Έχουμε μια νέα πολιτική για την πόλη μας; Μια νέα πολιτική που να αντιστοιχεί στη δημοκρατική και ριζοσπαστική παρακαταθήκη της δημοτικής συνεργασίας που διαμόρφωσε αυτή τη πλειοψηφία; Μια άλλη πολιτική που να διαφοροποιείται από το παρελθόν όχι στην ποσότητα του έργου, τους ρυθμούς ή την διαχειριστική αποτελεσματικότητα (;) αλλά στο κοινωνικό και δημοκρατικό πρόσημο της ασκούμενης πολιτικής;
Οι 6,5 μήνες της νέας δημοτικής αρχής αρκούν για να διαμορφώσει κανείς συμπεράσματα για την πορεία της; Σύμφωνα με μια παραδοσιακή λογική απαιτείται ένα διάστημα ανοχής.
Αυτή η παραδοσιακή λογική έχει μια βασική προϋπόθεση: να παρακολουθεί και να αναθέτει κανείς, τα όσα αφορούν τη ζωή του στην πόλη μας, σε πολιτικές αυθεντίες και να εξαργυρώνει τη λευκή επιταγή της ψήφου του στην επόμενη κάλπη.
Όμως υπάρχει και μια άλλη οπτική. Δεν είναι άγνωστη. Υπήρξε ο κριτικός λόγος και η πρακτική της δημοτικής συνεργασίας, από την οποία προέκυψε η σημερινή δημοτική αρχή, όσο ήταν στην αντιπολίτευση.
Υπήρξα, μαζί με πολλούς άλλους συμπολίτες μας, από τους πρωταγωνιστές της συνεργασίας δημοτικών κινήσεων και πολιτών στη βάση της προηγούμενης κοινής δράσης για τα θέματα της πόλης, των κινητοποιήσεων και διεκδικήσεων της τοπικής κοινωνίας στο πλαίσιο ενός ριζοσπαστικού και κριτικού κοινού προγραμματικού λόγου. Δεν παρακολούθησα μια καλοκουρδισμένη πορεία προς την πλειοψηφία των δημοτικών εδράνων και του δημαρχιακού θώκου. Συνέβαλα στο μέτρο των δυνάμεών μου και της ιδιαίτερης συλλογικής δέσμευσής μου από την Εναλλακτική Κίνηση Πολιτών στην συλλογική διαμόρφωση ενός πλουραλιστικού και πλειοψηφικού ρεύματος στην κοινωνία για μια άλλη πορεία της πόλης. Δικαιούμαι λοιπόν (και μάλλον είμαι υποχρεωμένος) να παραμείνω ενεργός πολίτης, με ελευθερία γνώμης και κριτικό πολιτικό λόγο…
Σήμερα δεν έχουμε απλώς μια τυχαία ή περιστασιακή παρέκκλιση από τις συντεταγμένες της κοινής πορείας των τεσσάρων προηγούμενων ετών αλλά τη χάραξη πορείας με άλλη πυξίδα. Η δημοτική πολιτική του εξάμηνου σηματοδοτεί μια συντηρητική αναδίπλωση και μετάλλαξη ενός τολμηρού αυτοδιοικητικού πειράματος…
Όσοι ενοχλούνται από τον προσωπικό τόνο της παρέμβασης αυτής ας ενοχληθούν ακόμα περισσότερο από όσα είχα δημόσια δηλώσει στη μεγάλη συγκέντρωση της συνεργασίας «Μελίσσια Εναλλακτική Συλλογική Προοπτική» τον Φλεβάρη του 2006 (και τότε κάποιοι ήταν χαρούμενοι…): «… Η δέσμευσή μας είναι πολιτική γιατί αφορά πολίτες και όχι πελάτες. Η δέσμευσή μας είναι στη\ βάση ενός πολιτικού σχεδίου που αναφέρεται στην πόλη και τους πολίτες της, στους εργαζόμενους αυτής της πόλης.
