Η συλλογή διηγημάτων «Μια φορά και μια στιγμή» της Ελένης Λαμνάτου (γνωστής μας από τις «Επισκέψεις», που έχουμε παρουσιάσει από αυτή τη σελίδα), διακρίνεται από μια λαμπρότητα σκέψης και μια αισθαντικότητα της συγγραφέως, η οποία μέσα από αυτά, ανατέμνει την ανθρώπινη σκέψη χρησιμοποιώντας συνειρμούς και αλληγορίες, με περιγραφικότητα και πυκνότητα αξεπέραστη.
Από το πρώτο κιόλας διήγημα με τίτλο «Αιώνιοι αντίπαλοι», που (με το φανταστικό διάλογο μεταξύ του Ναι και του Όχι) διαπραγματεύεται την εσωτερική πάλη του ανθρώπου, απέναντι σε μια κρίσιμη απόφαση, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι οι ιστορίες μέχρι το δέκατο και τελευταίο διήγημα «Ανταρσία ομήρων», θα έχουν ως επίκεντρο ανθρώπους που «παλεύουν με τα θέλω τους, με τις αδυναμίες τους, με τον ίδιο τους τον εαυτό», όπως λέει και η ίδια. Άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τα συναισθήματά τους, τις αδυναμίες τους, τις απώλειες του χθες και ψάχνουν τον δρόμο για το μέλλον.
Τα διηγήματα διαπνέονται όλα από μια αισιοδοξία, ανεξάρτητα αν ορισμένα από αυτά σε πρώτη ανώγνωση, φαίνονται δυσάρεστα, ή και δυσοίωνα ακόμα. Αυτό που με γοήτευσε περισσότερο ήταν η αλληγορία «Του νερού και του φωτός», που φαντάζει τόσο επίκαιρο, με την κοπέλα που προσπαθεί να ξεφύγει από τη μοναξιά της, τον άτυχο έρωτα, την κρίση κατάθλιψης που βίωσε και να το πετυχαίνει. Ελλάδα την βάφτισαν. Το ομορφότερο και φωτεινότερο όνομα.
Έκδοση ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ / Σελίδες 168
Α.Α.Π.
