Ένα μήνυμα ειρήνης, ελπίδας και αγάπης έστειλε η Χριστιανική Δημοκρατία, με αφορμή το πέρας των άγιων ημερών του Πάσχα.
Ειδικότερα, η ανακοίνωση της Χριστιανικής Δημοκρατίας για το Πάσχα:
«ΧΡΙΣΤOΣ ΑΝΕΣΤΗ! Η ΜOΝΗ ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ Ειρήνη, Δικαιοσύνη, Ελευθερία
Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!
Η Ανάσταση του Χριστού είναι η γιορτή της νίκης της ζωής πάνω στο θάνατο. Το δημιούργημα του Θεού, ο άνθρωπος, με την πτώση του είχε «πτωχεύσει» κατά την έκφραση του ιερού υμνωδού. Από αγάπη για τον άνθρωπο ο Θεός, ήρθε στον κόσμο ως Θεάνθρωπος, με σκοπό να σώσει τον άνθρωπο από το θάνατο. Να καταλύσει το νόμο της φθοράς και της τυραννίας του διαβόλου πάνω στο ανθρώπινο είδος, με τη διάνοιξη της δυνατότητας Ανάστασης ψυχών και σωμάτων στα έσχατα και τον ερχομό του ζωοποιού Παράκλητου Πνεύματος.
Από αγάπη για τον άνθρωπο, ο Χριστός ως Θεάνθρωπος δέχτηκε να υπομείνει ευτελισμούς, βασανιστήρια, θάνατο ατιμωτικό, για να μπορέσει η ανθρώπινη φύση να νικήσει τον θάνατο. Ο Θεός, αν και παντοδύναμος, αναδείχθηκε ως η «Σταυρωμένη αγάπη», το αντικείμενο όλης της δολιότητας, διαστροφής, εξαπάτησης, προδοσίας, φθόνου, υποκρισίας του ανθρώπινου γένους.
Ο λαός μας παραδοσιακά στο πρόσωπο των αδικουμένων βλέπει τον «αδικημένο Χριστό», κάποιον στον οποίο οφείλει τιμή και όχι χλεύη, εφόσον και κατά το λόγο του νεοφανούς αγ. Παΐσιου, «οι αδικημένοι είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού». Αυτό άλλωστε κήρυξε ο ίδιος ο Χριστός στο «Ευαγγέλιο της Κρίσεως», ότι όποιος αδιαφορεί για τους απόκληρους, τους αναγκεμένους και τους αδικημένους στη γη, είναι σαν να αδιαφορεί για το Θεό. Στο ευαγγελικό ανάγνωσμα του Όρθρου της Μεγάλης Τρίτης, ο Χριστός συνοψίζει το νόμο σε δύο ισότιμες μεταξύ τους εντολές: Την αγάπη για το Θεό και την αγάπη για τον πλησίον. Και τις δύο αυτές εντολές έκανε πράξη η πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων, όπου οι Χριστιανοί ζούσαν ενώ τα είχαν όλα κοινά και ο καθένας συνεισέφερε ανάλογα με τις δυνατότητές του, ενώ λάμβανε σύμφωνα με τις ανάγκες του. Με δημοκρατικές διαδικασίες εξέλεξαν τους επτά διακόνους, για να επιβλέπουν ώστε να μην υπάρχουν αδικίες αναμεταξύ τους.
Η κοινωνική πρόνοια δημιουργήθηκε από τους Πατέρες της Εκκλησίας, με πρότυπο τη «Βασιλειάδα» του Μεγάλου Βασιλείου και είναι χριστιανική κληρονομιά στον παγκόσμιο πολιτισμό.
Ο Χριστός, ήρθε για να σώσει την ανθρωπότητα και να νικήσει το θάνατο, όπως και τις λογικές του θανάτου. Κατά την έκφραση του Φώτη Κόντογλου, «ο Χριστός τάφερε όλα ανάποδα», με την απελευθέρωση από κάθε μορφής δουλεία: «Δεν σας λέω πια, δούλους γιατί ο δούλος δεν ξέρει τι κάνει ο Κύριός του. Εσάς σας αποκαλώ φίλους, γιατί σας έκανα γνωστά όλα όσα έχω ακούσει από τον πατέρα μου» (1ο Ευαγγέλιο όρθρου Μεγάλης Παρασκευής, Κατά Ιωάννη). Ο άνθρωπος απελευθερώνεται και γίνεται φίλος με το Θεό, αυτεξούσιος και ελεύθερος από κάθε τυραννία. «Ο πρώτος ούν υμών έστω πάντων διάκονος, ο δε άρχων ως ο αρχόμενος… Τυραννίς δε γνώμη αυθαίρετος», αναφωνεί ο ιερός υμνωδός στα τροπάρια της Μεγάλης Δευτέρας.
