Η αποκατάσταση
Στις αρχές του Απρίλη ο Δήμος Αμαρουσίου εξετέλεσε την απόφαση του Δ.Σ. στο σημείο που προκλήθηκε η δολοφονία ενός νέου ανθρώπου, η μικρή οδός έλαβε το όνομά του.
Μιλάω φίλοι αναγνώστες του Αμαρουσίου για τον άδικο θάνατο ενός νέου ανθρώπου του Γιάννη Σταυρουλάκη που έπεσε πάνω σε μια διαφημιστική πινακίδα, η οποία υποχώρησε τον καταπλάκωσε και τον τελείωσε.
Γράφει η Χαριτίνη Καλαμπόκη
Δημοσιογράφος
Σας παραθέτω τα όσα έχει πει η καθηγήτριά του Αφροδίτη Κουκουτσάκη στο Πάντειο Πανεπιστήμιο όπου φοιτούσε ο Γιάννης:
❍ ❍ ❍
Ο Γιάννης ήταν φοιτητής μου, ένα από τα πιο αγαπημένα μου παιδιά. Τον Γιάννη τον γνώρισα, εννοώ τον εντόπισα και τον ξεχώρισα από τη μάζα των φοιτητών που συμμετείχαν –στα μαθήματά μου– κάποτε που χρειάστηκε να εξετασθεί προφορικά κι επειδή η αίθουσα των εξετάσεων ήταν μακριά από το γραφείο μου, καθίσαμε σε δυο καρέκλες έξω από το αμφιθέατρο Καράγιωργα πλάι στη τζαμαρία.
Ο Γιάννης ήταν ένα εξαιρετικά ευγενικό και χαμηλών τόνων παιδί, αλλά εκείνη η διαδικασία των εξετάσεων η οποία πάντα μου προκαλούσε εξαιρετικό άγχος κατέληξε να γίνει σαν βόλτα σε μια γνωστή και πολυπερπατημένη παραλία όπου όμως ξαφνικά κι απρόσμενα ανακαλύπτεις τοπία που δεν φανταζόσουν. Κι όχι δεν σκοπεύω να πλέξω το εγκώμιο του Γιάννη. Ήταν ένα ξεχωριστό παιδί, αλλά το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί σε ένα παιδί λιγότερο ξεχωριστό. Ο λόγος που γράφω αυτό το σημείωμα είναι κάτι που με κυνηγάει με την ίδια επιμονή και ένταση από τη στιγμή που έμαθα τον βίαιο θάνατό του. Μιλούσαμε λοιπόν για την έννοια του εγκλήματος για την κοινωνική κατασκευή της κατηγορίας έγκλημα και την επιλεκτικότητα του ποινικού μηχανισμού. Και με ρώτησε, δεν θεωρείται έγκλημα ένας θάνατος που τον προκάλεσε μια κακοτεχνία στον δρόμο ή ένα αντικείμενο τοποθετημένο παράνομα που διακυβεύει την ασφάλεια των οδηγών; Δεν μεταφέρω κατά λέξη τα λόγια του αλλά αυτό ήταν το νόημα. Σαν να είχε προβλέψει τον θάνατό του, και ρωτούσε εάν θα ήταν έγκλημα. Όχι τίποτα το μεταφυσικό, όπως μου είπε στη συνέχεια, είχε χαθεί ένα γνωστό του παιδί κάπως έτσι. Ξέρω ότι η μνήμη μας μπορεί να παραποιήσει ή να διορθώσει ένα τραυματικό γεγονός, αλλά αυτό έγινε ακριβώς όπως το περιγράφω, μετά από τόσα χρόνια είναι σαν να μας βλέπω καθισμένους στις καρέκλες πλάι στην τζαμαρία και ήθελα να τα διηγηθώ στην ακριβή του μνήμη.
