![Το Κοράκι [ένα μουσικό αναλόγιο] του Edgar Allan Poe στο «RABBITHOLE» συγκινεί βαθιά](https://amarysia.gr/wp-content/uploads/2025/11/panlam_poe_10_web-360x180.jpg)
Ρίτα – Rita
Μια ευαίσθητη και τρυφερή ταινία πάνω στο πώς βιώνουν τα παιδιά τις όμορφες ή τις άσχημες στιγμές που συμβαίνουν στον κόσμο των μεγάλων.
Η διάσημη Ισπανίδα ηθοποιός Παθ Βέγκα, που την είχαμε δει στην ταινία «Το σεξ και η Λουσία», περνάει πίσω από την κάμερα και από το ύψος των ματιών μιας τετραπέρατης 7χρονης πιτσιρίκας, καταγράφει τα γεγονότα ενός καλοκαιριού που θα αλλάξει τη ζωή της.
Σεβίλλη, καλοκαίρι του 1984. Η Ρίτα (Σοφία Αγεπούθ) και ο Λόλο (Αλεχάντρο Εσκαμίγια) αδέρφια 7 και 5 ετών αντίστοιχα, ζουν στην καρδιά μιας ταπεινής, εργατικής οικογένειας. Οι καλοκαιρινές διακοπές έχουν αρχίσει και όλη η χώρα έχει ποδοσφαιρικό πυρετό μετά την πρόκριση της Ισπανίας στα προημιτελικά του Euro. Η Ρίτα ονειρεύεται να πάει στην παραλία, αλλά στο σπίτι ισχύει πάντα ό,τι λέει ο πατέρας της Χοσέ Μανουέλ (Ρομπέρτο Άλαμο) και γι’ αυτόν η παρακολούθηση των αγώνων αποτελεί μέγιστη προτεραιότητα, την οποία δεν χαλαλίζει για τίποτα. Γίνεται βίαιος και χτυπάει εν ψυχρώ τη «γυναίκα του» (η Παθ Βέγκα ως υπομονετική σύζυγος και νοικοκυρά), που είχε ξεχάσει να του βάλει τις μπύρες στο ψυγείο. Σκηνή που δεν τη βλέπουμε (όπως και άλλες), αλλά παρακολουθούμε τις αντιδράσεις των δυο παιδιών και ιδιαίτερα της Ρίτα, η οποία αρχίζει να αναρωτιέται γιατί συμβαίνει αυτό. Όπως επίσης, αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι το σπίτι της γίνεται λιγότερο ασφαλές, ειδικά για τη μητέρα της που δέχεται όλο και πιο συχνά φραστικές -και άλλες- επιθέσεις από τον απαιτητικό πατέρα της, ο οποίος όμως είναι καλός μαζί της όταν την βγάζει βόλτα.
Η Παθ Βέγκα, κάνει ένα εντυπωσιακό ντεπούτο ως σκηνοθέτης, κινώντας με διεισδυτικότητα το φακό της προς τους κεντρικούς χαρακτήρες, πάντοτε από το ύψος των ματιών της Ρίτα (με υπέροχα κάδρα από την Εύα Ντίαζ, ΙΙΙ), η οποία παίζει πάρα πολύ καλά και πειστικά το κορίτσι που ενηλικιώνεται παρατηρώντας τη μητέρα της, διαπιστώνοντας την απόγνωσή της και ακούγοντας διακριτικά τις εκμυστηρεύσεις της, σε μια φίλη της, ενώ είναι ιδιαίτερα απολαυστική η συμπεριφορά της απέναντι στο γειτονικό αγόρι (Παθ δε Αλαρκόν), για το οποίο η μητέρα της έχει σχηματίσει άσχημη εντύπωση.
