Γράφει ηΕλένη Κονιαρέλλη – Σιακή
Περπατούσα στους βρεγμένους δρόμους της πόλης και συχνά σταματούσα μπροστά στις ιδρωμένες βιτρίνες των καταστημάτων για να θαυμάσω από κοντά το στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο, που γέμιζε όλο το χώρο της βιτρίνας αναβοσβήνοντας πονηρά τα πολύχρωμα λαμπάκια του. Ύστερα, στριφογυρίζοντας αργά-αργά τα πράσινα κλαδιά του, μου έδειχνε τα όμορφα παιχνίδια που κρέμονταν στις άκρες και κινούνταν αθόρυβα σαν να χόρευαν, ακολουθώντας τον ήχο της γλυκιάς μουσικής που απλωνόταν σαν χάδι τριγύρω.
Πιο πέρα το πεζοδρόμιο και η πλατεία είχαν γεμίσει καταπράσινα έλατα που υπομονετικά περίμεναν τον αγοραστή, για να τα αγοράσει με λαχτάρα, να τα ομορφοστολίσει με ενθουσιασμό, και μετά από λίγες ημέρες να τα πετάξει αδιάφορα, γυμνά και τσακισμένα στα σκουπίδια.
Τα παρατηρούσα με λύπη και ταυτόχρονα γύρισα το ρολόι του χρό νου πίσω και αναρωτήθηκα: «Αλήθεια, πότε και πώς έγινε το έλατο χριστουγεννιάτικο δέντρο και χριστουγεννιάτικο σύμβολο;» Στην ερώτηση αυτή δεν μπορούμε ν’ απαντήσουμε με σιγουριά. Υπάρχουν πολλοί θρύλοι και παραδόσεις που όμως οι περισσότερες συμφωνούν ότι πατρίδα του είναι η Δυτική Ευρώπη και πιο πιθανό η Γερμανία.
Μια παράδοση λέει, ότι τα πολύ παλιά χρόνια, από τις πρωτόγονες άγριες φυλές που κατοικούσαν στα μέρη αυτά, οι φτωχοί, οι άρρωστοι και οι πεινασμένοι, τις παγωμένες νύχτες της χειμωνιάτικης ισημερίας -δηλαδή προς το τέλος του Δεκεμβρίου- άφηναν έξω από τις φτωχικές τους καλύβες και τις σπηλιές που ζούσαν, ένα κλαδί από έλατο, δίπλα στα ξυλοπάπουτσά τους που ήταν φτιαγμένα από τις φλούδες των δέντρων. Και αυτό το έκαναν γιατί περίμεναν να περάσουν τα ξημερώματα από ‘κει -σε πομπή που τη φώτιζαν με αναμμένες δάδες- οι άρχοντες της φυλής και ν’ αφήσουν στους φτωχούς, κοντά στα ξυλοπάπουτσά τους και στο κλαδί του έλατου τα ΔΩΡΑ τους, που τα έλεγαν «Δώρα του Βάταν» του θεού του πολέμου.
Την άλλη μέρα και αφού μ’ αυτόν τον τρόπο και οι φτωχοί είχαν πάρει τα δώρα τους από τους άρχοντες, πήγαιναν στην πλατεία του χωριού και γύρω-γύρω από το μεγάλο χιονισμένο έλατο που βρισκόταν εκεί, έστηναν μεγάλο γλέντι. Έτρωγαν, έπιναν, τραγουδούσαν, χόρευαν πολεμικούς χορούς και καμάρωναν το ΕΛΑΤΟ, που γι’ αυτές τις άγριες φυλές, ΣΥΜΒΟΛΙΖΕ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΨΥΧΗΣ, ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΛΑΤΟ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΠΟΤΕ ΧΩΡΙΣ ΦΥΛΛΑ!
Βέβαια υπάρχουν και άλλες ιστορίες και παραδόσεις, όπως είναι μια αγγλική παράδοση που θέλει τον Άγιο Βονιφάτιο να φέρνει από την Αγγλία στη Γερμανία -όταν ήρθε να διδάξει τον Χριστιανισμό στους ειδωλολάτρες- ένα μεγάλο κλαδί από έλατο, σαν σύμβολο της νέας θρησκείας, παραμονή των Χριστουγέννων, λέγοντάς τους ότι ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΙΟ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΠΟΤΕ ΧΩΡΙΣ ΦΥΛΛΑ, ΑΦΟΥ ΑΥΤΑ ΕΧΟΥΝ ΕΠΑΝΩ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ!
Τέλος, μια άλλη παράδοση λέει ότι το χριστουγεννιάτικο δέντρο το «δημιούργησε», περίπου όπως το ξέρουμε σήμερα εμείς, ο Μαρτίνος Λούθηρος, που άναψε επάνω στα κλαδιά του πολλά κεράκια!
Η ώρα περνούσε γρήγορα κι εγώ έμενα στην ίδια θέση με τα μάτια καρφωμένα στα μικρά και μεγάλα καταπράσινα έλατα που καμαρωτά περίμεναν ανθρώπους να τα πάρουν, να τα στολίσουν και να τα φωτίσουν· κι αυτά με τη σειρά τους, να δώσουν χαρά και ευτυχία σε μικρούς και μεγάλους.
Φέρνοντας στο νου μου την κατάληξη των καταπράσινων δέντρων -που αφού τα ξεστολίσουμε και βγάλουμε από πάνω τους όλα τα φανταχτερά λούσα με τα οποία τα οποία τα είχαμε γεμίσει- θα τα βρούμε σε λίγες μέρες μαραμένα και λασπωμένα στα πεζοδρόμια της πόλης να θρηνούν για την κακή τους μοίρα.
Είμαι σίγουρη ότι αν μπορούσαν να δουν νωρίτερα αυτή την τελευταία εικόνα τους, θα έβγαζαν πόδια και θα έφευγαν τρέχοντας στα βουνά, ακόμα και σ’ αυτά τα βουνά των άγριων και πρωτόγονων φυλών, που αιώνες πριν, τα λάτρεψαν και τα τίμησαν, χωρίς κανείς να σκεφτεί να τα στολίσει και αργότερα να τα ποδοπατήσει στους βρεγμένους δρόμους.
Τέλος, άσχετα με το ποια ιστορία ή παράδοση είναι η πιο πειστική για το πώς έγινε το χριστουγεννιάτικο δέντρο ΣΥΜΒΟΛΟ της Γέννησης του ΧΡΙΣΤΟΥ, αναφέρεται ότι το βέβαιο είναι ότι ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου, έγινε για πρώτη φορά στη Ρώμη το 336 μ.Χ. και από τότε μεταδόθηκε ταχύτατα στις Εκκλησίες της Ανατολής και της Δύσης.
