Τα ζητήματα που σχετίζονται με την ανάπτυξη της σχολικής ζωής και ειδικά του δημοτικού σχολείου είναι ευαίσθητα, καθώς αναφέρονται στα πρώτα βήματα κοινωνικής ζωής και οργάνωσης των παιδιών μας στις τρυφερές ηλικίες των 6 έως 12 χρόνων. Συνεπώς οφείλουν να αντιμετωπίζονται με τρόπο που να διαπαιδαγωγεί, να καλλιεργεί ήθος και αλληλοσεβασμό με πνεύμα συνεργασίας, με δημοκρατικές πρακτικές.
Τούτο επισημαίνουν οργισμένοι γονείς, που αφηγήθηκαν στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ μεθόδους και πρακτικές, που αναπάντεχα εισέβαλαν σε δημοτικό σχολείο της πόλης μας και γέννησαν αμήχανα διλήμματα και εύλογες απορίες μικρών παιδιών:
«Μαμά, γιατί είναι κακό να δένουμε το πουλόβερ στη μέση; Η φούστα που μου πήρες γιατί είναι καλή όταν τη φοράω και πηγαίνουμε στους θείους και δεν πρέπει να τη βάζω στο σχολείο; Μπαμπά, όποιος δεν κάνει τον σταυρό του σημαίνει ότι δεν πιστεύει στον Χριστό και πρέπει να το πει στο δάσκαλο; Και εάν είναι έτσι, γιατί πέρυσι οι δάσκαλοι δεν έκαναν το πρωί την προσευχή τους και φέτος συνεχώς σταυροκοπιούνται; Μαμά, εάν κάποτε αλλάξουμε σπίτι να πάμε σε περιοχή όπου τα σχολεία έχουν μεγαλύτερες αυλές για να μπορώ να παίζω μπάλα…».
«Η Παιδεία στις ηλικίες αυτές οφείλει να είναι μια συναρπαστική και διασκεδαστική εμπειρία», επισημαίνει γονέας που επικοινώνησε μαζί μας. Στα εξάχρονα και δεκάχρονα παιδιά το σχολείο θα όφειλε να είναι λίγο πιο χαρούμενο, με λιγότερη υπηρεσιακή αυστηρότητα, λίγο πιο πολύ παιχνιδιάρικο, πιο αστείο…
Για τον διευθυντή όμως το σχολείο φαίνεται να έχει επιστρέψει στις εποχές του αυστηρού και αυταρχικού εκπαιδευτηρίου. «Ο διευθυντής δεν είναι συνταγματάρχης που εκδίδει ημερήσιες διαταγές», τονίζει κάποιος άλλος και αναρωτιέται: «Σε τι βελτιώνει τη λειτουργία του σχολείου η απαγόρευση μιας αγαπημένης ενδυματολογικής συνήθειας των μαθητών, να δένουν, δηλαδή, γύρω από τη μέση τους τα πουλόβερ τους; Αποτελεί παραποίηση στολής το ενδυματολογικό παιχνίδι με τα μανίκια;».
Ποιοι ηθικοί κανόνες και με ποια νομιμοποίηση υπαγορεύουν φούστα με τη μεζούρα; Άραγε ποιον σκανδαλίζει η ενδυματολογική αθωότητα μιας μαθητριούλας; Αν θίγεται η αισθητική ενός διευθυντή, έχει δικαίωμα να επιβάλει την ομοιομορφία της στολής, τη μονοχρωμία και την ηθική των εκατοστών!
Αν η σχολική αυλή δεν χωράει τους εκατοντάδες μαθητές και μαθήτριες στο παιχνίδι του διαλείμματος, η απαγόρευση της μπάλας τι λύνει; Αν οι αυλές είναι επικίνδυνα διαμορφωμένες (όπως πράγματι είναι), τότε τι κάνει ένας δάσκαλος; Καταργεί το παιχνίδι; Ένας δάσκαλος τι διδάσκει; Να αλλάξουμε την αυλή, να συμφωνήσουμε κάποιους κανόνες συλλογικής ζωής η απαγορεύει ό,τι φυσιολογικότερο κάνουν τα παιδιά, το παιχνίδι; Αν προέχει η ασφάλεια των μαθητών, η απαγόρευση της μπάλας πόσο προστατεύει; Θα καταργηθεί και το τρέξιμο, το κυνηγητό; Μήπως, τελικά, ο ασφαλέστερος τρόπος είναι το συντεταγμένο βάδην των μαθητών και μαθητριών;
Από πότε η πρωινή συγκέντρωση πριν από την είσοδο στις τάξεις έχει τον χαρακτήρα αναφοράς τάγματος; Από πότε οι ιδιαιτέρες ιδεολογικές αντιλήψεις ενός διευθυντή για την «τάξη και τη θρησκεία» έχουν μια δημόσια και καθολική εφαρμογή; Με ποια παιδαγωγική παράδοση και κοινωνική νομιμοποίηση η συμμετοχή στην προσευχή οφείλει να είναι υποχρεωτική; Πώς μπορεί να επιβάλλεται σε εξάχρονα και εννιάχρονα παιδιά η θρησκευτική ευλάβεια; Πότε διαγράφηκε η ελευθερία επιλογής, ως αξία, από τη θρησκευτική πίστη; Ποιος τολμά να απαιτεί δηλώσεις «αθεΐας» από γονείς και μαθητές; Ποιος όρισε τον διευθυντή επιλοχία της θρησκευτικής συνείδησης των εντεκάχρονων;
Έως πότε τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να απολαμβάνουν ανοχής, ασυλίας ή έστω αδιαφορίας; Από πότε όσα συμβαίνουν μετά το κουδούνι στους χώρους του σχολείου αποτελούν «άβατο» για την κριτική, τον διάλογο, τον κοινωνικό (άρα δημόσιο) έλεγχο;
Οι σύλλογοι γονέων πού βρίσκονται; Η συνδικαλιστική αρχή των δασκάλων της περιοχής μπορεί να ανέχεται τέτοιες σχολικές συμπεριφορές;
Για την αντιγραφή