Η εξουσία αλλάζει εντελώς νόημα και μεταμορφώνεται σε διακονία «Αυτοί που νομίζουν ότι ασκούν αρχή στα έθνη…κατακυριεύουν και …κατεξουσιάζουν…Όμως, δεν θα είναι έτσι τα πράγματα για σας. Όποιος θέλει να είναι μεγάλος ανάμεσά σας, να διακονεί τους υπόλοιπους.» (Κατά Μάρκον ευαγγέλιο 5ης
Κυριακής των Νηστειών) και ο μεγαλύτερος από σας, θα είναι υπηρέτης σας” και “Όποιος υψώσει τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί· όποιος, όμως, ταπεινώσει τον εαυτό του, θα υψωθεί” (Ματθ. κγ 11-12).
Ανατρέπεται και κάθε μορφής καταδυνάστευση από πνευματικούς και ιδεολογικούς εξουσιαστές : «Εσείς δεν θα αποκληθείτε «Ραββί», γιατί ένας είναι ο δάσκαλός σας, ο Χριστός, κι όλοι εσείς να είστε αδέλφια μεταξύ σας. Και πατέρα να μην αποκαλέσετε κανέναν πάνω στη γη, γιατί ένας είναι ο πατέρας σας στους ουρανούς. Ούτε καθηγητές να αποκληθείτε, διότι ένας είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός». (Ματθ. κγ 8-10). Ο πνευματικός κόσμος οφείλει να διακονεί τους ανθρώπους για να διαχειρίζονται οι ίδιοι το θείο δώρο της ελευθερίας, αντί να κατασκευάζει οπαδούς-«πνευματικούς κλόνους».
Δυστυχώς σήμερα, η κοινωνία μας ξεστρατίζει όλο και περισσότερο από το δρόμο του Θεού, που είναι η αλήθεια και η ζωή και γίνεται όλο και πιο απροκάλυπτα υλιστική, προσχωρώντας στις λογικές του υλισμού, του ψεύδους και του θανάτου. Η χριστιανική διδασκαλία από νωρίς διαστράφηκε από μερίδα συστημικών εκκλησιαστικών ταγών και θεολόγων που λειτούργησαν και εξακολουθούν να λειτουργούν ως ιδεολογικοί απολογητές της κοινωνικής αδικίας.
Μερικές δεκαετίες πριν, μόνον άνθρωποι πνευματικοί και διορατικοί, όπως ο Νίκος Ψαρουδάκης που έκανε λόγο από το 1970 για «Χριστούγεννα χωρίς Χριστό» και ο Φώτης Κόντογλου, μπορούσαν να διακρίνουν τον υλιστικό χαρακτήρα της κοινωνίας μας πίσω από τα προσχήματα.
Σήμερα, το σύστημα του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού που έχει επίκεντρο το καθεστώς της ασυδοσίας του ατομικού πλουτισμού, έχει κυριαρχήσει σε όλο τον κόσμο. Για χάρη της ασυδοσίας αυτής το κοινωνικό κράτος και οι κοινωφελείς υπηρεσίες, πνευματική και πολιτιστική κληρονομία της χριστιανικής διδασκλίας για να διασφαλίζεται ακόμα και στους «ελαχίστους» συνανθρώπους μας αξιοπρεπής διαβίωση, παραδίδονται στην κερδοσκοπική δραστηριότητα. Με κατευθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έτοιμες υποδομές όπως το δίκτυο ηλεκτροδότησης, που δημιουργήθηκαν με δαπάνες των λαών ξεπουλιούνται, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στα υπόλοιπα κράτη-μέλη. Στα πλαίσια αυτά, στοιχειώδη δικαιώματα, όπως η προστασία της πρώτης κατοικίας έχουν καταργηθεί.
