Το Cine Δράση συνεχίζει τις ζωντανές προβολές του την Πέμπτη 24 Αυγούστου στις 21.00, στο Β΄Γυμνάσιο Βριλησσίων (Ταϋγέτου και Ξάνθης) με το «Μια φορά», ταινία που εντυπωσίασε και κέρδισε Βραβεία στα Φεστιβάλ του Σάντανς, του Δουβλίνου και στα Όσκαρ,. Πρόκειται για έναν ευαίσθητο, ευχάριστο και συγκινητικό συνδυασμό δράματος και ρομάντζου, ιδιαίτερο πορτρέτο δύο ανθρώπων που συναντιούνται και πορεύονται με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα βρουν ανταπόκριση οι μουσικές αναζητήσεις και τα αισθήματα τους.
Η γνωριμία και η συντροφιά τους θα λειτουργήσει ευεργετικά και για τους δύο και μέσα από την κοινή αγάπη για τη μουσική θα γεμίσουν ελπίδα και πάθος και θα κυνηγήσουν, δειλά έστω, τα όνειρά τους. Ο τίτλος «Once» αναφέρεται στην έκφραση «once I do this» που προσδιορίζει την αναβλητικότητα των μουσικών και γενικά των καλλιτεχνών. Γυρίστηκε μέσα σε 17 μέρες με περιορισμένο μπάτζετ, κάτι λιγότερο από 200.000 ευρώ. Παντού φυσικός φωτισμός, γυρίσματα στους δρόμους του Δουβλίνου χωρίς άδεια, φαγητά που ετοίμασε η πρωταγωνίστρια. Αλλά από εκείνες τις ταινίες που κρατάς την αναπνοή σου, ελπίζοντας να μην πάρει λάθος τροπή. Δεν το κάνει. Ακόμα και το τέλος είναι το σωστό τέλος. Είναι μαγική, συναισθηματικά χειμαρρώδης, πλημμυρισμένη με ξεχωριστές μελωδίες αγάπης και πόνου, που κατακτούν την ψυχή όποιου έχει την τύχη να της ακούσει.
Η υπόθεση
Απελπισμένος, κιθαρίστας του δρόμου τραγουδά σπαρακτικά για τη χαμένη του αγάπη στο νυχτερινό Δουβλίνο. Ένα μοιραίο βράδυ θα τραβήξει την προσοχή μιας δραστήριας μετανάστριας, που πουλάει λουλούδια για να συντηρεί τη μάνα και το παιδί της. Εκείνη θα παραμείνει ακούγοντας τον περισσότερο από το συνηθισμένο. Λατρεύει τη μουσική του. Είναι και η ίδια πιανίστα. Θέλει να την ακούσει να παίζει. Δεν έχει πιάνο. Τον πηγαίνει σε ένα μουσικό κατάστημα του οποίου γνωρίζει τον ιδιοκτήτη. Χρησιμοποιούν το πιάνο της βιτρίνας. Παίζει Μέντελσον. Την ερωτεύεται. Απλώς κάθεται εκεί και ακούει. Τον ερωτεύεται. Απλώς κάθεται εκεί και παίζει. Δεν φλερτάρουν, αλλά συμπεριφέρονται με ένα τρόπο που σημαίνει, «Δεν με ενδιαφέρεις εκτός κι αν είσαι πολύ καλός για να είσαι αληθινός». Αγαπούν τη μουσική. Δεν προσποιούνται. Εκφράζουν το μουσικό τους ταλέντο χαμηλόφωνα, χωρίς εξάρσεις. Αποδίδουν τα πραγματικά συναισθήματα τους. Είναι ο εαυτός τους.
