Δεν του έφταναν τα χάλια στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, ήρθε για τον Μπους άλλο ένα πολύ άσχημο μαντάτο, στο ξεκίνημα του 2007.
Τα ξημερώματα της 12ης Ιανουαρίου, επιστήμονας «ιδιωτικής εταιρείας» (!!!) στη Μασαχουσέτη εντόπισε την εκτόξευση κινεζικού πυραύλου, ο οποίος διέλυσε «συμπατριώτη» του δορυφόρο, σε απόσταση 865 χιλιομέτρων από τη γη! Σαστισμένο το πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο των ΗΠΑ, καθυστέρησε αρκετά να επιβεβαιώσει το γεγονός και οργάνωσε μια κοινή έκφραση «ανησυχιών», με τους ελάχιστους πιστούς συμμάχους που του έχουν απομείνει: Αυστραλία, Βρετανία, Καναδάς και Ιαπωνία.
Ψύχραιμο το Πεκίνο, αντέδρασε ιδιαίτερα «χαλαρά» στις διαμαρτυρίες του κουιντέτου της αποτυχίας, υπογραμμίζοντας ότι ο δορυφόρος Feng Yun 1C ήταν, κατ’ αρχήν, ιδιοκτησία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, ενώ η καταστροφή του δεν παραβίασε καμία απολύτως απ’ τις συνθήκες που διέπουν το διάστημα.
Πανικός στα ΜΜΕ
Αυτό δεν εμπόδισε αρκετά απ’ τα γνωστά αμερικανικά «έγκυρα» έντυπα, να δημιουργήσουν ένα κλίμα υστερίας, με αναφορές στο Περλ Χάρμπορ, τον «μπλίτσκριγκ» του Χίτλερ ή τον Σοβιετικό Σπούτνικ!
Κι όμως, ήταν η Κίνα (μαζί με τη Ρωσία), που πίεζαν εδώ και χρόνια τις ΗΠΑ, για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης ασφαλείας του διαστήματος. Ο Μπους έκανε ακριβώς ό,τι και με τη συνθήκη του Κιότο: αδιαφόρησε παγερά. Τώρα, βέβαια, αντιλαμβάνεται ότι η κινεζική τεχνολογία μπορεί ν’ ανταγωνιστεί την αμερικανική, ακόμα και σε τομείς που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πριν λίγα χρόνια: την ηλεκτρονική τεχνολογία και την αεροδιαστημική!
Αφοσιωμένες στην εμπέδωση της δήθεν παγκόσμιας κυριαρχίας τους, οι ΗΠΑ εφησύχασαν μετά την στασιμότητα της πρώην σοβιετικής διαστημικής τεχνολογίας και στράφηκαν πιο πολύ στις γνωστές γεωπολιτικές τους «δραστηριότητες». Τόνοι πράσινου χαρτιού (αυτό που εξακολουθεί να καλείται «δολάριο»), τυπωμένου δίχως κανένα απολύτως αντίκρισμα στα αμερικανικά (άδεια…) θησαυροφυλάκια, μεταφέρθηκαν σε «μέρη ξωτικά και μακρινά», για να στηριχθούν οι πολεμικοί τυχοδιωκτισμοί ή κάποιες μαριονέτες με φιλοαμερικανικό βιογραφικό.
Χαμηλό προφίλ…
Αντίθετα, το Πεκίνο επιδότησε συστηματικά, μεθοδικά και αθόρυβα τις στρατιές των επιστημόνων που πλέον διαθέτει, καλύπτοντας με υπερηχητική ταχύτητα τη χαώδη απόσταση που το χώριζε από την Ουάσιγκτον και τη Μόσχα. Την ώρα που ο Μπους επιδίωκε την τοποθέτηση βάσεων εκτόξευσης πυραύλων στις «γειτονιές» της Κίνας και της Ρωσίας, οι Κινέζοι ετοίμαζαν το «surprise party» της 12ης Ιανουαρίου! Και, μάλιστα, εκεί ακριβώς που πονούν οι Αμερικανοί, δηλαδή στη δημιουργία επιτυχούς «αντίδοτου» για τους επιθετικούς πυραύλους και την καταστροφή δορυφόρων.
Ας σημειωθεί ότι η ΕΣΣΔ είχε μονομερώς διακόψει τις δοκιμές καταστροφής δορυφόρων το 1981 και οι ΗΠΑ το 1985! Τώρα, η Ουάσιγκτον έχει δύο επιλογές: να παρασυρθεί σ’ έναν νέο κύκλο ανάπτυξης όπλων και αντιόπλων ή να επιδιώξει διαπραγματεύσεις με το Πεκίνο. Το πρώτο ενδεχόμενο θα επιδεινώσει το οικονομικό χάος και το δεύτερο αποτελεί εξευτελιστική παραδοχή της ισχύος του Πεκίνου!
Ενδιαφέρουσες "λεπτομέρειες"
Αυτό που κανείς «διεθνής αναλυτής» και κανένα «έγκυρο» ΜΜΕ δεν επισήμαναν, ήταν ο απίστευτος τρόπος διαπίστωσης του κινεζικού εγχειρήματος. Θα περίμενε κανείς μια άμεση επισήμανσή του από τις «αρμόδιες» (και πανάκριβες και πολυάριθμες…) υπηρεσίες των ΗΠΑ. Αντ’ αυτού, ένας και μοναδικός επιστήμονας κάποιας εταιρείας ανέλαβε το έργο του εντοπισμού και της ενημέρωσης των ΜΜΕ! Τόσο το ίδιο το (αποκαρδιωτικό, για την «υπερδύναμη»…) γεγονός της ανυπαρξίας επαρκούς παρατήρησης του διαστήματος, όσο και η παντελής απουσία σχολιασμού του, παραπέμπουν όντως στο Περλ Χάρμπορ!
Δεύτερον, επί της ουσίας, αν η τεχνολογία καταστροφής δορυφόρων της Κίνας (ο βαλλιστικός πύραυλος ήταν απλά μέσου βεληνεκούς…) συνεχίσει να εξελίσσεται με τον ίδιο ρυθμό, τότε οι Αμερικανοί δεν θα μπορούσαν να υπολογίζουν πλέον στο μεγάλο τους καμάρι, τους πανίσχυρους δορυφόρους τους. Το «μάτι» τους στη διάρκεια των βομβαρδισμών στις άτυχες χώρες που επέλεξαν, οι δορυφόροι «κατασκοπείας» και επικοινωνίας, θα «τυφλώνονταν» εύκολα, με τον ίδιο τρόπο που διαλύθηκε σε δεκάδες χιλιάδες κομμάτια των λίγων χιλιοστών, ο Feng Yun, δηλαδή η (άψυχη, ευτυχώς…) «Λάικα» της κινεζικής Ιστορίας…
Χρήστος Φωτιάδης
