Στην καρδιά της οικονομικής κρίσης το θέμα που κυριαρχεί στην κεντρική πολιτική σκηνή είναι αν ο Κώστας Καραμανλής είναι κουρασμένος… Αν είπε αυτό που του αποδίδεται από τη Real News, αν διαστρέβλωσε τα λεγόμενά του ο δημοσιογράφος, αν είναι ο αναντικατάστατος… darling της συντηρητικής παράταξης. Ένας ακόμη δείκτης της αφόρητης ελαφρότητας που διαπερνά την κεντρική πολιτική σκηνή, δημιουργώντας θλιβερή χασμωδία μεταξύ των επικοινωνιακών αναγκών, των κομματικών ελιγμών και της προσωπικής προβολής ενός εκάστου εκ των πρωταγωνιστών στην κεντρική πολιτική σκακιέρα, και των πραγματικών κοινωνικών αναγκών…
Παράλληλα, η οικονομική κρίση καλπάζει, οι απολύσεις πέφτουν βροχηδόν, όλοι -μα όλοι ανεξαιρέτως- οι τομείς της αγοράς ζητούν έκτακτα μέτρα και ενισχύσεις, ενώ ο ίδιος ο υπουργός Οικονομίας, Γιάννης Παπαθανασίου, σε συνέντευξή του στο Mega δεν διστάζει να πει ευθέως πως δεν μπορεί να δεσμευτεί ότι δεν θα πάρει κι άλλα σκληρότερα μέτρα: «Κάθε μέρα αλλάζουν τα δεδομένα… Ποιος σοβαρός άνθρωπος μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα ληφθούν νέα έκτακτα μέτρα; Εγώ πάντως δεν το κάνω»…
Το πρόβλημα της χώρας είναι ότι δεν μπορεί να βρει κάποιον να τον κάνει πρωθυπουργό ή ότι έχει άδεια ταμεία; Παραγωγική βάση για κλάματα (με τον τριτογενή τομέα να κλέβει την παράσταση, καθώς κατά βάση συνίσταται στο μοντέλο «διορίζομαι στο Δημόσιο», «ανοίγω φαγάδικο κοντά σε ΤΕΙ» ή «ρίχνω πανωσήκωμα για να φτιάξω ενοικιαζόμενα»); Ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, προϊόν όχι αναπτυξιακών επιλογών, αλλά συστηματικής κακοδιαχείρισης και κατασπατάλησης των πόρων που εισέρρευσαν, ως κοινοτικές επιδοτήσεις τα τελευταία χρόνια…
Η «κοινωνική ατζέντα» των ημερών περιλαμβάνει και τη δέουσα… θεσμική «τρομοκρατία»: «γκαζάκια» από πιτσιρικάδες, κλοπές, που αποδίδονται συνήθως σε μετανάστες (αυτούς ακριβώς που υπήρξαν με τη «μαύρη» ανασφάλιστη εργασία και τα χαμηλά μεροκάματα, η «ατμομηχανή» της ανάπτυξης στην Ελλάδα της ΟΝΕ και του ΠΑΣΟΚ υπό τον Κώστα Σημίτη), «απειλές» για ακόμη χειρότερες μέρες αν δεν μειωθεί το κόστος εργασίας, και συστάσεις στους «μεσαίους» μισθωτούς να δείξουν την αλληλεγγύη τους στους «χαμηλόμισθους», δεχόμενοι να παραιτηθούν από τα όποια «κεκτημένα» τους, για να μην αυξηθεί η ανεργία… Και υποσχέσεις, άφθονες υποσχέσεις για τήρηση της νομιμότητας στην αγορά, καταπολέμηση της αισχροκέρδειας, αυστηρούς ελέγχους, στήριξη των αδύναμων, δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών… Τα περί «Πράσινης Ανάπτυξης» και τα «Δεν θα θυσιάσω το μέλλον της χώρας για να γίνω ευχάριστος, οι μέρες που διανύουμε απαιτούν υπευθυνότητα», ακούγονται ευχάριστα μόνο στ’ αυτιά των αφοσιωμένων οπαδών των δύο πολιτικών αρχηγών. Με τον δημόσιο τομέα είτε διεφθαρμένο είτε αποκαρδιωμένο, το στοίχημα της μείωσης του δημόσιου χρέους μοιάζει χαμένο εκ των προτέρων. Τι μένει ως ρεαλιστική επιλογή για να πιαστεί ο στόχος, από το κυβερνών κόμμα; Ταχύτερη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, επείγουσα αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού, όχι πλέον τόσο στο συνταξιοδοτικό κομμάτι όσο σε αυτό των ιατροφαρμακευτικών δαπανών και εκλογικά διλήμματα τύπου «οι άλλοι είναι χειρότεροι από μας»…
Μαρία Ζαρίφη