Ενδιάμεσα, εμπιστεύονται τις ιστορίες τους. Η καρδιά του ράγισε γιατί η κοπέλα του τον παράτησε και μετακόμισε στο Λονδίνο. Τον πηγαίνει στο σπίτι για να συναντήσει τη μητέρα της, η οποία δεν μιλάει σχεδόν καθόλου αγγλικά. Και συναντά το παιδί της, κάτι που του προκαλεί έκπληξη καθώς ανακαλύπτει ότι είναι παντρεμένη. Μια έκπληξη και για το θεατή που νοιώθει ότι έχει ήδη βγάλει από το μυαλό του το κορίτσι στο Λονδίνο. Είναι πληγωμένος, αλλά γενναίος. Έχει μια Hoover που χρειάζεται επισκευή. Την παίρνει σπίτι του να συναντήσει τον πατέρα του, επισκευαστή ηλεκτρικής σκούπας.. Θα του δώσει τη δύναμη να εγκαταλείψει το οικογενειακό συνεργείο και να συγκεντρώσει χρήματα για να ηχογραφήσει ένα demo, να το πάει στο Λονδίνο σε εταιρίες προώθησης μουσικής. Τον βοηθάει, όχι μόνο παίζοντας πιάνο. Ισορροπημένη, αποφασιστική, παίρνει την ευθύνη. Προσλαμβάνει και άλλους μουσικούς του δρόμου, διαπραγματεύεται τη μικρότερη τιμή σε ένα στούντιο ηχογράφησης. Και ούτω καθεξής. Όλα με μουσική. Και όλα με την αγάπη τους που μεγαλώνει.
Κάποια στιγμή ρωτάει αν αγαπά ακόμα τον άντρα της. Εκείνη απαντά στα Τσέχικα. Η ταινία δεν υποτιτλίζει την απάντησή της, γιατί αν ήθελε υπότιτλους, θα είχε απαντήσει στα αγγλικά, τα οποία μιλάει τέλεια. Το αντίθετο θα ήταν γελοίο, άλλωστε, δεδομένων των περιστάσεων.
Τα βραβεία της ταινίας
Σχεδόν αυτοβιογραφική ιστορία του 36χρονου σκηνοθέτη John Carney, πιανίστα του Ιρλανδικού μουσικού συγκροτήματος Frames, μέχρι το 1993. Πρωταγωνιστούν ο Glen Hansard, επαγγελματίας μουσικός, πολύ γνωστός στην Ιρλανδία ως αρχηγός και τραγουδιστής του ίδιου συγκροτήματος και η Marketa Irglova, Τσέχα τραγουδίστρια και στιχουργός, μετανάστρια, μόλις 17 ετών, που δεν είχε παίξει πριν στο σινεμά. Έχει το είδος του χαμόγελου που κάνει έναν άντρα να θέλει να γίνει καλύτερος άνθρωπος, ώστε να του αξίζει να του χαμογελούν. Ο Carney στην, μέχρι τότε, πορεία του έχει ήδη σκηνοθετήσει δύο φορές το διάσημο συμπατριώτη του Cillian Murphy, εδώ δίνει όμως τον καλύτερό του εαυτό. Λιτό κι απέριττο, δείχνοντας περίτεχνα ερασιτεχνικό και γυρισμένο με ψηφιακή κάμερα, το «Once» διαθέτει αρετές που στερούνται πολλές πανάκριβες παραγωγές. Η αυθεντικότητα είναι σαφώς η πρώτη, καθώς οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών είναι ειλικρινείς, ρεαλιστικές, σχεδόν βιωματικές, συνεπικουρούμενες από ένα soundtrack που αποτελεί το δεύτερο σπουδαίο ατού της ταινίας.
Αν και το φιλμ μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί και μουσικό, η έμφαση στους ήχους υποστηρίζει τους χαρακτήρες και τους διαλόγους απογειώνοντας το τελικό αποτέλεσμα. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι η ιστορία τους παρουσιάζεται σταδιακά μέσα από τη μουσική τους. Ντροπαλοί στην κανονική συζήτηση, τόσο ο άντρας όσο και το κορίτσι είναι συναισθηματικά ειλικρινείς στο τραγούδι και βρίσκουν μια ορισμένη οικειότητα μέσα από αυτό. Το «Once» κέρδισε 24 Βραβεία σε 55 συνολικά υποψηφιότητες, ανάμεσα τους το Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής και Τραγουδιού για τους Glen Hansard, Markéta Irglová και το «Falling Slowly».
Ιρλανδία, Κοινωνική, 2006. Διάρκεια 85′.Σκηνοθεσία: John Carney. Πρωταγωνιστούν: Glen Hansard, Marketa Irglova, Hugh Walsh, Gerard Hendrick, Alaistair Foley