Συνολικά, η ταινία βλέπεται με εξαιρετικό ενδιαφέρον ως ταινία χαρακτήρων και μάλιστα με μια νοσταλγική διάθεση από τη μεριά των ανήλικων πρωταγωνιστών, που βιώνουν το δράμα της μητέρας τους ανήμπορα για οποιαδήποτε βοήθεια παραμένοντας αποδέκτες της μοίρας τους.
INFO
Είδος: Δράμα, 94′
Χώρα: Ισπανία, 2024
Σκηνοθεσία: Παθ Βέγκα
Παίζουν: Σοφία Αγεπούθ, Αλεχάντρο Εσκαμίγια, Παθ Βέγκα, Ρομπέρτο Άλαμο, Παθ δε Αλαρκόν
Διανομή: Cinobo
Την ίδια ώρα στη Γη – Pendant ce temps sur Terre – Meanwhile on Earth
Μια ταινία για τον ανθρώπινο πόνο, τον ψυχικό δεσμό, την απώλεια αγαπημένου προσώπου και τη διαχείρισή της.
Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από την Έλσα, μια 23χρονη κοπέλα, της οποίας ο μεγαλύτερος αδερφός της Φρανκ ως μέλος μιας διαστημικής αποστολής, έπαψε να δίνει σημεία ζωής πριν τρία χρόνια και αυτό τη βασανίζει πολύ. Ήταν πολύ δεμένη μαζί του και η απουσία του της κοστίζει. Θεωρεί ότι είναι ζωντανός και υπάρχει ενδεχόμενο να τον ξαναδεί, αυτή είναι η εμμονή της και δεν μπορεί να την ξεπεράσει ούτε σκιτσάροντας, κυρίως ανθρώπινες φιγούρες. Είναι γραφίστρια, αλλά εργάζεται ως νοσηλεύτρια σε έναν οίκο ευγηρίας που τον διευθύνει η μητέρα της. Αυτό δεν φαίνεται να της αρέσει, γι’ αυτό και η σχεδίαση είναι η μοναδική της διέξοδος από τις σκέψεις που την βασανίζουν. Μέχρι την ημέρα, που μια άγνωστη μορφή ζωής έρχεται σε τηλεπαθητική επαφή μαζί της, προτείνοντάς της να φέρει πίσω στη Γη τον αδελφό της. Όμως υπάρχει ένα τίμημα που η κοπέλα πρέπει να πληρώσει. Πρέπει να βρει πέντε άτομα μέσα σε τρεις ημέρες ως «οικοδεσπότες» για αυτούς τους εξωγήινους. Κάτι που μου έφερε στο νου τη «Μακάβρια εισβολή» (Invasion of the Body Snatchers, 1978) με τον Ντόναλντ Σάδερλαντ και για μια στιγμή νόμιζα ότι βλέπω επιστημονική φαντασία. Όταν όμως στην έρευνα της Έλσας για τα κατάλληλα σώματα-κελύφη, βλέπω μια σκηνή που μου φέρνει, επίσης, στο νου τον «Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι» (Texas chain saw massacre, 1974), λέω στον εαυτό μου ότι κάτι δεν πάει καλά με το genre της ταινίας.
Ο Ζερεμί Κλαπέν, με τον φακό του να κινείται άλλοτε «υποκειμενικά» και άλλοτε «αντικειμενικά», έχει δημιουργήσει μια άνιση ταινία, η οποία θεωρώ ότι αφήνει το θεατή να αποφασίσει τι ακριβώς βλέπει. Από τη μια, έχουμε το βαρύ πένθος της νεαρής Έλσα, η οποία πιστεύει ότι ο αδερφός της ζει και δεν ξέρουμε «μέχρι πού μπορεί να φτάσει» (κλισέ) για να τον φέρει πίσω, και από την άλλη έχουμε τους εξωγήινους και απαιτητικούς (ίσως και επικίνδυνους, αυτό παραμένει ασαφές) body snatchers, που ήρθαν από το πουθενά και μπήκαν στο μυαλό της Έλσα (και εμείς δεν τους βλέπουμε καθόλου στην ταινία και άρα μπορεί να αποτελούν και παραίσθηση).
