Η σεζόν 1996 σηματοδότησε το αποκορύφωμα της εξέλιξης των αγωνιστικών αυτοκινήτων τουρισμού. Τα ‘εργαλεία’ της Class 1 διέθεταν τεχνολογία εφάμιλλη των μονοθεσίων της Formula 1. Με τις ευλογίες της FIA, το Γερμανικό DTM είχε γίνει το Διεθνές Πρωτάθλημα Αυτοκινήτων Τουρισμού – International Touring Car Championship (ITC). Οι αγώνες γίνονταν σε όλο τον κόσμο, από το Hockenheim (Γερμανία) μέχρι το Sao Paulo (Βραζιλία). Μεταδίδονταν ζωντανά από την τηλεόραση και σε κάθε αγώνα οι ένθερμοι οπαδοί παρακολουθούσαν, κολλημένοι στους τηλεοπτικούς δέκτες, διάσημους οδηγούς και συναρπαστικές προσπεράσεις. Στο τέλος της σεζόν, η Opel γιόρτασε τη μεγαλύτερη επιτυχία στην αγωνιστική ιστορία της με την κατάκτηση και των δύο τίτλων – οδηγών και κατασκευαστών – παρά τον άγριο ανταγωνισμό από την Alfa Romeo και τη Mercedes. Τους τίτλους του πρωταθλήματος αυτοκινήτων τουρισμού 1996 απέσπασε το Opel Calibra V6 4×4 και ο Manuel Reuter.
Οι ομάδες των οδηγών είχαν διανθιστεί με αστέρες παγκόσμιου βεληνεκούς. Πρώην πιλότοι της Formula 1, όπως οι Alessandro Nannini, JJ Lehto και Hans-Joachim Stuck αγωνίστηκαν ενάντια σε νεαρά ταλέντα ή καταξιωμένους οδηγούς όπως ο Giancarlo Fisichella και των νικητών του DTM Nicola Larini (1993), Klaus Ludwig (1994) και Bernd Schneider (1995). Στο ITC, οι εργοστασιακές ομάδες των Joest, Rosberg και Zakspeed συμμετείχαν με Opel. Τα αυτοκίνητα τουρισμού της Class 1 ήταν φορτωμένα με κορυφαίες τεχνολογίες: κινητήρες V6 με κυβισμό 2.5 L και ισχύ 500 hp, καθαρόαιμο πλαίσιο και, στην περίπτωση του Opel Calibra, σύστημα τετρακίνησης (4WD), ABS και ημιαυτόματο κιβώτιο με αλλαγές σχέσεων σε κλάσματα του δευτερολέπτου μέσω των paddles στο τιμόνι. Οι χρόνοι των αυτοκινήτων τουρισμού σε κάθε γύρο του ITC έφταναν τους αντίστοιχους της Formula 3000 – το τελικό προπαρασκευαστικό στάδιο για όσους οδηγούς έτρεφαν φιλοδοξίες για τη F1.
Η σεζόν 1996 του ITC
Για την Opel, η σεζόν ξεκίνησε ονειρεμένα στο Hockenheim. Στις 14 Απριλίου, 1996 – πριν από 25 χρόνια σαν σήμερα – ο Manuel Reuter κατέκτησε τη νίκη με το Calibra “Cliff” στον πρώτο από τους δύο γύρους. Ο οδηγός από το Mainz της Γερμανίας τελικά διασφάλισε τον τίτλο σε ένα πολυτάραχο αγώνα υπό βροχή στο Sao Paulo, στον οποίο κατάφερε να αφήσει πίσω τον μεγαλύτερό του αντίπαλο εκείνη την εποχή για την κατάκτηση του τίτλου, τον οδηγό της Mercedes, Bernd Schneider. Εκτός από τον τίτλο των οδηγών, η Opel επικράτησε επίσης στην πρώτη θέση της κατάταξης των κατασκευαστών στον τελικό της σεζόν στη Suzuka της Ιαπωνίας με 349 βαθμούς, μπροστά από την Alfa Romeo (340) και την Mercedes (305). Εννέα νίκες – τέσσερις από τον Klaus Ludwig (Opel Team Zakspeed), τρεις από τον Manuel Reuter (Joest), δύο από τον «Strietzel» Stuck (Rosberg) – καθώς και 19 ακόμα θέσεις στο βάθρο σε 26 αγώνες επιτεύχθηκαν από οδηγούς του Calibra.
Η τεχνολογία του Opel Calibra V6
Με κινητήρα V6 βασισμένο σε αυτό του Opel Monterey, το Calibra είχε περίπου 500 hp στη διάθεσή του για τη σεζόν του 1996. Περαιτέρω εξέλιξη πραγματοποιήθηκε από την Cosworth Engineering κατά τη διάρκεια της σεζόν. Το αλουμινένιο μπλοκ ήταν ελαφρύτερο συγκριτικά με τον προκάτοχό του. Η μεγαλύτερη γωνία V των κυλίνδρων (75 έναντι 54 μοιρών προηγουμένως) είχε ως αποτέλεσμα χαμηλότερο συνολικό ύψος και επομένως καλύτερο κέντρο βάρους. Επίσης επέτρεπε πιο επίπεδες εισαγωγές αέρα.
