Τη χρονιά που μας πέρασε, είχα την τύχη να συνεργαστώ με τον ραδιοφωνικό σταθμό της Κομοτηνής ∆ίαυλος 92,4, μεταδίδοντας τα παιχνίδια της ομάδας ποδοσφαίρου της πόλης, του Πανθρακικού, κάθε φορά που αγωνιζόταν σε αθηναϊκό γήπεδο. Η ομάδα τελικά τερμάτισε στην 3η θέση της βαθμολογίας και πήρε το εισιτήριο για την Α' Εθνική. Το γεγονός πανηγυρίστηκε δεόντως από τους φιλάθλους της Κομοτηνής αλλά και ολόκληρης της Ροδόπης. Όπως είναι φυσικό, «σήμανε συναγερμός» εν όψει της πρόκλησης της επόμενης αγωνιστικής περιόδου.
Στην επαρχία και ειδικά στη Βόρειο Ελλάδα, οι αθλητικές ομάδες της κάθε πόλης αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της κάθε τοπικής κοινωνίας. Η πρώτη λοιπόν ενέργεια ήρθε από όλους τους φορείς της Ροδόπης, μαζικά. Χωρίς κάποιος από αυτούς να διεκδικήσει την πατρότητα της ιδέας ή την πρωτοκαθεδρία, συγκεντρώθηκαν στη Νομαρχία Ροδόπης ο μητροπολίτης Μαρωνείας και Κομοτηνής ∆αμασκηνός, ο νομάρχης Ροδόπης Άρης Γιαννακίδης, ο δήμαρχος Κομοτηνής ∆ημήτρης Κοτσάκης, ο πρόεδρος του Επαγγελματοβιοτεχνικού Επιμελητηρίου Ροδόπης Κώστας Λιούρτας, ο πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Ροδόπης Νίκος Αγγελίδης και ο πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων Ροδόπης Γιώργος Νικολαΐδης.
Όλοι αυτοί συγκεντρώθηκαν με σκοπό την ευαισθητοποίηση και κινητοποίηση της τοπικής κοινωνίας, προκειμένου να υποστηριχθεί με κάθε τρόπο η ομάδα του Πανθρακικού, εν όψει της παρθενικής του συμμετοχής στην πρώτη τη τάξει κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Η σκέψη μου, μόλις διάβασα την είδηση, μοιραία πήγε στην ομάδα μπάσκετ του Γ.Σ. Αμαρουσίου. Η σύγκριση εξαιρετικά ατυχής!
Πάνε κιόλας 10 χρόνια από τη στιγμή που η ομάδα επέστρεψε στη μεγάλη κατηγορία. Σ' αυτά τα 10 χρόνια, έχουν πολλές φορές εκφραστεί από πολλούς και ετερόκλητους φορείς ή «φορείς» του αθλήματος παράπονα για το ότι το Μαρούσι δεν έχει φιλάθλους. Για το ότι, ακόμη και τη χρονιά που το Μαρούσι κατέκτησε το κύπελλο Σαπόρτα ή τη χρονιά που τερμάτισε 1ο στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος, ισόβαθμο με τον Παναθηναϊκό, το κλειστό του Αγίου Θωμά δεν γέμιζε, παρά μόνο στα παιχνίδια με τις λεγόμενες μεγάλες ομάδες.
Πάνε 10 χρόνια, και ποτέ ως σήμερα όμως κάποιος από τους φορείς της τοπικής κοινωνίας της πόλης μας, ούτε όμως η ΚΑΕ, πήρε την πρωτοβουλία να κάνει αυτό που κάνουν στην Κομοτηνή μόλις ένα μήνα μετά την άνοδο στην Α' Εθνική. Να συγκεντρωθούν όλοι οι φορείς της τοπικής κοινωνίας σε ένα τραπέζι και να συζητήσουν, με σκοπό σε κάθε παιχνίδι η ομάδα να παίζει σε ένα γεμάτο γήπεδο.
Η μοναδική συνεννόηση που υπήρχε όλα αυτά τα χρόνια, ήταν οι κατά καιρούς συναντήσεις εκπροσώπων του δήμου με εκπροσώπους της ΚΑΕ, όπου συνήθως συζητιέται το πρόβλημα, χωρίς όμως να βλέπουμε λύση. Έχουμε δε υποστηρίξει πολλές φορές ότι οι εποχές έχουν αλλάξει και ότι χρειάζεται όχι μόνο κόπος, αλλά και τρόπος για να φέρει μια ομάδα τον κόσμο στο γήπεδο. Οι υπεύθυνοι της ΚΑΕ συνηθίζουν να λένε ότι «εμείς κάνουμε το παν, αλλά οι Μαρουσιώτες δεν έρχονται στο γήπεδο».
Πότε όμως μέχρι σήμερα πρότεινε κάποιος από αυτούς μια ευρεία συνάντηση όλων των φορέων της τοπικής κοινωνίας, όχι μόνο του Αμαρουσίου, αλλά όλων των βορείων προαστίων, των οποίων η ομάδα μπάσκετ θα μπορούσε να αποτελέσει εκφραστή και εκπρόσωπο;
Είναι εύκολοι οι αφορισμοί, αλλά ουδείς κάνει προτάσεις. Η δυναμική μιας ομάδας μπάσκετ που αγωνίζεται στην Α1 κατηγορία και τερματίζει στην 4η θέση, όπως φέτος το Μαρούσι, είναι τεράστια. Οφείλουν να το αντιληφθούν όλοι και να το εκμεταλλευτούν προς όφελος της πόλης μας. Η πρόταση είναι σαφής: συνεννόηση, διαρκής επαφή όλων των φορέων της πόλης, αλλά και των γειτονικών δήμων. Στην Κομοτηνή τους πήρε μόλις ένα μήνα για να το κάνουν πράξη. Εμάς δεν μας έφτασαν 10 χρόνια;