Δεν συρρικνώνουμε το πρόγραμμά μας σε ένα μίζερο και λογιστικό "ρεαλισμό" αλλά φιλοδοξούμε να αναδείξουμε τον ρεαλισμό μιας άλλης προοπτικής για την πόλη που θα στηρίζεται στον κοινωνικό της χαρακτήρα. Δεν μας αφορά μια πόλη-επιχείρηση, μια πόλη της αγοράς, πόλη πελατών και καταναλωτών. Μας ενδιαφέρει μια πόλη των πολιτών, η "δημόσια" πόλη, ο δημόσιος χώρος όπου κοινωνικά δικαιώματα και ανάγκες θα βρίσκονται στο επίκεντρο της δημοτικής πολιτικής…».
Οι ίδιες απόψεις σήμερα φαίνεται πως δεν χωράνε στη ρεαλιστική άσκηση διοίκησης, αλλά τους επιφυλάσσεται η παραδοσιακά γνωστή και σαρωτική απάντηση: είναι ουτοπικές απόψεις, μη ρεαλιστικές γιατί «αυτά δεν γίνονται»…
Στο όνομα ενός διαχειριστικού ρεαλισμού αρνούμαι να συναινέσω στην πολιτική αμνησία, στη\ συντηρητική ανανέωση μιας διοικητικής αποτελεσματικότητας, στις μυλόπετρες της οικονομικής βιωσιμότητας για τον κοινωνικό ρόλο του θεσμού της Αυτοδιοίκησης…
Πώς η «…ενίσχυση των θεσμών διαφάνειας, ισοτιμίας, δημοκρατίας και συλλογικότητας στο Δήμο – ενεργοποιούμε τους πολίτες …» (από το κοινό πρόγραμμα του 2006) μετεξελίχθηκε σε μια καρικατούρα δημοκρατικής λειτουργίας και διάλογου στο δημοτικό συμβούλιο; Πώς μπορεί να γίνει ανεκτή η κατάργηση της απλής αναλογικής στους δημοτικούς θεσμούς, μιας αιχμηρής και εφαρμοσμένης πρότασης της δημοτικής μας συνεργασίας; Από ποτέ τα θέματα δημοκρατίας υποτάσσονται στα ψευδή διλήμματα της αποτελεσματικότητας;
Από πότε τα δικαιώματα των πολιτών κοινωνικά και πολιτικά, μετατρέπονται σε «παρεχόμενες υπηρεσίες» με λογικές και μέτρα οικονομικής βιωσιμότητας; Ο Δήμος δεν είναι εταιρεία που παρέχει υπηρεσίες προς τους πελάτες του αλλά πολιτικός θεσμός που οφείλει να οργανώσει τον χώρο για να ασκούν οι πολίτες τα δικαιώματά τους.
Πώς η άρνηση για πρόσληψη 13 εργαζομένων πλήρους απασχόλησης με διαδικασίες ΑΣΕΠ τον Γενάρη του 2007, μετατράπηκε σε πρόσληψη 30 συμβασιούχων μερικής απασχόλησης σε θέσεις πάγιων και διαρκών αναγκών; Γιατί ενώ πληρώνουμε με τα δημοτικά τέλη 90 εργαζόμενους καθαριότητας αναθέτουμε σε ιδιωτική εταιρεία τον καθαρισμό των ρεμάτων;
Πώς οι στεντόρειες προεκλογικά διακηρύξεις «δεν θα χαρίσουμε δημόσια περιουσία», οι πρόσφατες καταγγελίες για βάρη στο οικόπεδο που παραχώρησε η LIDL, συμβιβάζονται με την μακάρια υπηρεσιακή ανοχή καταπάτησης και απώλειας της περίπου 1,5 στρέμματος γης του 1ου Δημοτικού Σχολείου; Αρκεί η μετά επαίνων έγκριση της εισήγησης της επιτροπής Πολεοδομικών Ρυθμίσεων για τα ρέματα αφού όμως έχει απονευρωθεί από το κρίσιμο και πρακτικό ζήτημα: τι γίνεται με τα πραγματοποιούμενα έργα, τη χαρά των εργολάβων; Πώς συμβιβάζεται η τολμηρή παραβίαση με εκδηλώσεις ανοικτές στους πολίτες του άβατου στο ΝΙΕΘ το 2002, με τον σημερινό γραφειοκρατικό καθωσπρεπισμό;
Υπάρχουν αρκετά ακόμα στοιχεία πολιτικής κριτικής που θα υπάρξει ο χρόνος και ο χώρος για να διατυπωθούν δημόσια. Ένα ένα τα έργα και τα μέτρα της νέας δημοτικής αρχής αφήνουν περιθώρια ανοχής ή μικροδιορθώσεων. Άλλωστε στο παιγνίδι των εντυπώσεων τα δελτία τύπου του Δήμου είναι συντριπτικά. Η συνολική εικόνα ωστόσο με οδηγεί σε άλλες πολιτικές επιλογές.
