Πάνος Τριανταφύλλου: «Υπάρχει γενικότερο πρόβλημα έλλειψης παιδείας στην Ελλάδα»

Ο Πάνος Τριανταφύλλου δεν είναι ένας τυχαίος αθλητής. Την πρώτη του διεθνή εμφάνιση στο Μόντρεαλ το 2009 ακολούθησαν η πρώτη του συμμετοχή στους Παραολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012, το ασημένιο μετάλλιο στο Ρίο το 2016 και το χρυσό στο Παγκόσμιο Κύπελλο στην Ολλανδία το 2019.

Λίγες μέρες μετά την επιστροφή του από το Τόκιο, όπου εκπροσώπησε την Ελλάδα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες για τρίτη φορά κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο στην ξιφασκία με αμαξίδιο, ο Μελισσιώτης Παραολυμπιονίκης μιλάει στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία στην Ελλάδα και οριοθετεί τους επόμενους στόχους του.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΑΣΟΣ ΜΕΡΓΙΑΝΝΗΣ

Συγχαρητήρια για το χάλκινο μετάλλιο στο Τόκιο. Φαντάζομαι ότι κάτι που είχες θέσει εξ αρχής ως στόχο από τη στιγμή που αυτοί ήταν οι τρίτοι σου Παραολυμπιακοί Αγώνες και στο Ρίο είχες κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο….
Όπως και στο Ρίο έτσι και στο Τόκιο διεκδικούσα το χρυσό μετάλλιο. Πολλά πράγματα κρίνονται στις λεπτομέρειες, έτσι είναι ο αθλητισμός. Αν και βρέθηκα στην ημέρα μου και δεν είχα ιδιαίτερο άγχος, κάποια πράγματα δεν μου βγήκαν κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Τι συναισθήματα σου άφησε τελικά η συμμετοχή σου σε αυτούς τους αγώνες;
Μου έχει μείνει από τη μια η χαρά του μεταλλίου αλλά και από την άλλη η «λύπη» του ότι αυτό δεν ήταν τελικά το χρυσό.

Ποιες είναι οι λεπτομέρειες που κρίνουν έναν αγώνα ξιφασκίας με αμαξίδιο;
Η ξιφασκία με αμαξίδιο είναι ένα «αθλητικό σκάκι». Πρέπει να διαβάζεις τέλεια τον αντίπαλό σου. Από τη μια να προβλέπεις τις κινήσεις του επειδή η απόσταση μεταξύ των δυο αντιπάλων είναι πολύ κοντινή και από την άλλη να έχεις προαποφασίσει τη δική σου επόμενη κίνηση. Αν δηλαδή θα πας σε άμυνα ή σε επίθεση και με ποιο τρόπο… Μια λάθος κίνηση (για παράδειγμα ένα «τέντωμα» στην επίθεση που δεν θα φτάσει τον αντίπαλο ώστε να ανάψει το λαμπάκι) μπορεί να σου στοιχίσει ακριβά.

Πώς ήταν η εμπειρία των αγώνων εν μέσω πανδημίας;
Ήταν οι πρώτοι Παραολυμπιακοί Αγώνες που διεξήχθησαν με τη συνθήκη της πανδημίας. Σίγουρα η ατμόσφαιρα δεν ήταν τόσο ζεστή όσο άλλοι Αγώνες, γιατί δεν υπήρχε κοινό. Δεν ήταν, αυτό που αποκαλούμε «η γιορτή του Αθλητισμού» γιατί έλειπε ο παλμός που δίνουν οι θεατές. Το πιο δύσκολο κομμάτι, όμως, για εμάς τους αθλητές ήταν το υγειονομικό. Προσέχαμε πάρα πολύ να μην κολλήσουμε, κάναμε τεστ καθημερινά, ήμασταν με μάσκες και αντισηπτικά όλη την ημέρα….
Υπήρχαν πολλά κρούσματα στο Ολυμπιακό Χωριό – και μάλιστα απ’ ότι γνωρίζω πιο πολλά και από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ευτυχώς, η ελληνική αποστολή κατάφερε να βγει αλώβητη απ’ όλο αυτό, δηλαδή πρακτικά να αγωνιστούμε όλοι οι αθλητές, κάτι που είναι πολύ σημαντικό.

Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζει ένας αθλητής της ξιφασκίας σε αμαξίδιο;
Επειδή καλώς ή κακώς όταν ξεκίνησα την ενασχόλησή μου με την ξιφασκία με αμαξίδιο (2009) τα πράγματα ήταν ευνοϊκά γιατί δεν είχε έρθει ακόμα η κρίση, θα μιλήσω για τυχόν δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάποιος που ξεκινάει σήμερα να ασχολείται με το άθλημα.
Κατ’ αρχάς πρέπει να ξέρει ότι μιλάμε για ένα ακριβό σπορ, γιατί η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να βρεθεί το αμαξίδιο και ο αγωνιστικός εξοπλισμός, γιατί κοστίζουν πάρα πολύ. Αν τα έχει αυτά, στη συνέχεια χρειάζεται το ταλέντο και η θέληση για να προχωρήσει.

