Γράφει η Ελένη Κονιαρέλλη – Σιακή
Ο Άγιος Γεώργιος ήταν Έλληνας στρατιωτικός του Ρωμαϊκού στρατού. Καταγόταν από την Καππαδοκία και υπηρετούσε ως στρατιωτικός όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός. Καταδικάστηκε σε θάνατο, επειδή δεν αποκήρυξε την Χριστιανική του πίστη. Αργότερα αγιοκατατάχτηκε ως Χριστιανός Μάρτυρας. Πλήρη στοιχεία και ακριβείς λεπτομέρειες για τα πρώτα χρόνια της ζωής του Αγίου, δε βρίσκουν σύμφωνους τους ιστορικούς της εποχής. Γνωρίζουμε όμως ότι, πατέρας του ήταν ο Έλληνας Συγκλιτικός Γερόντιος, Στρατηλάτης στο αξίωμα, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός. Όπως διαβάζουμε στην Αγιογραφία της Εκκλησίας μας, ο πατέρας του Αγίου Γεωργίου καταγόταν από πλούσια και επίσημη οικογένεια της Καππαδοκίας, και ο Γεώργιος σε νεαρή ηλικία κατατάχτηκε στον Ρωμαϊκό Στρατό. Γρήγορα διακρίθηκε για την τόλμη του και τον ηρωϊσμό του, και ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός- που τον αγαπούσε και τον πρόσεχε ιδιαίτερα- τον έκανε Δούκα (Διοικητή ) με τον τίτλο του Κόμητος (Συνταγματάρχη).
Όλα πήγαιναν καλά για τον γενναίο Γεώργιο μέχρι το 303 μ.Χ, όταν ο αυτοκράτορας άρχισε τους διωγμούς των Χριστιανών. Τότε ο Γεώργιος με θάρρος και δύναμη ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό, προκαλώντας την οργή στον Διοκλητιανό επειδή κατείχε μεγάλο αξίωμα στον στρατό, αλλά επειδή ήταν και ο αγαπημένος του. Στην αρχή ο αυτοκράτορας του υποσχέθηκε πολλά πλούτη, γη, δώρα, δούλους, κ.λπ., για να τον κάνει να αλλαξοπιστήσει, και όταν εκείνος αρνήθηκε και μίλησε άσχημα και σκληρά για τους ειδωλολάτρες, τον υπέβαλε σε ατέλειωτα φρικτά βασανιστήρια που δεν μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους. Όμως, από όλες αυτές τις σκληρές δοκιμασίες, ο Θεός τον κράτησε θαυματουργά ζωντανό! Τελικά ο Άγιος Γεώργιος, μετά από όλα τα μαρτύρια, πέθανε με αποκεφαλισμό στις 23 Απριλίου του έτους 303 μ.Χ. Οι Χριστιανοί πήραν το λείψανό του και το έθαψαν μαζί με το λείψανο της μητέρας του η οποία μαρτύρησε την ίδια ημέρα. Ο πιστός υπηρέτης του Αγίου, Πασικράτης, εκτελώντας επιθυμία του, παρέλαβε το λείψανό του μαζί με αυτό της μητέρας του, και το μετέφερε στη Λύδδα της Παλαιστίνης. Αργότερα ο μέγας Κωνσταντίνος έχτισε Ναό επάνω στον Τάφο του.