Η Μέγκαν Νόρθαμ (ως Έλσα) μαγνητίζει με τις εκφράσεις του προσώπου της και ίσως να εξυπηρετεί τον σκηνοθέτη για τις προθέσεις του, που προανάφερα.
Η ταινία πάντως, συνολικά, παραμένει ενδιαφέρουσα.
INFO
Είδος: Δράμα, Επιστημονική Φαντασία, 89΄
Χώρα: Γαλλία, 2024
Σκηνοθεσία: Ζερεμί Κλαπέν
Παίζουν: Μέγκαν Νόρθαμ, Ντιμίτρι Ντορέ, Kατρίν Σαλέ, Σαμ Λουίκ, Ρομάν Γούλιαμς, Σεμπαστιάν Πουντερού
Διανομή: Weirdwave
Μαζί – Together
Μια απροσδόκητα ανατρεπτική εκδοχή του είδους body horror, που θυμίζει το περυσινό «The substance-Το ελιξήριο της νιότης» της Κοραλί Φαρζά.
Η μετακόμιση στην εξοχή ενός ζευγαριού (και στη ζωή η Άλισον Μπρι με τον Ντέιβ Φράνκο) προκαλεί ένα μεταφυσικό συμβάν, το οποίο αλλάζει ριζικά τη σχέση, την ύπαρξη, αλλά και την σωματική μορφή του ζευγαριού.
INFO
Είδος: Τρόμου, Μεταφυσική, 102΄
Χώρες: Αυστραλία, ΗΠΑ, 2025
Σκηνοθεσία: Μάικλ Σανκς
Παίζουν: Άλισον Μπρι, Ντέιβ Φράνκο, Ντέιμον Χέριμαν
Διανομή: The Film Group
Το πατρικό – La casa
Μια στοχαστική, χαμηλών τόνων ταινία για την οικογένεια, την κληρονομιά και τις αναμνήσεις της, βασισμένη στο ομώνυμο graphic novel του Πάκο Ρόκα, ο οποίος και κάνει μια cameo εμφάνιση, ως αμήχανος επισκέπτης σε αίθουσα αναμονής ιατρείου.
Τρία αδέρφια με τις οικογένειές τους σχεδιάζουν να πουλήσουν το παλιό εξοχικό σπίτι του πατέρα τους Αντόνιο και να συνεχίσουν τις διαφορετικές πορείες τους. Αλλά καθώς ανακαλούν το παρελθόν έρχεται στην επιφάνεια ο φόβος ότι θα ξεχάσουν ό,τι τους ενώνει και ταυτόχρονα η επιθυμία τους να έρθουν πιο κοντά ξανά. Σαν έναν τελευταίο φόρο τιμής στον πατέρα τους, προσπαθούν να αναπληρώσουν τον χαμένο χρόνο και να χτίσουν νέες ζωές και σχέσεις μεταξύ τους.
INFO
Είδος: Δραμεντί, 83΄
Χώρα: Ισπανία, 2024
Σκηνοθεσία: Άλεξ Μοντόγια
Παίζουν: Νταβίντ Βερνταγκουέρ, Λουίς Καγιέχο, Όσκαρ Ντε Λα Φουέντε
Διανομή: One From The Heart
Νεαρές μητέρες – Jeunes mères
Ένας ύμνος για τη μητρότητα στο σύγχρονο κόσμο. Πέντε νεαρές μητέρες, η Τζέσικα, η Πέρλα, η Τζούλι, η Ναΐμα και η Αριάν, βρίσκουν καταφύγιο σ’ έναν ξενώνα. Όλες έχουν μεγαλώσει κάτω από δύσκολες συνθήκες, ωστόσο αγωνίζονται να αποκτήσουν μια καλύτερη ζωή για τις ίδιες και τα παιδιά τους παρά την αντίξοη πραγματικότητα.
