Σε πορεία διαμαρτυρίας έξω από το Γενικό Κρατικό της Νίκαιας συμμετείχαν την Δευτέρα 1η Ιουλίου οι εργαζόμενοι στο «Α. Φλέμιγκ». Οι εργαζόμενοι αφορμή το τραγικό γεγονός του δυστυχήματος που συνέβη το Σάββατο 29 Ιουνίου όταν μία αποκλειστική νοσοκόμα που δούλευε παράνομα στο εν λόγω νοσοκομείο σκοτώθηκε όταν πήδηξε από τον πρώτο όροφο για να αποφύγει τη σύλληψή της εξέδωσαν και σχετική ανακοίνωση στην οποία αναφέρεται: «Μόνο οργή και θλίψη μπορεί να προκαλέσει ο θάνατος μιας νέας γυναίκας, που ενώ εργαζόταν στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας ως αποκλειστική νοσοκόμα για ένα κομμάτι ψωμί, έβαλε τέλος στην ζωή της πηδώντας στο κενό προσπαθώντας να αποφύγει έλεγχο. Με τραγικό τρόπο αναδεικνύονται για μια ακόμα φορά τα τεράστια προβλήματα που υπάρχουν στα νοσοκομεία και τα βιώνουμε καθημερινά, εργαζόμενοι και ασθενείς. Παρά τις ηρωικές, καθημερινές προσπάθειες του νοσηλευτικού προσωπικού, οι ανάγκες των νοσηλευόμενων δεν καλύπτονται.
Γι’ αυτό, ενώ ο θεσμός των αποκλειστικών νοσοκόμων δεν θα έπρεπε να υπάρχει, το σύστημα φροντίζει να βάζει το χέρι στην τσέπη όσων έχουν ανάγκη περισσότερης φροντίδας από αυτή που έχει επιλέξει το ίδιο να παρέχει κάνοντας έτσι «οικονομία» στις υπηρεσίες που θα έπρεπε δωρεάν και ισότιμα να παρέχει σε κάθε ασθενή. Φροντίζει λοιπόν να αποζημιώνει για χρήση αποκλειστικής, κατόπιν γνωμάτευσης γιατρού, μόνο για επτά βραδινά ωράρια (για τις υπόλοιπες μέρες και ώρες ούτε λόγος). Πόσοι όμως είναι αυτοί που έστω και έτσι μπορούν να καλύψουν τα έξοδα που απαιτούνται για μια νομότυπη αποκλειστική (που το μεγαλύτερο κομμάτι δεν το παίρνει η ίδια); Έτσι αν ο άρρωστος δεν έχει συγγενείς που να αναλάβουν αυτό το ρόλο, αναγκαστικά καταφεύγουν στις ‘’παράνομες’’ αποκλειστικές όπως έχουμε συνηθίσει να τις λέμε. Γυναίκες όλων των ηλικιών που κάτω από την ανάγκη για επιβίωση αναγκάζονται να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με χαμηλά μεροκάματα, ανασφάλιστες, στην πλειοψηφία τους όμηροι μαφιόζων εργολάβων που λυμαίνονται τα νοσοκομεία.
Αυτές οι συνθήκες δημιουργούν την βάρβαρη πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά. Αυτές, ακόμα χειρότερα, δημιουργούν και τους όρους αντιπαράθεσης μεταξύ των εργαζόμενων, με τις νομότυπες να θεωρούν αιτία των προβλημάτων τους, τις «παράνομες» αποκλειστικές. Αυτές δημιουργούν και τους όρους που οδήγησαν αυτή τη γυναίκα στο θάνατο. Πόσο κοστίζει λοιπόν η ζωή μιας αποκλειστικής; Πενήντα ευρώ που είναι το μεροκάματο της ‘’παράνομης’’ ή εκατόν τριάντα που είναι το μεροκάματο μιας νόμιμης; Εμείς όμως, ο λαός και οι εργαζόμενοι πρέπει να βρούμε το νήμα που μας ενώνει. Γιατί η δουλειά είναι δικαίωμα, όπως και η δωρεάν περίθαλψη. Και τα δύο, απαραίτητοι όροι για να ζήσουμε είτε μας νομιμοποιεί το σύστημα είτε όχι. Γι’ αυτό στον ατέλειωτο κατάλογο των θυμάτων του, στον ατέλειωτο κατάλογο των εργοδοτικών εγκλημάτων, πρέπει να χρεώσουμε και αυτόν το θάνατο μιας ακόμα συναδέλφου μας που προσπάθησε να δουλέψει. Οργή λοιπόν και αγανάκτηση μας κατακλύζει. Αλλά και ανάγκη να ενωθούμε και να αντισταθούμε στην εκμετάλλευση για να μην θρηνήσουμε ξανά άλλον έναν από εμάς. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Η δύναμη στην αλληλεγγύη των εργαζόμενων. Ίση, πλήρης και δωρεάν περίθαλψη για όλο το λαό».
