχουν ανάγκη εκτόνωσης και ψυχαγωγίας…
Σε μια σειρά πρωτοβουλιών και υπηρεσιών που βελτιώνουν την καθημερινότητα και δημιουργούνται προοπτικές για καλύτερη ποιότητα ζωής.
Επιβάλλεται λοιπόν αυτόν τον θεσμό να τον προστατεύσουμε και να τον προχωρήσουμε μπροστά. Μέχρι το κράτος να αναγεννηθεί εκ βάθρων, με ριζική αλλαγή όλου του τρόπου λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, ώστε να υπάρχει ασφάλεια, κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοκρατία.
Μέχρι η Δικαιοσύνη να αποκτήσει τις ασφαλιστικές δικλείδες, ώστε να είναι πραγματικά τυφλή και να μην ανοιγοκλείνει το μάτι σε κάποιους πιο ίσους από τους ίσους.
Μέχρι η Εκκλησία να βρει το κουράγιο να κάνει την αυτοκάθαρσή της και να εκσυγχρονιστεί στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.
Ως τότε, τον θεσμό της Αυτοδιοίκησης πρέπει να τον διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού. Γιατί είναι ίσως από τα ελάχιστα στηρίγματα που απέμειναν στον ταλαιπωρημένο πολίτη.
Η επιχειρούμενη Διοικητική Μεταρρύθμιση πρέπει να σημαίνει την πραγματική Αναγέννηση του Κράτους και όχι τον ευνουχισμό της Αυτοδιοίκησης.
Και σ’ αυτό όλοι οι άνθρωποι της Αυτοδιοίκησης θα πρέπει να γίνουμε ένα. Όπως πάντα όταν βάλλεται ο θεσμός που υπηρετούμε και αγαπάμε.