Επιπλέον, υπήρχε ένα υδραυλικά ελεγχόμενο ημι-αυτόματο κιβώτιο έξι σχέσεων. Χάρη στην τεχνολογία που αναπτύχθηκε μαζί με την εταίρο της Opel, Williams GP Engineering, η οδήγηση έγινε πιο άνετη, κυρίως σε επικίνδυνες αγωνιστικές συνθήκες, αποτρέποντας παράλληλα μία πιθανή υπερστροφία του κινητήρα. Ένα υδραυλικό σύστημα υψηλής πίεσης έλεγχε το σειριακό κιβώτιο. Ο οδηγός άλλαζε τις σχέσεις είτε μέσω των paddles πίσω από το τιμόνι, ή πιέζοντας ένα διακόπτη. Το Calibra χρειαζόταν μόλις 0,004 δευτερόλεπτα για αλλαγή σχέσης, μαζί με την εμπλοκή του συμπλέκτη.
Ένα ακόμα υδραυλικό σύστημα μετέβαλε τις πιέσεις στα μπλοκέ διαφορικά. Αισθητήρες μετρούσαν την ολίσθηση των τροχών και η ηλεκτρονική μονάδα ελέγχου μετέτρεπε τις πληροφορίες σε βέλτιστη υδραυλική πίεση – π.χ., αυξάνοντας την πίεση κατά την επιτάχυνση και, ως εκ τούτου, το ποσοστό εμπλοκής του διαφορικού. Μετά την ολοκλήρωση της καταγραφής σε υπολογιστή των χαρακτηριστικών της πίστας και της ελκτικής πρόσφυσης σε κάθε σημείο της, μπορούσε να προγραμματιστεί η εμπλοκή των διαφορικών – όπως και η αυτόματη ρύθμιση των ενεργών αντιστρεπτικών δοκών. Το κράτημα του ITC Calibra βελτιώθηκε σημαντικά χάρη στην προσπάθεια των ειδικών της αεροδυναμικής. Σε 200 ώρες στην αεροδυναμική σήραγγα, αύξησαν θεαματικά την αεροδυναμική πίεση κατά 28%.
Με το θρίαμβο της Opel στο τέλος της σεζόν του 1996, η εποχή των αυτοκινήτων τουρισμού της Class 1 είχε φτάσει στην κορυφή. Η εξαιρετικά εξελιγμένη κατηγορία «Formula 1 with a roof» είχε γίνει υπερβολικά ακριβή σε επίπεδο εξέλιξης και λειτουργικού κόστους. Το ITC έγινε ιστορία μετά από δύο μόλις χρόνια. Το 2000, το DTM – που τώρα ονομάζεται German Touring Car Masters – γιόρτασε την επιστροφή του με νέα, λιγότερο περίπλοκα αυτοκίνητα από τεχνολογικής απόψεως και πάλι με εργοστασιακές ομάδες από το Rüsselsheim. Ο Manuel Reuter κατέκτησε δύο νίκες με το Opel Astra V8 Coupé. Ο Joachim Winkelhock και ο Uwe Alzen γιόρτασαν επίσης τερματισμούς στην πρώτη θέση.
Σήμερα, τα περισσότερα από τα αυτοκίνητα τουρισμού από τις εποχές των ITC και DTM φιγουράρουν δίπλα δίπλα στη συλλογή της Opel Classic. Το ασπρόμαυρο Calibra “Cliff” του 1996 βρίσκεται ακριβώς μπροστά. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής διατηρεί την pole position εδώ και 25 χρόνια.
Οι Ομάδες της Opel στο 1996 ITC
Joest
Αριθμός οδηγού 7 Manuel Reuter (D, ITC Πρωταθλητής)
Αριθμός οδηγού 8 Oliver Gavin (GB)
Αριθμός οδηγού 24 Yannick Dalmas (F)
Αριθμός οδηγού 25 Alexander Wurz (A), Tony Kanaan1 (BR)
Αριθμός οδηγού 27 Masanori Sekiya1 (J)
Rosberg
Αριθμός οδηγού 43 JJ Lehto (FIN)
Αριθμός οδηγού 44 Hans-Joachim Stuck (D)
Zakspeed
Αριθμός οδηγού 16 Uwe Alzen (D)
Αριθμός οδηγού 17 Klaus Ludwig (D)
Αριθμός οδηγού 23 Volker Strycek1 (D)
Giudici (Ομάδα ιδιωτών)
Αριθμός οδηγού 13 Gianni Giudici (I)
[1] Οι οδηγοί αυτοί συμμετείχαν ως επισκέπτες σε επιλεγμένους αγώνες