Πριν την ξιφασκία με αμαξίδιο είχες ξεκίνησες να παίζεις μπάσκετ με αμαξίδιο. Μάλιστα είχες διατελέσει και αρχηγός της Εθνικής Ομάδας. Ασχολείσαι ακόμα;
Αγωνίζομαι στην ομάδα του Παναθηναϊκού και διεκδικούμε το πρωτάθλημα καθώς έχουμε ένα δυνατό ρόστερ. Παρ’ όλα αυτά δεν έχω τη δυνατότητα να συμμετέχω στην Εθνική, καθώς συνήθως τα τουρνουά συμπίπτουν με τις διοργανώσεις της Εθνικής Ξιφασκίας.

Πόσο δύσκολη είναι η ζωή και η καθημερινότητα ενός ανθρώπου με αναπηρία στην Ελλάδα; Το μείζον θέμα της προσβασιμότητας έχει λυθεί;
Η πιο προσβάσιμη πόλη της Ελλάδας για άτομα με αναπηρία είναι η Αλεξανδρούπολη. Αντιθέτως, στο κέντρο της Αθήνας δεν υπάρχει καθόλου καλή πρόσβαση. Η σύγκριση με πόλεις του εξωτερικού προκαλεί μελαγχολία. Και δεν μιλάω μόνο για άτομα που χρησιμοποιούν αναπηρικό αμαξίδιο αλλά και για άτομα που αντιμετωπίζουν προβλήματα στην όραση. Απ’ όσο γνωρίζω, το μοναδικό φανάρι στην πόλη που μπορεί να περάσουν αυτοί οι άνθρωποι είναι απέναντι από το Καλλιμάρμαρο.
Δεν θα σταθώ όμως σε αυτά, όσο στην πολύ σημαντική λέξη «Παιδεία». Πρέπει να αλλάξει η λάθος νοοτροπία του παράνομου παρκαρίσματος που συνοδεύεται από τη δικαιολογία «σε ένα λεπτό θα φύγω». Εάν αυτό αλλάξει, οι θέσεις στάθμευσης και οι ράμπες που υπάρχουν για άτομα με αναπηρία θα μπορούν να μας εξυπηρετήσουν πολύ καλύτερα.

Το πρόβλημα της έλλειψης παιδείας θεωρείς ότι είναι γενικότερο στη χώρα μας; Ότι δεν αφορά μόνο την αντιμετώπιση των ΑμεΑ;
Έτσι είναι. Δεν υπάρχει παιδεία ούτε στο θέμα της καθαριότητας ούτε και σε πολλά ακόμη. Ενώ είμαστε ένας έξυπνος λαός και ως χώρα έχουμε πολλά καλά, δυστυχώς έχουμε και πολλά κακά.

Μπορείς να μη μένεις στην πόλη, όμως είσαι δημότης Πεντέλης, καθώς μεγάλωσες στα Μελίσσια. Επικοινώνησε μαζί σου κάποιος εκπρόσωπος από τη δημοτική Αρχή μετά το χάλκινο μετάλλιο;
Βεβαίως. Ενώ ήμουν ακόμα στο Τόκιο, με πήρε τηλέφωνο η δήμαρχος Πεντέλης Δήμητρα Κεχαγιά για να με συγχαρεί και προς μεγάλη μου χαρά μού ανακοίνωσε ότι θα οργανωθεί κάποια τελετή βράβευσης από πλευράς του Δήμου.
Είναι τιμή για έναν Ολυμπιονίκη ή Παραολυμπιονίκη ένας αθλητικός χώρος της πόλης να πάρει το όνομά του και θα χαιρόμουν εάν αυτήν την φορά γινόταν πραγματικότητα.

Έχει πέσει στο τραπέζι αυτή η πρόταση;
Ναι και μάλιστα από την προηγούμενη διοργάνωση στο Ρίο. Είχε στείλει επιστολή η Παραολυμπιακή Επιτροπή αλλά και ο προπονητής μου προς την προηγούμενη δημοτική Αρχή. Δεν γνωρίζω τους λόγους για τους οποίους τελικά αυτό δεν προχώρησε.

«Όποιος έχει πιο πολλούς ακόλουθους στο Instagram παίρνει και χορηγούς»

Από όλα τα μηνύματα που δέχτηκες μετά το χάλκινο μετάλλιο στο Τόκιο, υπήρξε κάποιο που σε συγκίνησε ιδιαίτερα;
Πάρα πολλά μηνύματα με συγκίνησαν. Θα σταθώ σε ένα μήνυμα ενός φίλου μου πριν το μετάλλιο που με πολύ συγκινητικά λόγια μού έγραφε: «δεν έχει σημασία ότι και αν κάνεις. Από τη στιγμή που έφτασες εκεί με τόσες δυσκολίες, είσαι άξιος. Τώρα απλά απόλαυσε το παιχνίδι»