INFO
Είδος: Κοινωνική, 105΄
Χώρα: Γαλλία, 2025
Σκηνοθεσία: Ζαν-Πιέρ και Λυκ Νταρντέν
Παίζουν: Μπαμπέτ Βερμπέκ, Έλσα Χούμπεν, Ζανάινα Χάλοϊ, Λούσι Λαρουέλ, Σαμία Χίλμι
Διανομή: Spentzos Film
Τρελές σφαίρες – The naked gun
Ο Λίαμ Νίσον, σ’ αυτή την παρωδία, απομυθοποιεί το ρόλο του σκληρού και αδίστακτου πράκτορα, υποδυόμενος το γιο του γκαφατζή αστυνομικού Φρανκ Ντρέμπιν, που υποδυόταν ο Λέσλι Νίλσεν στο γνωστό franchise.
INFO
Είδος: Κωμωδία, Αστυνομική, Δράσης, 85΄
Χώρα: ΗΠΑ, 2025
Σκηνοθεσία: Ακίφα Σάφερ
Παίζουν: Λίαμ Νίσον, Πάμελα Άντερσον, Πολ-Γουόλτερ Χάουζερ, Κέβιν Ντουράν, Ντάνι Χιούστον
Διανομή: Feelgood
Κοτόπουλο με δαμάσκηνα – Poulet aux prunes (Επαν.)
Βρισκόμαστε στην Τεχεράνη το 1958. Ο αφηγητής μας μιλάει για τον Νασέρ Αλί Καν, ο οποίος προσπαθεί να αντικαταστήσει το σπασμένο του βιολί, αλλά δεν βρίσκει κάποιο σαν αυτό που είχε, απογοητεύεται και αποφασίζει να πεθάνει μένοντας νηστικός στο κρεβάτι του. Και πεθαίνει, στην αρχή της ταινίας. Με χιούμορ όμως, ο αφηγητής μας πηγαίνει πίσω, στη ζωή του Νασέρ Αλί για να διαπιστώσουμε σιγά-σιγά τους πραγματικούς λόγους της απόφασής του. Πραγματικά, το σπασμένο βιολί είναι μόνον η αφορμή για να αποφασίσει να αυτοκτονήσει. Ταξιδεύοντας προς τα πίσω με αλλεπάλληλα flashbacks βλέπουμε τον Νασέρ Αλί να ζει μια ζωή που ουσιαστικά δεν τη θέλει. Παντρεύεται με προξενιό, με μια γυναίκα που δεν καταλαβαίνει από μουσική, δεν καταλαβαίνει τον καλλιτέχνη, το μυαλό της είναι πρακτικό και ταυτόχρονα του συμπεριφέρεται σα σκύλα. Αυτός έχει πάντοτε το νου κάπου αλλού. Είναι φευγάτος; Είναι η καλλιτεχνική του φύση; Όχι, αλλά το μυστικό του δεν λέγεται εδώ. Θα καταστραφεί η μαγεία αυτής της ταινίας, η οποία ναι, ας το ομολογήσουμε είναι μια ιστορία αγάπης, μια ιστορία μεγάλου έρωτα, μελό και με εξίσου γλυκερή μουσική, εξαιρετικές εικόνες, σκίτσα (ας μη ξεχνάμε ότι οι σκηνοθέτες έχουν φτιάξει προηγουμένως το Persepolis) και υποδόριο χιούμορ και καθώς τα κομμάτια της ιστορίας ενώνονται, κατανοούμε το οδυνηρό μυστικό του, την αγάπη που έχασε, και το βάθος της απόφασης του να πεθάνει. Κατανοούμε τέλος ότι ο αφηγητής της ταινίας είναι ο ίδιος ο Θάνατος.
