Γράφει η
Ελένη Κονιαρέλλη – Σιακή
«Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος» έγραψε ο σοφός Καλλίµαχος, και εµείς ανοίγοντας την αυλαία της ζωής µας, σίγουρα θα βρούµε στις σχέσεις, που κατά καιρούς έχουµε δηµιουργήσει, πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που κάποια στιγµή στο χρόνο γεύτηκαν την προσφορά µας µε ενθουσιασµό και έγιναν αποδέκτες της γνώσης, της γνώµης, της εµπειρίας, και της καλοσύνης γενικά, που µε ανιδιοτελή αγάπη τους προσφέραµε απλόχερα.
Και το ερώτηµα είναι:
Σ’αυτήν την εγκάρδια προσφορά µας, σ’αυτόν τον χώρο, τον ορίζοντα, που µε σεβασµό και προσοχή τούς ανοίξαµε, χωρίς ίχνος προσωπικού συµφέροντος, δίνοντας λύσεις, συµβουλές, και κάνοντας προτάσεις µε καταλυτική διάθεση αγάπης… Το ερώτηµα είναι, για όλη αυτή την καθαρότητα και στοχαστικότητα του λόγου µας… εµείς… που επιµείναµε και τους εφοδιάσαµε στοργικά µε φωτεινούς οραµατισµούς και νοητικά στολίδια, αφουγκραζόµενοι µε θλίψη το στυγνό τους σήµερα, και δίνοντας προτεραιότητα στο να κλείσουν όλες οι ανοιχτές τους πληγές που άγγιξαν και µας πόνεσαν βαθύτατα… εµείς…,αναρωτιέµαι ξανά, γιατί λάβαµε τη χειρότερη ποινή -αυτή της σκληρής αχαριστίας- από τους επιλήσµονες συνανθρώπους µας, που τους οδηγήσαµε ακούραστοι και πρόθυµοι σ’ έναν καινούργιο κόσµο καθαρµού, παρηγοριάς και συχνά και αυτοδικαίωσης; Τι κρίµα!
Είναι πολλές οι ανεξήγητες περιπτώσεις, είναι πολλές οι ανερµήνευτες καταστάσεις που οι άνθρωποι αυτοί, ευεργετηθέντες από εµάς απλόχερα, µη εκτιµώντας τίποτα, ξεπλήρωσαν την ευεργεσία που τους προσφέραµε, µε αγνωµοσύνη, εγωισµό, αδιαφορία, απόρριψη, χλευασµό και… σιωπή και άφησαν ορόσηµο στο πέρασµά τους από τη ζωή µας, την εικόνα του ανθρώπου που έχει «χαµηλή κορυφή». Του ανθρώπου εκείνου που δεν έχει πρόσωπο,αλλά πρόσωπο µε προσωπείο.
∆ιαβάζουµε ότι «ΟΥΔΕΙΣ ΑΣΦΑΛΕΣΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΥΕΡΓΕΤΗΘΕΝΤΑ ΑΧΑΡΙΣΤΟ», και γνωρίζουµε ότι δεν σβήνουν ποτέ από τη µνήµη µας αυτές οι πέτρινες καρδιές που βοηθήσαµε µε ουρανόθωρη αγάπη και φροντίδα και αυτή η θυσία δεν εκτιµήθηκε ούτε σαν κόκκος της άµµου, αφού οι ίδιοι επέλεξαν να βαδίσουν σ’ έναν κατήφορο επιβίωσης που δεν έχει εκφραστική ευρυχωρία, ούτε αναθεώρηση και µνήµη, αλλά ούτε και τέλος.
Ανοίγοντας την αυλαία της ζωής και επαναφέροντας στη σκέψη µας τον κόπο του ατελείωτου λόγου και των συµβουλών και κυρίως την αγάπη που οδηγούσε τότε την προσφορά µας, µία και µόνο µία λέξη, αλλά πέρα για πέρα αληθινή, κυριαρχεί στην ψυχή: Αχαριστία! Αχαριστία και αγνωµοσύνη!
Η αχαριστία, είναι µία άγνωστη σελίδα στο βιβλίο που λέγεται «άνθρωπος». Διάβασα ότι: «Κάθε άνθρωπος είναι ένα χοντρό πυκνογραµµένο βιβλίο. Κάθε φορά σε αφήνει να διαβάσεις «µόνο ό,τι εκείνο θέλει». Γίνεται όµως να καταλάβεις ένα βιβλίο διαβάζοντάς το αποσπασµατικά; Και βέβαια όχι, αφού δεν γνωρίζεις που βρίσκεται η σελίδα «αχαριστία» και αν θα σου επιτραπεί να τη διαβάσεις.
Είναι σίγουρο ότι όλοι, κάποια στιγµή, πληγωθήκαµε από αυτήν. Η σελίδα της είναι πολύ βαριά, και γι’ αυτό αιώνες πριν, οι σοφοί πρόγονοί µας την ξεχώρισαν, την αποµόνωσαν, τη φοβήθηκαν, έγραψαν πολλά για να την αποδυναµώσουν, θέλοντας να τονίσουν τον φόβο που ένιωσαν κι εκείνοι για ανθρώπους που είχαν ευεργετήσει:
Ο Ευριπίδης είπε: «Αγνώµων µη γίνου».
Ο Πολύβιος έγραψε: «Μη ρίχνεις πέτρα στο πηγάδι που σε δρόσισε».
Ο Σαίξπηρ συµβούλεψε: «Τον αχάριστο άνθρωπο όταν τον καθίσεις στον ώµο σου, θα προσπαθήσει ν’ ανεβεί στο κεφάλι σου».
Ψηλαφίζοντας το παρελθόν και µετρώντας τις πληγές της αχαριστίας που µας σηµάδεψαν, είναι ίσως ιδανική διέξοδος στις υπαρξιακές ενοράσεις και στους προβληµατισµούς µας για την γκρίζα αυτή σελίδα, να θυµηθούµε και τη γνωστή λυτρωτική φράση: «ΔΩΣΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΚΑΙ ΠΑΡΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΧΝΑΣ!»