Ταυτόχρονα, η ασυδοσία, εκτός από οικονομικό σύστημα, γίνεται καθεστώς και κυρίαρχη ιδεολογία σε μια όλο και πιο ατομοκρατούμενη κοινωνία. Η οποία δημιουργεί νέα πρότυπα και νέες «αξίες» πολιτισμού, εκδήλωση των οποίων είναι και η αυξανόμενη βία σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, ακόμα και στους ανηλίκους, με θεσμούς όπως ο γάμος και η οικογένεια να απαξιώνονται στο όνομα του εγωισμού και των ατομοκρατικών προτεραιοτήτων.
Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα χωρίς ουσιαστικές διαφοροποιήσεις, έχει μεταλλαχθεί σε ένα «ακραίο Κέντρο» που ομόθυμα υπηρετεί τις αρχές του νεοφιλελευθερισμού, οι οποίες στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν καταστεί υποχρεωτικές για όλους από τη συνθήκη του Μάαστριχτ.
Έτσι, η πολιτική ζωή υποβαθμίζεται και περιστρέφεται σε θέματα ατομικών ηθικών και ιδεολογικών προσανατολισμών. Είτε με τη μορφή «δικαιωμάτων» της λεγόμενης «woke» κουλτούρας που επικαλούνται την «πρόοδο», είτε με τη μορφή εθνικιστικού και φυλετικού μίσους που επικαλούνται την «παράδοση». Και οι δύο αυτές μορφές του δικαιωματισμού, καμμία σχέση δεν έχουν με την πρόοδο, τον πατριωτισμό και την παράδοση. Είναι εκδηλώσεις εγωιστικού και ατομοκρατικού μίσους προς τον συνάνθρωπο. Εκδηλώσεις μιας κοινωνίας με κατεστραμμένο κοινωνικό ιστό, που έχει μετατραπεί σε συνοθήλευμα απομονωμένων «νησίδων» όλο και πιο αλληλομισούμενων ανθρώπων και ομάδων. Μια κατάσταση που εξυπηρετεί την επικυριαρχία της εγχώριας και διεθνούς οικονομικής Ολιγαρχίας.
Η δυνατότητα του ατομικού πλουτισμού τείνει να γίνει η μόνη αποδεκτή πηγή ατομικών δικαιωμάτων, ενώ ενθαρρύνεται η αδιαφορία για τα κοινά. Η αυξανόμενη ανισότητα, αντί να καταπολεμείται, επιβραβεύεται και δικαιώνεται ως προϊόν «αριστείας».
Στο πλαίσιο αυτό, η χριστιανική διδασκαλία και η ορθόδοξη παράδοση λογίζονται ως εμπόδια και τροχοπέδη του συστήματος και μπαίνουν στο περιθώριο. Η Ευρώπη την οποία έχει ως πρότυπο η υπόδουλη ιθύνουσα τάξη της Ελλάδας, αποξενώνεται όλο και περισσότερο από τις αναφορές στον Χριστιανισμό, κυλώντας προς τον μηδενισμό.
Όπως έχει επισημάνει ο Γάλλος κοινωνιολόγος Εμμανουέλ Τοντ με μεγάλη ανησυχία, ο οποίος κάθε άλλο παρά θρησκευόμενος είναι. Ο ίδιος θεωρεί ως σημείο καμπής της στροφής προς το μηδενισμό και αποξένωσης από τη χριστιανική παράδοση, την καθιέρωση του αποκαλούμενου «γάμου» ομοφύλων στις διάφορες χώρες της Ευρώπης, τις οποίες έσπευσε δουλικά να μιμηθεί και η ελληνική κυβέρνηση.
Εμείς ως Χριστιανοί αρνούμαστε να αποτελέσουμε απλό μέρος ενός κακόφωνου νεοεποχίτικου «αχταρμά», όπως θέλουν την κοινωνία μας.
Με οδηγό μας το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστασης του Χριστού και της νίκης της ζωής πάνω στο θάνατο, αμφισβητούμε έμπρακτα κάθε εκδοχή της λογικής του θανάτου και της τυραννίας του «άρχοντος του κόσμου τούτου».
Με ακλόνητο σημείο αναφοράς τη χριστιανική διδασκαλία και την ορθόδοξη παράδοσή μας, αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία ελευθερίας και δικαιοσύνης για όλους τους συνανθρώπους μας χωρίς διακρίσεις, και για έναν κόσμο δίκαιο και ειρηνικό.
Καλή Ανάσταση».
