Είμαι εδώ, μα δεν είμαι παρών. Αναπνέω, μα δεν ζω. Είμαι ξύπνιος, μα υπνοβατώ.
Αυτή είναι η ροή της καθημερινότητας ενός σύγχρονου ανθρώπου: Αναμένει. Πόσες φορές έχουν ειπωθεί οι φράσεις, θα γίνω χαρούμενος μόλις κάνω νέες φιλίες ή μόλις πάω ένα ταξιδάκι; Θα με καταβάλει η ιλαρότητα όταν ερωτευτώ, παντρευτώ και κάνω οικογένεια; Θα νιώσω ξανά φαιδρός, μόλις βγω στη σύνταξη; Σίγουρα αμέτρητες φορές από τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, κι αν δεν έχουν λεχθεί έχουν έστω αναλογιστεί. Ωστόσο, μήπως στερούμε στιγμές από τον εαυτό μας κατ’ αυτόν τον τρόπο; Ίσως η τελευταία φορά που η ημέρα υπήρξε όντως εικοσιτέσσερις ώρες να ήταν κατά την παιδική μας ηλικία, καθώς τότε ήμασταν πράγματι παρόντες.
Αν και ο χειμώνας έριξε πια το πέπλο του στη χώρα μας, πόσοι από εμάς αναπολούμε ήδη το ζεστό φίλημα του καλοκαιριού; Τα δροσερά φρούτα, τις αμμουδερές παραλίες, τις διακοπές από την αποπνικτική εργασία; Πόσοι από εμάς αναμένουμε τη χαρά που μας προσφέρει το καλοκαίρι, υποτιμώντας την ομορφιά των υπόλοιπων εποχών; Ίσως ο Vivaldi να ήξερε καλύτερα. Σύνθεσε ένα τραγούδι για την κάθε εποχή, καθώς ήταν εξίσου ερωτευμένος και με τις τέσσερις. Δεν αποτέλεσε ποτέ μόνο μία τη μούσα του. Γιατί, λοιπόν, κι εμείς να μην ακολουθήσουμε το παράδειγμά του και να αισθανθούμε εξίσου βαθιά την κάθε εποχή; Γιατί, αστοχούμε τόσο στο να είμαστε παρόντες; Φταίει η αχορταγιά μας ή οι δυσκολίες που «έρχονται πακέτο» με την κάθε εποχή; Παρά την ευφορία που μας προσφέρει η αναμονή για κάτι που μας ενθουσιάζει, πόσες στιγμές περνάνε απαρατήρητες από εμάς κατά αυτόν τον τρόπο; Υπάρχει τόση ομορφιά στις μικρές στιγμές της καθημερινότητας, αλλά εμείς δεν την προσέχουμε, διότι αναμένουμε μόνο τις μεγάλες.
Ο σύγχρονος άνθρωπος αγανακτά με τη ρουτίνα, καθώς και έχει ποικίλες έγνοιες και άγχη, με αποτέλεσμα να αποτυγχάνει κάποιες φορές να βρίσκεται πνευματικά και όχι μόνο σωματικά, παρών.
Τις προάλλες γυρνούσα προβληματισμένη και κουρασμένη από το πανεπιστήμιο σκεπτόμενη τα κοινωνικά μου ζητήματα, τον φόρτο εργασίας που είχα για την εβδομάδα, την εξάντληση που με διέκρινε. Ωστόσο, όπως περπατούσα μέσα από ένα παρκάκι για τον δρόμο της επιστροφής είδα κάτι απλό, μα συνάμα υπέροχο: ένα άδειο συντριβάνι με τα ξερά και νεκρά φύλλα των δέντρων να έχουν καταλάβει τον πυθμένα του. Στάθηκα εκεί και αναλογίστηκα τα κάλλη της φύσης μέσα σε μια τσιμεντένια πόλη, τις ξεχωριστές πινελιές της εποχής και τότε αναρωτήθηκα: Γιατί, να περιμένουμε μονάχα το ανέμελο καλοκαίρι, τις διακοπές, τις συναυλίες που έχουμε κλείσει με φίλους, τα ψώνια και οτιδήποτε άλλο είναι ικανό να μας προσφέρει μια δόση ευτυχίας προκειμένου να ξεχάσουμε τη μουντή και εξαντλητική πραγματικότητα, όταν υπάρχει τόση ομορφιά στο τώρα; Σίγουρα είναι δύσκολο -χάρη στην υπόσταση που έχει λάβει η ζωή μας- να είμαστε πάντα παρόντες. Παρόλα αυτά, οφείλουμε να απομονώσουμε λίγες στιγμές από την καθημερινότητα και να τις χαρίσουμε στον εαυτό μας. Διότι, αν είμαστε αρκετά προσεχτικοί, θα παρατηρήσουμε πως την ευφροσύνη μπορούμε να την αισθανθούμε ακόμη και μέσα στην ασθματική ρουτίνα, ενώ δεν τη βρίσκουμε μονάχα στην αναμονή μιας έκπληξης ή της εποχής που μας συγκινεί περισσότερο. Εξάλλου, όταν με το καλό μάς πάρουν τα χρόνια, θα θέλουμε να έχουμε περάσει τις περισσότερες στιγμές αναμένοντας ή πράγματι ζώντας;
Με αυτές τις σκέψεις σας εύχομαι καλή χρονιά, γεμάτη υγεία, αγάπη και ό,τι άλλο ποθείτε, καθώς και σας παροτρύνω φέτος να είστε παρόντες!
ΙΣΜΗΝΗ ΛΙΝΑΡΔΑΚΗ
Φοιτήτρια ΠΑΔΑ, Επιστήμη Τροφίμων
