Γράφει ο Φώτης Καρύδας: Υποψήφιος Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στον Βόρειο Τομέα Αθηνών.
Ένα από τα επιχειρήματα της Τουρκίας, που επί σειρά ετών στήριζαν το ευρωπαϊκό της αφήγημα, ήταν το γεγονός ότι ως Οθωμανική Αυτοκρατορία συμβίωσε για πολλούς αιώνες με την Ευρώπη. Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα επί διακυβέρνησης Ερντογάν, βλέπουμε έναν αναπροσανατολισμό αυτής της αντίληψης, ώστε να δημιουργείται η εντύπωση ότι η Τουρκία δεν επιθυμεί πλέον να συμπορεύεται με τη Δύση.
Ως γνωστόν, ο τουρκικός πολιτισμός εδράζεται, τόσο στο Ισλάμ όσο και στην ανατολίτικη παράδοση. Έτσι, παρά τη μακραίωνη συμβίωση με τη Δύση, η κουλτούρα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν εντελώς ξένη προς την ευρωπαϊκή, ενώ οι μεταρρυθμίσεις του Ατατούρκ μόνο επιφανειακά επηρέασαν τον τουρκικό λαό. Κατά πόσο, όμως, η Τουρκία είναι απαραίτητη για τα συμφέροντα της Δύσης; Η ιδιαίτερη γεωπολιτική της θέση, που της επιτρέπει τον έλεγχο των Στενών, η εγγύτητά της προς τη Ρωσία, το στρατηγικό της βάθος, αλλά και η γειτνίαση με ασταθείς περιοχές, όπως το Ιράν και το Ιράκ και η Συρία, προσδίδουν ένα μοναδικό πλεονέκτημα στο ΝΑΤΟ. Επιπλέον, το μέγεθος των ενόπλων της δυνάμεων, αλλά και ο μεγάλος αριθμός αεροπορικών και ναυτικών βάσεων, εγγυώνται τη διεξαγωγή συμμαχικών στρατιωτικών επιχειρήσεων προς κάθε κατεύθυνση. Αλλά και η ΕΕ έχει συμφέρον από μια φιλοδυτική Τουρκία που θα εγγυάται την ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης, αλλά και τη συγκράτηση των μεταναστευτικών ροών.
Όλα αυτά τα γνωρίζει το καθεστώς Ερντογάν, όπως επίσης γνωρίζει ότι και η Τουρκία δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς τη Δύση. Η Ρωσία δεν έχει ούτε την τεχνολογία, ούτε την οικονομία, αλλά ούτε και την παραγωγική βάση για να καλύψει τις τεράστιες ανάγκες της Τουρκίας. Αν υποτεθεί ότι η Δύση διακόπτει την παροχή βοήθειας, είναι απολύτως βέβαιο ότι εκτός από την οικονομία, θα καταρρεύσουν και άλλοι κρίσιμοι τομείς, συμπεριλαμβανομένης της αμυντικής βιομηχανίας και της άμυνας. Δεδομένης λοιπόν της τεχνολογικής εξάρτησης από τη Δύση και της συμβατότητας των οπλικών της συστημάτων με τα αντίστοιχα νατοϊκά, κάθε απόπειρα πρόσδεσης στο ρωσικό άρμα θα έχει τρομακτικές επιπτώσεις στην άμυνα της χώρας.
Είναι επίσης υπόψη του Τούρκου Προέδρου, ότι απώτερη επιδίωξη της Μόσχας είναι να χρησιμοποιήσει την Άγκυρα ως μοχλό, για την πρόκληση προβλημάτων στη νότια πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Απλώς, ο Ερντογάν παίζει ένα παιχνίδι, τόσο με τη Δύση όσο και με τη Ρωσία, προσβλέποντας στα παρακάτω κέρδη:
• Στη βοήθεια, αλλά και στην ανοχή της Δύσης, ώστε η Τουρκία να καταστεί περιφερειακή δύναμη και ηγέτιδα στον μουσουλμανικό κόσμο.
• Στην αποτροπή δημιουργίας κουρδικής οντότητας στη Συρία.
• Στη δυνατότητα αυθαίρετης εκμετάλλευσης του υποθαλάσσιου πλούτου της Μεσογείου.
• Στην αύξηση των πιστώσεων από την ΕΕ για τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών.
Το ερώτημα είναι μέχρι πότε η Άγκυρα θα μπορεί να εκβιάζει τη Δύση, αποκομίζοντας οφέλη. Η Τουρκία μπορεί να έχει μια εξαιρετική γεωπολιτική θέση επί της οποίας βασίζει τη διπλωματία της, όμως έχει και μια αχίλλειο πτέρνα, που είναι η αδύναμη και εξαρτώμενη από τη Δύση οικονομία της. Και δυστυχώς για την Τουρκία, η Ρωσία, ακόμα και αν ήθελε πραγματικά, δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να αποτελέσει τον πυλώνα στον οποίον θα στηριζόταν η τουρκική οικονομία και άμυνα.