Σφιχτή αφήγηση, πολύ καλές ερμηνείες, με τον Ματιέ Αμαλρίκ (με το θλιμένο και μόνιμα ταλαίπωρο ύφος του) να δίνει ρεσιτάλ στο ρόλο του Νασέρ Αλί, χωρίς να υστερούν και οι υπόλοιποι συντελεστές, ενώ η Ιζαμπέλα Ροσελίνι υποδύεται την καταπιεστική μητέρα του.
Πέραν του αισθήματος, η ταινία δίνει την ευκαιρία στο θεατή να γνωρίσει μια διαφορετική Περσία, με τα δικά της ήθη και έθιμα, τα οποία προκύπτουν από τους υπαινιγμούς της ταινίας.
Άρτια, λυρική, γνήσιος κινηματογράφος. Θα έλεγα να τη δείτε οπωσδήποτε.
INFO
Είδος: Δράμα, 93΄
Χώρες: Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, 2011
Σκηνοθεσία: Μαριάν Σατραπί & Βενσάν Παρονό
Παίζουν: Ματιέ Αμαλρίκ, Ιζαμπέλα Ροσελίνι, Εντουάρ Μπαέρ, Μαρία Ντε Μεντέιρος, Κιάρα Μαστρογιάνι,
Διανομή: New Star
Ο καουμπόι του μεσονυκτίου – Midnight cowboy (Επαν.)
Ταινία χαρακτήρων, με υποδόριο χιούμορ και σατιρική ματιά της ζωής στο Μεγάλο Μήλο, που ταυτόχρονα αναδεικνύει τα προβλήματα των μεγάλων πόλεων και κυρίως την απανθρωπιά και την αποξένωση.
Εν τούτοις όταν βγήκα από τον κινηματογράφο, την εποχή που την πρωτοείδα, διαπίστωσα ότι το μόνο που μου είχε μείνει από αυτήν, ήταν η φιγούρα του «βουτυρομπεμπέ» (έτσι αποκαλούσαμε τότε, τους αφελείς που νόμιζαν ότι τα ήξεραν όλα) Γιον Βόιτ, που είχε ξεκινήσει από μια μικρή πόλη στο Τέξας για να κάνει καριέρα ως ζιγκολό στην πολύβουη Νέα Υόρκη και έπεσε πάνω στον μικροαπατεώνα και ανάπηρο Ντάστιν Χόφμαν, που τον εκμεταλλεύτηκε. Επίσης, μου είχε μείνει η μπαλάντα «Everybody’ s talkin’» (του Χάρι Νίλσον) και το «Midnight cowboy» (με φυσαρμόνικα & ορχήστρα του Τζον Μπάρι) που έγιναν μεγάλες επιτυχίες αργότερα.
Βλέποντας την ταινία μετά από καιρό, κατάλαβα ότι ο Σλέσινγκερ, εκτός από τους δυο περιθωριακούς τύπους, τον δίμετρο και γοητευτικό Τζο Μπακ (με τα παιδικά τραύματα, κατά τα flashbacks) που έπλενε πιάτα στην πόλη του και τον μικροαπατεώνα Ράτσο που προσπαθούν να γίνουν «συνεταιράκια», αναδεικνύει στην ταινία μια Νέα Υόρκη που το 1969 δεν θα ήθελε την παρουσιάσουν έτσι, εάν ήταν κυρία για να την τραγουδήσει μια 10ετία αργότερα ο Σινάτρα. Η πόλη παρουσιάζεται ουσιαστικά απάνθρωπη και είναι απορίας άξιο, πώς μπόρεσαν αυτοί οι δυο τύποι να μπουν σε πάρτυ του Άντι Γουόρχολ (κατά το σενάριο του Γουόλντο Σολτ, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Τζέιμς Λίο Χέρλιχι), με γνωστούς καλλιτέχνες της εποχής σε cameo εμφανίσεις.
