Λέτε να έχω δίκιο; (ΤΡΙΛΟΓΙΑ: Μέρος 3ο). Καλώς ανταμώνουμε, στο Μαρούσι αυτή τη φορά. Τώρα που μπαίνουμε στο «μικρό καλοκαιράκι», μαζευόμαστε στον Τόπο μας σιγά-σιγά κι έτσι όπως ξαναβρισκόμαστε, συνεχίζουμε την κουβέντα που ξεκίνησε από τη Σκόπελο και αφορά: στο πώς μετράει ο καθένας μας το χρόνο και τη διάρκεια της ζωής του…
ΤοποΓράφει η Θέμις Μαυραντή
Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, από την Ευγενία Τσουκλείδη-Μπαϊρακτάρη, γεννήθηκε η Ελένη (Σκούρτη), από αυτήν η Παναγιώτα (Σαρκίρη), εκείνη γέννησε την Ελένη ( Μιχαηλίδου) και η Ελένη εμένα. Όλες, Μανάδες Μαρουσιώτισσες, ριζωμένες βαθειά σ’ αυτόν τον Όμορφο, Πλούσιο σε όλα, Ευλογημένο ελληνικό τόπο. Οι ιστορίες οι οποίες αφορούσαν στις ζωές αυτών των Μανάδων –οι συνδεδεμένες με το Μαρούσι- πέρασαν και στη δική μου ζωή, μέσα από τις ανεκτίμητης αξίας διηγήσεις της μητέρας μου. Αυτό το τρύπωμα στο βάθος του χρόνου -που βιολογικά δεν θα μπορούσα να προσεγγίσω- ήταν ένα «εκπαιδευτικό ταξίδι» στο παρελθόν εκείνου του Μαρουσιού, από το οποίο διδάχθηκα, να Αγαπώ, να Τιμώ, να Σέβομαι, τις Αξίες και την Ουσία της Ζωής, που εν κατακλείδι, απέχει παρασάγγας από το… «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι ΑΡΠΑΞΟΥΜΕ» γενικώς…
Κατόπιν, ήρθαν τα βιβλία. Τα βιβλία τα οποία μου αποκάλυψαν, πως ετούτος ο χώρος -που ονομαζόταν την εποχή του Θησέα Άθμονον- είναι αυτός, πάνω στον οποίο ρίζωσε το «δένδρο» μου και η ύπαρξή μου, στο εδώ και στο τώρα, αισθάνομαι πως είναι ένας κόκκος στη συνισταμένη του συμπαντικού χωρόχρονου. Από εκείνους λοιπόν τους προγόνους του παρελθόντος, ξέρω πως πήρα τη σκυτάλη, για να συνεχίσω τη δική μου ζωή, μέσα από όλον αυτόν τον κληρονομημένο πλούτο, του οποίου, τα όποιας μορφής διασωθέντα ντοκουμέντα, ΛΑΤΡΕΥΩ ως μαρτυρίες ζωής. Χάρις δε, σ’ αυτό το πλέγμα ιδεών και συναισθημάτων, δεν έπεσα στην παγίδα του «εφήμερου εγώ». Της ύπουλης κατάστασης που συρρικνώνει και φτηναίνει τον ανθρώπινο βίο, ο οποίος επισήμως, ορίζεται από τα χρονικά όρια που αναγράφονται στα πιστοποιητικά γέννησης και θανάτου…..
Έτσι. Εκτιμώ, πως όποιος «αυτονομείται» -ξεκόβοντας από τις ρίζες του- και χάνει την συνειδητή επαφή με το χώρο -του οποίου ΕΙΝΑΙ μέρος- απεμπολεί ένα μεγάλο τμήμα της «μακροζωίας» του. Εάν δε, συμπεριλάβουμε σ’ αυτήν την στάση ζωής, το πέρασμα των ημερών χωρίς την ενσυνείδητη επαφή με τις στιγμές τους, τότε… όντως παιδιά: «Δυο πόρτες έχει η ζωή» και η… διάρκεια αλλά και η αξία που εν τέλει της αναγνωρίζεται, τόση όση…
Επομένως! Τον «χρόνο» της ζωής μας και την ποιότητά της, τα καθορίζει ο ατομικός πολιτισμός μας. Ο Πολιτισμός όμως, ΠΡΕΠΕΙ να ΔΙΑΔΙΔΕΤΑΙ από τους διαπιστευμένους φορείς της Πολιτείας. Κι εγώ, ανυποχώρητα θα ΕΠΙΜΕΝΩ να συμπεριλαμβάνω στους Πυλώνες Πολιτισμού στο Μαρούσι -που μας αφορά εν προκειμένω- το ΙΣΤΟΡΙΚΟ & ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ του, και τώρα προσθέτω και τη ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ. Δύο φορείς Πολιτισμού, που θα πρέπει να βγουν από τη «Νιρβάνα» τους, να ΑΝΑΣΚΟΥΜΠΩΘΟΥΝ και να δουλέψουν με τη συνείδηση που ΠΡΕΠΕΙ να έχουν ως προς το ρόλο τους. Και ο ρόλος και των δύο, είναι να διαπεράσουν στις συνειδήσεις των ανθρώπων με… «υποδόριες» εκδηλώσεις ΟΥΣΙΑΣ(!!!) τα… «μυστικά» της ζωής, που «μουχλιάζουν» τόσα χρόνια μέσα στη μιζέρια της δημοσιο-πολιτικάντικης νοοτροπίας. Και ως προς αυτό, δεν ρωτάω… Έχω δίκιο!
Υ.Γ. Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο, είναι από την έξοχη εβδομάδα εκδηλώσεων του 1991 με τον τίτλο «Το Μαρούσι στο χρόνο». Στην 1η ο αείμνηστος Πρόεδρος του Πνευματικού Κέντρου Γιώργος Λέκκας, κόβει την κορδέλα των εγκαινίων της έκθεσης φωτογραφίας και αντικειμένων στο Παλιό Δημαρχείο, με το μεγάλο ψαλίδι του παππού μου. Το δε κείμενο, αφιερώνεται εξαιρετικά -συνοδευόμενο από τις θερμότατες ευχαριστίες μου- στον κ. Ηλία Τσιτσιμπάση. Σας Ευχαριστώ από Καρδιάς!
