Επικεφαλής των επικριτών και ο αρχιεπίσκοπος \Χριστόδουλος, εκείνος που απλώς διάβαζε τα μαθήματά του, την εποχή που η ξενόφερτη χούντα έστελνε τον ελληνικό λαό στα ξερονήσια, γκρέμιζε την πύλη του Πολυτεχνείου και χάριζε τη μισή Κύπρο στους Τούρκους και στους προστάτες τους. Τώρα, γνωρίζει πλέον καλά Ιστορία και υπερασπίζεται αυτή την "γνώση" με περισσή "παλικαριά"!
Οι "300", όμως;
Σε αντίθεση με το σχολικό βιβλίο, θετικότατη απήχηση είχε στην κοινή (κοινότατη…) γνώμη μας η σουρεαλιστική ταινία αμερικανικών προδιαγραφών, περί της σύγκρουσης Ελλήνων και "βαρβάρων". Στο τέλος κάθε παράστασης έπεφτε χειροκρότημα, ενώ πολλοί έκλαιγαν με μαύρο (εθνικό) δάκρυ όπως την εποχή της Μάρθας Βούρτση. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι ανάμεσα στα εθνικιστικά σλόγκαν, αυτό που έχει διαχρονικά τη μεγαλύτερη απήχηση είναι το "πας μη Έλλην βάρβαρος"!
Τι κι αν ο Νεοέλλην αποτελεί το πρότυπο του απολίτιστου, αγενούς, αγράμματου, ανιστόρητου και απροσάρμοστου εν γένει πολίτη; Όλα κι όλα, όταν έρθει η ώρα της εθνικής ανάτασης, κανείς δεν μας πιάνει! Σ’ ένα ανύπαρκτο κράτος αληθινών βαρβάρων, αυτό που μας σώζει είναι o Leonidas made in USA και η "προστασία" της Ιστορίας μας.
Το μέγα παραμύθιασμα
Κι όμως, η λύση του "γρίφου" είναι τόσο απλή. Η Ιστορία είναι μια υποκειμενική καταγραφή γεγονότων και γράφεται, ως γνωστόν, από τους νικητές, ενώ αναθεωρείται όταν οι ηττημένοι επανακάμψουν! Η συγγραφή της εξαρτάται από την πολιτική, εθνική ή θρησκευτική οπτική γωνία παρατήρησης και είναι εκ διαμέτρου αντίθετη όταν τα γεγονότα αφορούν σε αναμέτρηση δύο κρατών. Αλλιώς περιγράφουν τον Μαραθώνα τα περσικά σχολικά βιβλία, ενώ στην Τουρκία εορτάζονται η άλωση της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης όπως σ’ εμάς η 25η Μαρτίου!
Η επίσημη εθνική Ιστορία κάθε νέας χώρας αποτελεί ένα μοναδικό εργαλείο συνοχής, που παραμένει ισχυρό όσο οι κίνδυνοι για την ανεξαρτησία της χώρας είναι υπαρκτοί. Ως γνωστόν, ο όρος "έθνος" (και, κατά ταύτα, "εθνικός" και "εθνικιστικός") είναι πολύ νέος. Η τυποποίησή του κατά τον 18ο αιώνα οδήγησε στη σημερινή γεωπολιτική τάξη πραγμάτων, που κάθε άλλο παρά παγιωμένη είναι. Καθημερινά προστίθενται νέα κράτη στον ΟΗΕ, ενώ η τάση αυτή δεν έχει ανακοπεί.
Ο θρίαμβος του "έθνους"
Στο πλαίσιο της πρόσφατης νέας γραφής της Ιστορίας, από τους "νικητές του ψυχρού πολέμου", παρατηρούνται εκτρωματικές καταστάσεις, όπως η ηρωοποίηση των χιτλερικών στις βαλτικές χώρες, η αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος, η "παραγραφή" δεδομένων εγκλημάτων του πρόσφατου παρελθόντος και η εφεύρεση νέων "ηρώων". Πολλά από τα παλαιά έθνη αναζητούν τη νέα εθνική τους ταυτότητα, με κορυφαίο παράδειγμα τη γείτονα Τουρκία!
Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερο, ότι κάθε άλλο παρά εξέλειπαν οι λόγοι ύπαρξης και προστασίας του ελληνικού έθνους και της "εθνικής μας ταυτότητας", όσο και αν αυτά φαίνονται ξεπερασμένα. Η προσπάθεια ελιτίστικης και κοσμοπολίτικης ανανέωσης της νεότερης ελληνικής Ιστορίας (που βασικά είχε στηριχθεί στον "πατριάρχη" Παπαρρηγόπουλο…) βρίσκεται πλήρως εκτός τόπου και χρόνου!
Προσεκτικές διορθώσεις
Φυσικά και θα πρέπει να γίνει κάποια στιγμή νηφάλια απομυθοποίηση ιστορικών τερατουργημάτων, όπως το "κρυφό σχολείο" και ο Π.Π. Γερμανός. Όμως, δεν αποτελεί ιστορική προσέγγιση ο "συνωστισμός" στις ακτές της Σμύρνης, και μάλιστα δίχως να εξηγείται επαρκώς το πώς φτάσαμε στη Σμύρνη!
Όταν καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός και κάποιο άλλο "μείζον" θέμα πάρει τη σκυτάλη των "τηλεπαραθύρων", καλό είναι να ξεκινήσει μια επιστημονική συζήτηση για τις ανακρίβειες την επίσημης Ιστορίας μας, τις οποίες έχουν ανάγκη μόνο συγκεκριμένοι κύκλοι, που δεν φημίζονται και τόσο για τη θετική τους επιρροή στη σταθερότητα του ελληνικού έθνους…
Χ.A.Φ.