Ο Άγιος Γεώργιος, από την Ορθόδοξη Εκκλησία, αποκαλείται Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος και είναι ο πιο αγαπητός Άγιος σε όλο τον Χριστιανικό κόσμο. Ακόμα έγινε ο προστάτης και τροπαιοφόρος Άγιος του Ελληνικού Στρατού, έπειτα από την απελευθέρωση του Ελληνικού Γένους. Στην εικόνα του, που βλέπουμε να σκοτώνει με τη λόγχη του τον τρομερό Δράκο, οι Έλληνες έβλεπαν να σκοτώνει τον Τούρκο κατακτητή. Από την Υμνογραφία της Ορθόδοξης Εκκλησίας ο Άγιος Γεώργιος κοσμείται με τα επίθετα: «Ο μαργαρίτης ο πολύτιμος», «Ο αριστεύς ο θείος», «Ο λέων ο ένδοξος», «Ο αστήρ ο πολύφωτος», «Του Χριστού οπλίτης». Βέβαια είδαμε ότι ο Άγιος Γεώργιος θεωρείται ο Προστάτης του Πεζικού και του Στρατού Ξηράς. Επίσης θεωρείται ο Προστάτης Άγιος των Σταυροφόρων και των Προσκόπων.
Η μνήμη του τιμάται στις 23 Απριλίου, α λ λ ά, εάν η ημέρα αυτή συμπέσει π ρ ι ν την Ανάσταση, μετατίθεται την Δευτέρα της Διακαινησίμου, δηλαδή την επομένη του Πάσχα.
Ο Άγιος Γεώργιος, ο δράκος και η βασιλοπούλα
Στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου τον βλέπουμε επάνω στο ολόλευκο άλογό του, να έχει έναν μεγάλο κόκκινο Σταυρό στον λευκό μανδύα του ιππότη, με τον οποίο είναι ντυμένος. Θα διαβάσουμε παρακάτω μία ωραία διήγηση για τον φόνο του τρομερού δράκοντα από τον Άγιο Γεώργιο και τη σωτηρία της βασιλοπούλας, που μας λέει: « Υπήρχε ένας άγριος δράκος, που φύλαγε το νερό μιας πηγής κοντά στη Σιλήνα στη Λιβύη, που άφηνε το νερό ελεύθερο να τρέχει και να ξεδιψά ο κόσμος, μόνο όταν έβρισκε κάποιον άνθρωπο για να τον φάει και να χορτάσει την πείνα του. Οι κάτοικοι της πόλης απελπισμένοι, όριζαν με κλήρο κάθε φορά το θύμα που θα αποτελούσε την τροφή του δράκοντα. Γενναίοι στρατιώτες, ήρωες, και πολλοί δυνατοί άντρες που έφτασαν από άλλες πόλεις είχαν προσπαθήσει να σκοτώσουν το επικίνδυνο τέρας, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Κάποια ημέρα ο κλήρος έφερε και τη φρικτή σειρά της βασιλοπούλας για αποτελέσει και εκείνη την τροφή του δράκου. Όμως ο Άγιος Γεώργιος με γενναιότητα, σκότωσε τον δράκο και έσωσε τη ζωή της βασιλοπούλας και όλων των κατοίκων της πόλης. Έτσι στην εικόνα του ο Άγιος απεικονίζεται να λογχίζει το απαίσιο τέρας!» Βέβαια, πίσω από αυτή την εικόνα, κρύβονται θρησκευτικοί συμβολισμοί, και θρύλοι του παρελθόντος.
Για τον Άγιο Γεώργιο έχουν γραφτεί πολλά ποιήματα, και τραγούδια. Είναι γνωστό το τραγούδι – διήγημα: «Του Άη-Γιωρκού», με στίχους γραμμένους στην καθαρεύουσα και στην Κυπριακή Διάλεκτο.
Τέλος, για τον Άγιο Γεώργιο, τον αγαπημένο Άγιο των Χριστιανών όλου του κόσμου, γράφουμε μια στροφή από το ποίημα – τραγούδι «Αϊ – Γιώργης » του Φίλιππου Γράψα:
Ποιος περνάει έξω στο δρόμο
μ’ ένα σύννεφο στον ώμο.
Αϊ-Γιώργης που γυρίζει τραυματίας
το ‘40 απ’ τα βουνά της Αλβανίας.
Ποιος κρατάει εκεί στα αστέρια
την Πανσέληνο στα χέρια.
Αϊ- Γιώργης να μου φέγγει κάθε νύχτα
της ζωής του το λαμπρό «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ»!
