Την περασμένη εβδομάδα, σ’ αυτές εδώ τις γραμμές, λέγαμε ότι «θα έχουμε Μνημόνιο, αλλά δεν θα το λέμε Μνημόνιο». Μ’ αυτόν τον τρόπο και μετά από θρίλερ ολοκληρώθηκε η πρώτη σκληρή διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τους δανειστές. Παρά την επιτυχία που συνιστά η ολοκλήρωσή της, μέσα σ’ αυτό το εξαιρετικά αρνητικό κλίμα που δημιουργήθηκε για την Ελλάδα και τις αφόρητες πιέσεις της γερμανικής, κυρίως, πλευράς, η ουσία είναι πως η επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας και η εξάρτησή της από τους δανειστές παρατάθηκε τουλάχιστον για ακόμη τέσσερις μήνες. Απλώς, το Μνημόνιο δεν θα λέγεται πλέον Μνημόνιο και η τρόικα θα λέγεται «θεσμοί».
Σηματοδοτεί, όμως, αυτό μια γενικότερη αλλαγή πολιτικής, όπως θέλει να το παρουσιάζει η κυβέρνηση; Η ερώτηση ίσως είναι πολύ νωρίς για να απαντηθεί με σαφήνεια και ακρίβεια. Γεγονός είναι, πάντως, ότι η συμφωνία, όπως αποτυπώθηκε στις θέσεις που απέστειλε στις Βρυξέλλες η ελληνική κυβέρνηση και έγινε δεκτή από τους εταίρους, περιλαμβάνει αποσπασματικά μέτρα που μπορούν να θεωρηθούν ως ανακουφιστικά για ευπαθείς ομάδες της κοινωνίας – αρκεί να γίνουν πράξη.
Όμως, οι… πονηροί και απαισιόδοξοι που βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο επισημαίνουν ότι για μία ακόμη φορά τα προβλήματα μπαίνουν κάτω από το χαλί και θα τα βρούμε μπροστά μας σε τέσσερις μήνες, όταν θα λήξει η παράταση που δόθηκε και η κυβέρνηση θα πρέπει, ενδεχομένως, να διαπραγματευτεί τότε ένα νέο πρόγραμμα στήριξης. Την ίδια περίοδο, θα πρέπει να γίνει και η αξιολόγηση της πορείας των μεταρρυθμίσεων και της οικονομίας, την οποία απέφυγε προς ώρας η κυβέρνηση, αλλά θα είναι μια πραγματικότητα που θα κρίνει πολλά για τη συνέχεια.
Με άλλα λόγια, αν κάποιος βλέπει από την άλλη πλευρά το ποτήρι, μισογεμάτο, ερμηνεύει την τετράμηνη παράταση ως μία απλή πίστωση χρόνου για την κυβέρνηση, προκειμένου να αποδείξει ότι μπορεί να σταθεί απέναντι στους εταίρους στις διαπραγματεύσεις και να κάνει πράξη όσα υπόσχεται. Ήδη, μάλιστα, διεθνείς οικονομικοί οίκοι έχουν αρχίσει και μιλούν για τα «σενάρια της επόμενης μέρας», τα οποία περιλαμβάνουν ακόμη και κυβερνήσεις μεγάλου συνασπισμού, προκειμένου η χώρα να αντεπεξέλθει στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και από την άλλη πλευρά οι δανειστές να εξασφαλίσουν τα εχέγγυα στα οποία προσδοκούν.
Μέσα σ’ αυτήν την πραγματικότητα, αρκετοί είναι εκείνοι που στην εγχώρια πολιτική σκηνή προσγειώθηκαν… ανώματα από τους συμβιβασμούς που θεωρούν ότι έχει κάνει η κυβέρνηση. Αργά ή γρήγορα, όμως, θα κατανοήσουν και εκείνοι ότι η εξουσία δεν είναι και τόσο… επαναστατική, όπως την ονειρεύονταν. Και ο Αλέξης Τσίπρας με τους συνεργάτες του «είχαν δει το όνειρο», όπως λέει και ο λαός.
