Αν τα μαθήματα δημιουργικής γραφής προσφέρουν κάτι στους επίδοξους συγγραφείς, τότε ο νέος συγγραφέας Ζοέλ Ντικέρ από την Ελβετία, υπήρξε πολύ καλός μαθητής.
Αν βεβαίως παρακολούθησε τέτοια μαθήματα, διότι θα μπορούσε να έχει διαβάσει απλώς τις συμβουλές του διάσημου και ευπώλητου συγγραφέα παράξενων ιστοριών Στίβεν Κινγκ.
Εκτός κι αν δεν έχει διαβάσει ούτε τις συμβουλές του Κινγκ, αλλά ακολούθησε το ένστικτό του, ή το έμφυτο ταλέντο του.
Δεν γνωρίζω τι έχει συμβεί (δεν του πήρα συνέντευξη ακόμα), διαβάζοντας όμως το βιβλίο του «Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ» (κυκλοφόρησε τον Ιούλιο από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ), αυτό που μπορώ να πω εν πρώτοις, είναι ότι ο άνθρωπος αυτός έγραψε την επιτομή, το υπόδειγμα, το παράδειγμα, τον τυφλοσούρτη (πιο απλά δεν μπορώ να το εκφράσω) του «εμπορικού» μυθιστορήματος αγωνίας και μυστηρίου.
Η αλήθεια για την «υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ», είναι ότι πρόκειται για πολλές υποθέσεις ταυτόχρονα και αν επικαλέσθηκα τον Στίβεν Κινγκ προηγουμένως οφείλεται στο γεγονός ότι ο Στίβεν Κινγκ καταφέρνει να κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη του, μέσα από αναδρομές (flashback, στον κινηματογράφο), οι οποίες θα μπορούσαν να είναι και αυτοτελή διηγήματα.
Αν σου αρέσει το κεφάλαιο με το αναλυτικό παρελθόν κάποιου δευτερεύοντος ήρωα του μυθιστορήματος, διαβάζεις το flashback γρήγορα-γρήγορα, διότι πρέπει να συνεχίσεις με την κυρίως υπόθεση. Αν δεν το διαβάσεις μπορεί να μην έχεις χάσει και τίποτα. Έλα όμως που μπορεί κάποια πτυχή του flashback-διηγήματος να είναι σημαντική για την εξέλιξη της κύριας υπόθεσης; Οπότε αναγκαστικά, αποκτούν ενδιαφέρον όλες (και οι 720) οι σελίδες του «Χάρρυ Κέμπερτ», όπως είχαν ενδιαφέρον οι 1130+ σελίδες του «Θόλου» του Στίβεν Κινγκ (εκδ. BELL).
Στην «υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ», ο Ελβετός συγγραφέας Ζοέλ Ντικέρ, μας μιλάει για ένα νεαρό και επιτυχηµένο συγγραφέα, τον Μάρκους Γκόλντμαν που περνάει ένα γολγοθά, αφού δεν είναι σε θέση να γράψει το καινούριο µυθιστόρηµα που πρέπει να παραδώσει στον εκδότη του µέσα σε λίγους µήνες.
Είναι άνοιξη του 2008 και στις ΗΠΑ ζουν τον προεκλογικό πυρετό πριν τη νίκη του Μπαράκ Ομπάμα. Παρόλα αυτά, ένα άλλο γεγονός έρχεται να επισκιάσει τα πάντα στα ΜΜΕ της εποχής: ένας φίλος του Μάρκους Γκόλντμαν και πρώην καθηγητής του στο πανεπιστήµιο, ο Χάρρυ Κέµπερτ, ένας από τους επιφανέστερους συγγραφείς της χώρας, κατηγορείται πως δολοφόνησε, το 1975, τη Νόλα Κέλλεργκαν, ένα κορίτσι 15 χρονών, µε το οποίο -λέγεται- πως διατηρούσε σχέση («πιασάρικο» θέμα)
Ο Μάρκους Γκόλνμαν σίγουρος ότι ο Χάρρυ Κέμπερτ είναι αθώος, αναλαμβάνει να διεξάγει τη δική του έρευνα και να συγκεντρώσει στοιχεία για να το αποδείξει.
Από το γεγονός αυτό επωφελείται ο εκδότης του, που πιέζει τον Μάρκους να κάνει την έρευνα και να την εκδόσουν σε βιβλίο με τίτλο «Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ».
Από εκεί και πέρα, εμείς παρακολουθούμε σε flashback για τη σχέση του Γκόλντμαν με τον Κέμπερτ, μαθαίνουμε τις αρχές συγγραφής μυθιστορήματος και όλα εκείνα τα μυστικά γύρω από τις «εμπορικές εκδόσεις», ανακαλύπτουμε το παρελθόν του Χάρρυ Κέμπερτ, αλλά και της 15χρονης Νόλα Κέλλεργκαν, καθώς και των γονιών της, αλλά και του περίγυρού της: φίλων, συμμαθητριών και συμμαθητών, γειτόνων, δημοτικών και αστυνομικών αρχών και άλλων που εμπλέκονται συνεχώς, χωρίς όμως να ζαλιζόμαστε ως αναγνώστες από την πληθώρα των δευτερευόντων χαρακτήρων.
Αντίθετα, διαπιστώνουμε με ενδιαφέρον, ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και οι ανατροπές έρχονται η μια μετά την άλλη να μας εκπλήξουν.
Ταυτόχρονα, ο Ελβετός συγγραφέας Ζοέλ Ντικέρ μέσα από τον κεντρικό ήρωά του, το συγγραφέα Μάρκους Γκόλντμαν μας κλείνει συνεχώς το μάτι, για τον τρόπο που γράφονται τα μυθιστορήματα, όπως «Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ».
Άγγελος Πολύδωρος
