Γράφει ο Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος, Δημοσιογράφος-Δημοσιολόγος
Στις 9 του προσεχούς Ιουνίου ψηφίζομε για να εκλέξουμε τους 21 εκπροσώπους μας στο Ευρωκοινοβούλιο, μαζί με τους ψηφοφόρους των άλλων 26 χωρών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ). Όλες οι προηγούμενες εκλογές γνώρισαν την αδιαφορία των περισσότερων πολιτών της ΕΕ. Αυτή τη φορά, τουλάχιστον εμείς οι Έλληνες, πρέπει να πάμε να ψηφίσουμε. Είναι χρέος μας. Το οφείλουμε στις επόμενες γενιές και στους εμπνευστές και στους ιδρυτές της ΕΕ. Όσοι έχουμε αυτό το συναίσθημα ευθύνης έναντι προγόνων και απογόνων μας, όσοι αισθανόμαστε ντροπή και θλίψη για τα όσα συμβαίνουν γενικά στην ΕΕ και ειδικά στην Πατρίδα μας είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε την απάντησή μας και να εκδηλώσουμε την αντίδρασή μας σε όσους οδηγούν στην ηθική κατάρρευση την ήπειρό μας.
Η Ενωμένη Ευρώπη γενικά και η Ελλάδα ειδικότερα είναι γεγονός ότι γνωρίζουν μια νέα βαθιά παρακμή. Τα απάνθρωπα ολοκληρωτικά καθεστώτα, οι αποικιοκρατικές βιαιότητες, ο ωφελιμισμός και η ισχυροποίηση των πλούσιων και ισχυρών έναντι των πτωχών και ασθενών, οι ωμότητες σε βάρος των Χριστιανών, όλα τα αρνητικά που συνέβησαν στην «πολιτισμένη» ήπειρό μας κατά τον 20ό αιώνα ουδέν δίδαξαν τις δύο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο γενιές (1946-1964), τις επονομαζόμενες στην αγγλική αργκό «μπέϊμπι μπούμερς» (Έκρηξη Βρεφών, λόγω της αυξημένης γονιμότητας εκείνη την χρονική περίοδο). Αυτές υπέθαλψαν τη σημερινή καλπάζουσα παρακμή.
Ωφελιμισμός, έντονος ατομικισμός, διαφθορά, άκρατος ηδονισμός, υποταγή σε μια καταστρεπτική ελευθεριάζουσα ατομική και κοινωνική ηθική κυριαρχούν με ευθύνη τους, χωρίς βεβαίως να απαλλάσσονται των ευθυνών τους οι νεότερες γενιές.
Στην Ελλάδα τί να πρωτοθυμηθούμε; Τη δικτατορία των επίορκων συνταγματαρχών; Την αδυναμία προστασίας της Δημοκρατίας; Τις βολές κατά της οικογένειας; Την ολοκληρωτική προπαγάνδα και την εκθείαση των Καντάφι και Γιαρουζέλσκι; Την οικονομική εξαχρείωση με παροχές σε εγκάθετους και την πολιτική λαϊκίστικης σπατάλης; Τον χλευασμό εναντίον συμβόλων της Πατρίδας; Την πολεμική και την έλλειψη σεβασμού έναντι της Εκκλησίας, που ό, τι καλό έχει αυτός ο λαός σε Εκείνην το οφείλει; Το δημοψήφισμα για την έξοδο από την ΕΕ, που το αποτέλεσμά του ανετράπη μόλις ανακοινώθηκε; Την αθλία συμφωνία των Πρεσπών, που ακόμη και οι Σκοπιανοί μας ταπεινώνουν; Την πολιτική παρέμβαση ανώτατων δικαστικών υπέρ της κυβερνήσεως; Έως και τον «γάμο» των ομοφυλόφιλων προωθήσαμε για να αποδείξουμε ότι είμαστε «προοδευτικοί»… Έτσι λίγα ενδεικτικά του ήθους που άνωθεν επιχειρείται να επιβληθεί στον Έλληνα…Και αυτός, σε μεγάλο ποσοστό, μοιρολατρικά υποκύπτει…
Συνέβη και ένα εξαιρετικά δυσάρεστο γεγονός για τη χώρα μας πρόσφατα στο Ευρωκοινοβούλιο. Σε ένα από τα τελευταία Ψηφίσματα της παρούσας σύνθεσής του για πρώτη φορά καταδικάστηκε σε κείμενο του διεθνούς δικαίου η κυοφορία από τρίτη γυναίκα (παρένθετη μητρότητα). Μετά την έγκριση του εν λόγω Ψηφίσματος η καθηγήτρια του ιδιωτικού δικαίου Aude Mirkovic, που αγωνίζεται για την απαγόρευση της παρένθετης μητρότητας παγκοσμίως, δήλωσε:
«Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι πρόκειται περί μιας νίκης, γιατί για πρώτη φορά διεθνές επίσημο κείμενο αναγνωρίζει τη σχέση μεταξύ της κυοφορίας από τρίτη γυναίκα και του εμπορίου ανθρώπινων υπάρξεων…Το κείμενο θα ενθαρρύνει τις ανά την οικουμένη χώρες να καταργήσουν την παρένθετη μητέρα, διότι θύμα εμπορικής πράξεως δεν είναι μόνο αυτή, της οποίας εργαλειοποιείται το σώμα της, αλλά και το παιδί που θα προκύψει, που ακουσίως καθίσταται προϊόν εμπορικής πράξεως». Παράδειγμα: Ο νομοθέτης, ο αναγνωρίζων την παρένθετη μητέρα, δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος για το παιδί που θα προκύψει από μία δότρια του ωαρίου της ηλικίας 54 ετών και χωρίς σύζυγο…
Πού εμπλέκεται στο ανωτέρω Ψήφισμα η Ελλάδα; Είναι η μόνη χώρα στην Ενωμένη Ευρώπη που εφαρμόζει την παρένθετη μητέρα έως τα 54 χρόνια της δότριας «μητέρας», με Νόμο που ψηφίστηκε το 2022 από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας! Το Βέλγιο απαγορεύει μεν την παρένθετη μητέρα, αλλά με κάποια παράθυρα του ισχύοντος Νόμου στην πράξη την ανέχεται. Εκεί είναι η προοδευτικότητά μας: Στην έλλειψη σεβασμού προς την ιερότητα της ζωής και προς το παιδί – προϊόν του εγωισμού και του «δικαιώματος» που ασκεί ο ισχυρός…
Να ξαναγυρίσουμε στις Ευρωεκλογές. Στην περασμένη πενταετία εκλέχθηκαν, ως ήταν επόμενο, πολλά γνωστά ονόματα από την τηλεόραση, και τον αθλητισμό. Δεν εξετάσθηκε αν γνώριζαν περί της ΕΕ, περί της ιστορίας της, αν γνωρίζαν πώς Την ονειρεύθηκαν ο Ουγκό και ο Βαλερί, πώς Την οραματίσθηκαν οι πρωτεργάτες της Ζαν Μονέ, Ρομπέρ Σουμάν, Αλτσίντε ντε Γκάσπερι, Κόνραντ Αντενάουερ, αν γνώριζαν άριστα να γράφουν και να μιλάνε, μία έστω, ξένη γλώσσα, αν γνώριζαν σε βάθος την Ελληνική διπλωματική Ιστορία, αν είχαν αντίληψη του ρόλου του πολιτισμού της Ελλάδος στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Αποτέλεσμα των επιλογών των ψηφοφόρων στις προηγούμενες εκλογές ήταν από τους 21 εκλεγέντας Έλληνες ουδείς να είναι μεταξύ των πρώτων 100 σε δείκτη αξιολόγησης της δράσης τους Ευρωβουλευτές και η χώρα μας να καταταγεί τέταρτη από το τέλος μεταξύ των 27 χωρών της ΕΕ αναλογικά, ως προς την παρουσία και δράση των μελών της. Και σα να μην έφτανε η μηδενική σχεδόν παρουσία μας ορισμένα από τα μέλη της ακούστηκαν αρνητικά ντροπιάζοντας τους Έλληνες ψηφοφόρους που τους έστειλαν στο Ευρωκοινοβούλιο. Θυμίζουμε ορισμένες περιπτώσεις: Ελληνας Ευρωβουλευτής είναι στη φυλακή, άλλη προφυλακίστηκε, άλλων ζητήθηκε η άρση της βουλευτικής ασυλίας για αξιόποινες πράξεις, άλλη υποχρεώθηκε να παραιτηθεί από υποψηφία στις προσεχείς εκλογές, λόγω κατηγορίας περί αντιδεοντολογικής ενέργειας…
Στις επερχόμενες εκλογές τα Κόμματα που διεκδικούν διψήφιο ποσοστό ψήφων προβάλλουν, ως συνήθως, αθλητές, αθλήτριες, τηλεοπτικούς και τηλεοπτικές παρουσιαστές-στριες… Δείχνουν ότι ενδιαφέρονται μόνο για το ποσοστό που θα λάβουν και όχι για την παρουσία της χώρας μας στο Ευρωκοινοβούλιο. Στην κατάσταση αυτή ας επιχειρήσουμε να ανατρέψουμε την επιβολή μιας άρρωστης κατάστασης. Ας μην ψηφίσουμε, εμείς τουλάχιστον, σύμφωνα με τη συνήθεια, με μιαν παράλογη εμμονή σε Κόμματα και πρόσωπα, που δεν μπορούν να αντιπροσωπεύουν το ήθος μας, τη λογική μας, τις γνώσεις μας, την Παράδοσή μας. Ας φανεί η έστω μικρή, η έστω αδύναμη αντίδρασή μας στην κατηφόρα που έχουμε πάρει.