Δεν είναι στην πρόθεσή μου να ακυρώσω την όποια προσπάθεια γίνεται ή να μοιράσω δόλιες προθέσεις στον οποιονδήποτε. Κριτικές απόψεις για την πορεία της δημοτικής πλειοψηφίας έχουν και άλλοι συμπολίτες στον χώρο της «συμπολίτευσης». Δεν επιθυμώ να προκαταλάβω κανέναν.
Δηλώνω ωστόσο την άρνησή μου με τη συμμετοχή μου να αποτελώ άλλοθι σε μια παραλλαγή εφαρμοσμένων συντηρητικών πολιτικών και πρακτικών που γνωρίσαμε και στο παρελθόν. Αρνήθηκα έμμισθη θέση σύμβουλου του δημάρχου ακριβώς για να διατηρήσω την πολιτική μου αυτονομία. Σέβομαι, αν και διαφωνώ, τις επιλογές όσων επικροτούν ή ανέχονται τις επιλογές της δημοτικής αρχής. Με πολλούς και πολλές έχω φιλικές σχέσεις. Με τον Μανώλη, τον δήμαρχο της πόλης, είχα μια ιδιαίτερη προσωπική σχέση. Όμως τα προσωπικά μου πολιτικά όρια έχουν εδώ και καιρό εξαντληθεί. Η διαφωνία δεν εκφωνείται ψιθυριστά…
Δεν επιθυμώ να συμμετέχω πλέον σε οποιοδήποτε σχήμα της συνεργασίας «Μελίσσια Εναλλακτική Συλλογική Προοπτική» ούτε να την εκπροσωπώ σε κανένα δημοτικό θεσμό. Τη θέση μου ως προέδρου της επιτροπής Πολεοδομικών Ρυθμίσεων τη θέτω στη διάθεση του Δημοτικού Συμβουλίου που με όρισε σ' αυτή.
Με τους συντρόφους της Εναλλακτικής Κίνησης Πολιτών επιδιώξαμε να φέρουμε στο προσκήνιο την αθέατη πλευρά του φεγγαριού: μια πόλη των πολιτών, μια αυτοδιοίκηση της συμμετοχής και των δικαιωμάτων. Χωρίς να διεκδικώ την εκπροσώπησή τους με αυτή την παρέμβασή μου, τους ζητώ να σεβασθούν την προσωπική μου επιλογή. Η δημοτική μας συλλογικότητα έχει ιστορία και κοινωνικές αναφορές, στα οποία έχω συνεισφέρει και θα συνεχίσω να συμβάλλω ως αριστερός πολίτης. Άλλωστε, ο χώρος μας είναι ξένος με τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό της σιωπής και του κουκουλώματος των απόψεων.
Τελικά ποιο ήταν το ζητούμενο που χάθηκε; Εδώ και χρόνια με γοητεύει ένας στίχος του Λειβαδίτη στο «Μικρό Βιβλίο για Μεγάλα Όνειρα»: «… Άλλωστε δεν ζητήσαμε να νικήσουμε, μονάχα λίγη μουσική ζητήσαμε…». Πολιτικά βρέθηκα μαζί ή απέναντι με πολλούς όλα αυτά τα χρόνια που ζω σ' αυτή την πόλη. Σε άλλους η λίγη αυτή μουσική ηχούσε παράταιρα. Με όσους και όσες η λίγη αυτή μουσική έχει ακόμα τη δύναμη του Ονείρου θα μοιρασθούμε όσα διεκδικήσουμε…