Anyway, η ταινία βραβευμένη με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου, κρίθηκε το 1969 «ακατάλληλη για τους κάτω των 17 ετών» για σεξουαλικές και ομοφυλοφιλικές αναφορές, αναθεωρήθηκε αργότερα (από την ΑΜΡΡ) σε «κατάλληλη για τους κάτω των 17 συνοδευόμενους από γονείς» και σήμερα βλέπεται με ενδιαφέρον χάρη στις εκπληκτικές ερμηνείες των Βόιτ και Χόφμαν. Όλα τα άλλα, σήμερα δεν εντυπωσιάζουν.
INFO
Είδος: Δράμα, 113΄
Χώρα; ΗΠΑ, 1969
Σκηνοθεσία: Τζον Σλέσινγκερ
Παίζουν: Γιον Βόιτ, Ντάστιν Χόφμαν, Σίλβια Μάιλς, Τζον ΜακΓκάιβερ, Μπρέντα Βακάρο,
Διανομή: Summer Classics
Ζούσε τη ζωή της – Vivre sa vie (Επαν.)
Τα πολλά πρόσωπα μιας γυναίκας που προσπαθεί να βρει τη θέση της σε έναν κόσμο αντρών. Ένα στοχαστικό πορτρέτο της μοναξιάς, της ελευθερίας και του τιμήματος της αυτοδιάθεσης.
Η Νανά, μια νεαρή πωλήτρια σε δισκοπωλείο στο Παρίσι, παλεύει με την οικονομική ανέχεια και τη συναισθηματική αποξένωση. Αποφασισμένη να πάρει τη ζωή στα χέρια της, εγκαταλείπει τον σύντροφό της και τη δουλειά της, ελπίζοντας να ανακαλύψει μια νέα αρχή. Στην πορεία, παρασύρεται στον κόσμο της πορνείας, όχι τόσο από επιλογή, όσο από ανάγκη.
Με μοντέρνο αφηγηματικό στιλ, φιλοσοφικούς διαλόγους και την καθηλωτική ερμηνεία της Άννα Καρίνα, ο Γκοντάρ έχει δημιουργήσει ένα case study, που αξίζει να δείτε.
INFO
Είδος: Δράμα,
Χώρα: Γαλλία, 1962
Σκηνοθεσία: Ζαν-Λυκ Γκοντάρ
Παίζουν: Άννα Καρίνα, Αντρέ Λαμπάρτ, Σάντι Ρίμποτ
Διανομή: Neo Films
Πως να κλέψετε ένα εκατομμύριο δολάρια – How to steal a million (Επαν.)
Ένα ακριβό καστ για την εποχή του, σε μια ρομαντική, ανάλαφρη, καλοκαιρινή, κωμωδία με suspense.
Η Όντρεϊ Χέπμπορν (όμορφη και ντελικάτη, όπως πάντα) είναι η αφοσιωμένη κόρη ενός ματαιόδοξου, απατεώνα και πλαστογράφου έργων τέχνης (Χιού Γκρίφιθ). Για να τον σώσει από τη φυλακή, πείθει έναν γοητευτικό ντετέκτιβ (Πίτερ Ο’ Τουλ) να τη βοηθήσει να κλέψει μια ψεύτικη «Αφροδίτη» του Τσελίνι, την οποία εκθέτει ο πατέρας της σε ένα μουσείο του Παρισιού.
INFO
Είδος: Κωμωδία, 123′
Χώρα: ΗΠΑ, 1966
Σκηνοθεσία: Γουίλιαμ Γουάιλερ
Παίζουν: Όντρεϊ Χέπμπορν, Πίτερ Ο’ Τουλ, Ελάι Γουάλας, Χιού Γκρίφιθ, Σαρλ Μπουαγιέ
![Το Κοράκι [ένα μουσικό αναλόγιο] του Edgar Allan Poe στο «RABBITHOLE» συγκινεί βαθιά](https://amarysia.gr/wp-content/uploads/2025/11/panlam_poe_10_web-350x250.jpg)