Ποιοι είναι οι άνθρωποι στους οποίους οφείλεις ένα ευχαριστώ για την πορεία σου μέχρι τώρα και από ποιους έχεις παράπονο;
Τόσο η Ομοσπονδία όσο και η Παραολυμπιακή Επιτροπή ήταν δίπλα μου, αλλά το πιο μεγάλο ευχαριστώ (πέρα φυσικά από τους γονείς και τους φίλους μου), ανήκει στον προπονητή μου Δημήτρη Κάζαγλη και στον συναθλητή μου Βασίλη Ντούνη. Καθώς εμείς είμαστε η μοναδική τριάδα που κάναμε προπονήσεις στην ξιφασκία για αμαξίδιο, χωρίς αυτούς τους δυο, δεν θα είχα καταφέρει τίποτα απολύτως.
Όσον αφορά την λέξη «παράπονο» που είπες… Ένας αθλητής για να προχωρήσει σ’ αυτό το επίπεδο χρειάζεται οικονομική στήριξη. Εγώ έχω την τύχη να έχω 4-5 χορηγούς τους οποίους και ευχαριστώ πολύ. Το ίδιο, όμως, δεν ισχύει για άλλους αθλητές.
Δυστυχώς, σήμερα όποιος έχει πιο πολλούς ακόλουθους στο Instagram παίρνει και χορηγούς. Είναι κάτι που με λυπεί και αυτό που θα ήθελα να ζητήσω από πολλές εταιρείες είναι να δώσουν βαρύτητα στον Παραολυμπιακό Αθλητισμό απλά και μόνο γιατί αξίζει. Η προσπάθεια όλων μας είναι τεράστια. Είναι διπλάσια και ίσως τριπλάσια απ’ αυτήν των αθλητών των Ολυμπιακών Αγώνων, γιατί έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τη σωματική μας αναπηρία.

Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι που έχεις θέσει;
Στόχος είναι να κατέβω σε όλα τα τουρνουά (το επόμενο είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο που θα διεξαχθεί τον προσεχή Νοέμβριο στην Ιταλία) και να μαζέψω την καλύτερη δυνατή βαθμολογία ώστε να κερδίσω την πρόκριση για τους επόμενους Παραολυμπιακούς. Ο πιο σημαντικός, όμως, στόχος είναι να παραμείνω υγιής.

«Όταν άνοιξα τα μάτια μετά το ατύχημα, ήθελα να προχωρήσω τη ζωή μου»

To ατύχημα που σου άλλαξε τη ζωή συνέβη στις 21 Νοεμβρίου του 2004. Ποια ήταν τα συναισθήματά σου όταν συνειδητοποιούσες ότι δεν θα μπορέσεις να περπατήσεις ξανά;
Από τη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου ήθελα να προχωρήσω τη ζωή μου και να κάνω το καλύτερο δυνατό. Αρχικά αυτό ήταν το να μπορέσω να περπατήσω. Όταν κατάλαβα ότι αυτό δεν είναι εφικτό, πάλι συνέχισα να προσπαθώ για το καλύτερο. Επέλεξα τον αθλητισμό, συνέχιζα να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου (έμεινα μόνος μου, είχα σχέση) επιλέγοντας να εξακολουθήσω να έχω μια φυσιολογική ζωή.
Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γινόταν εάν δεν υπήρχε το ατύχημα. Μπορεί να ήμουν όρθιος και να έφτανα σε Ολυμπιακό μετάλλιο, μπορεί και όχι. Κανείς δεν γνωρίζει την εξέλιξη της ζωής. Πάντα προσπαθώ να συμβαδίζω με τα δεδομένα που υπάρχουν και να κάνω το καλύτερο δυνατό.

Νιώθεις ότι ενδεχομένως να αποτελείς πρότυπο για κάποια νέα παιδιά με αναπηρία;
Ναι, με βάση τα μηνύματα τα οποία δέχομαι -και όχι μόνο από παιδιά με αναπηρία- το νιώθω και είναι μεγάλη μου χαρά. Τα ΑμεΑ μπορούν να κάνουν πάρα πολλά πράγματα και στη ζωή τους και στον αθλητισμό. Με χαροποιεί ιδιαίτερα όταν βλέπω παιδιά να το αντιλαμβάνονται βλέποντας ένα άτομο με αναπηρία να βάζει στόχους και να προσπαθεί να τους υλοποιήσει.

Θα έλεγες ότι είσαι άνθρωπος που δεν το βάζει κάτω στα δύσκολα; Που όσο δύσκολη και να φαντάζει μια αποστολή εάν το βάλεις στο μυαλό σου θα την φέρεις εις πέρας;
Εάν είναι επιλογή μου αυτή η αποστολή θα την φέρω εις πέρας. Εάν πάλι, είναι επιλογή κάποιου άλλου, όχι!

Διαβάστε επίσης: Βράβευση του χρυσού Παραολυμπιονίκη Αθανάσιου Γκαβέλα από τον δήμαρχο Αμαρουσίου