Μπορεί να έχουμε δει δεκάδες φορές τις ταινίες του αξέχαστου Ορέστη Μακρή, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν τον είχαμε ξαναδεί στο σπίτι του στο Χαλάνδρι στα μέσα της δεκαετίας του ’50. Την παραπάνω φωτογραφία με τη σύζυγό του αείμνηστου ηθοποιού, Βαρβάρα Δαμίγου, δημοσίευσε, πριν από λίγα χρόνια, ο δημοσιογράφος Άρης Λουπάσης στον λογαριασμό του στο Ιnstagram και είναι ένα σπάνιο ντοκουμέντο.
Τα πρώτα χρόνια
Όπως σημείωνε ο συλλέκτης του υλικού, ο Ορέστης Μακρής, γεννημένος στην Χαλκίδα θα εγκατασταθεί από την νεανική του ηλικία στην οδό Φρυνίχου στην Πλάκα όπου εκεί το 1925 και σε ηλικία είκοσι επτά ετών θα γνωρίσει την δεκαπεντάχρονη Βαρβάρα και θα αναπτύξουν μια όμορφη και τρυφερή σχέση.
Την ίδια χρονιά θα ανέβει για πρώτη φορά με επιτυχία στην θεατρική σκηνή ως τενόρος σε οπερέτες της εποχής. Οι γονείς της από τις σημαντικότερες αθηναϊκές οικογένειες με οικονομική επιφάνεια, δεν αποδέχονται τον νεαρό θεατρίνο και τότε εκείνος αποφασίζει να την «κλέψει», με το ζευγάρι να στεγάζει τον νεανικό του έρωτα σε ένα μικρό σπίτι στο Κουκάκι.
Παντρεύονται και αποκτούν δύο παιδιά την Κατερίνα και τον Θεμιστοκλή και το 1929 με τον θάνατο του πατέρα της οι σχέσεις της οικογένειας με τον Ορέστη Μακρή θα αποκατασταθούν καθώς τελευταία επιθυμία του είναι να επιστρέψει η κόρη στο πατρικό με την νέα της οικογένεια. Μετακομίζουν στο πατρικό της στην οδό Αδριανού στην Πλάκα, με την καριέρα του να σημειώνει μεγάλη άνοδο σε επιθεωρήσεις και οπερέτες. Εκεί στην γειτονιά παρατηρεί ένα γραφικό και συμπαθή τύπο τον Λευτεράκη, ο οποίος είναι συνεχώς μεθυσμένος και προσπαθεί να αντιγράψει τις κινήσεις του γεγονός που το καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία. Το 1932 στην επιθεώρηση «Παπαγάλος» θα ερμηνεύσει για πρώτη φορά τον μεθύστακα και θα προκαλέσει κυριολεκτικά «πάταγο» σε όλη την Αθήνα καθώς και όσες φορές το επαναλάβει στο μέλλον, με αποκορύφωμα την θρυλική ταινία με τον ομώνυμο τίτλο το 1950 που θα σφραγίσει και την καριέρα του.
Το σπίτι στην περιοχή της Φραγκοκκλησιάς
Το 1954 στα χρόνια της μεγάλης επιτυχίας και καθιέρωσης, η οικογένεια θα εγκατασταθεί στο Χαλάνδρι σε ένα υπέροχο σπίτι γεμάτο κερασιές, όπου θα ζήσει μέχρι και τον «χαμό» του το 1975 και τέσσερα χρόνια αργότερα θα τον «ακολουθήσει» η μεγάλη αγάπη της ζωής του και πάντα πιστή και αφοσιωμένη Βαρβάρα. Από τις εμβληματικότερες θεατρικές φυσιογνωμίες και ένα υπόδειγμα οικογενειάρχη και καλλιτέχνη με σπάνιο προσωπικό και καλλιτεχνικό ήθος που ξεχώρισε καθώς την ίδια γνησιότητα που εξέφραζε στην ζωή του, αποτύπωνε μοναδικά και μέσα από τους ρόλους του.
Ο Ορέστης Μακρής είχε το σπίτι του στο Χαλάνδρι στη περιοχή της Φραγκοκκλησιάς. Η κατοικία του αγαπημένου ηθοποιού βρισκόταν στο ύψος της Λεωφόρου Πεντέλης στην κάθοδο, σχεδόν απέναντι από το 2ο Λύκειο της πόλης. Μάλιστα, το όνομά του έχει δοθεί σε δρόμο ένα στενό πιο πάνω, απέναντι από την οδό Μεταμορφώσεως.
Ένα τμήμα των αναμνήσεων εκείνης της εποχής προέρχονται από τον εγγονό του, Φώτη Λίνο και την ομιλία του σε τιμητική βραδιά που έγινε στη μνήμη του Ορέστη Μακρή από τον «Σύλλογο των Αθηναίων»: «Πολλοί με ρωτούν πώς έβλεπα τον παππού μου που ήταν διάσημος ηθοποιός; Η αυθόρμητη απάντησή μου είναι : σαν παππού! Για μένα ήταν πρώτα ο παππούς μου και δευτερευόντως ο Ορέστης Μακρής. Κάθε Κυριακή πηγαίναμε με τους γονείς μου στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς στο Χαλάνδρι για να φάμε μαζί τους. Τις περισσότερες φορές ήταν καλεσμένος και ένας φίλος του, παλιός ηθοποιός, ο Γιάννης Ιωαννίδης. Ό,τι λέγανε για το θέατρο και τη ζωή τους γενικότερα δεν περιγράφεται. Ήταν ένα ποτάμι λέξεων, κινήσεων και μορφασμών που αντάλλασσαν μεταξύ τους και μας κράταγε ευχάριστα καθηλωμένους για ώρες.
Ήταν αξιοπρεπής αλλά και εγωιστής, γι’αυτό δεν έπαιρνε αποφάσεις εν θερμώ, ήθελε όταν έλεγε ναι, να είναι ναι και όταν όχι, όχι. Όταν αποφάσισε να αποσυρθεί από το θέατρο το 1968 και του λέγαν συνάδελφοι, φίλοι και συγγενείς ότι έχει πολλά να δώσει ακόμη τους απαντούσε :» Δεν θέλω να με διώξει το σανίδι, εγώ θα αφήσω το σανίδι!» Και έτσι έκανε. Δεν δέχτηκε να ξαναπαίξει ακόμη κι όταν με “φορτικότητα” του το ζήτησε το καθεστώς της 21ης Απριλίου. Την Κυριακή 26/1/1975 είχε μια ηλιόλουστη μέρα. Έκατσε στο Χαλάνδρι, στον κήπο, κάτω από το αιωνόβιο πεύκο να πιεί τον καφέ του. Την Δευτέρα ήταν κρυωμένος, με πυρετό. Την Τρίτη του τηλεφώνησα να δω πώς πάει . « Αχ, παιδάκι μου, μου είπε, είμαι πολύ άρρωστος, θα πεθάνω!» Έλα τώρα που θα πεθάνεις με ένα κρύωμα, θα περάσει! Και σκεφτόμουν συναισθηματικές υπερβολές του παππού είναι. Την άλλη μέρα, 29 Ιανουαρίου 1975 το απόγευμα πέθανε».
Πηγές: Αρχείο Kωστή Λιοντή-Φώτη Λίνού (Υπηρεσία Ε.Λ.Κ.Η.Ν-Ε Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο) και Δημήτρη Τσακιλτζή (Διάσωση & Διάδοση φωτογραφιών & αρχείων Χαλανδρίου)
Ειδήσεις από το Χαλάνδρι στο amarysia.gr
