Ο Μάκης Παπούλιας είναι μία μυθική μορφή, όχι μόνο του αντιδικτατορικού αγώνα, αλλά κυρίως, μιας κοινωνίας των πολιτών απαλλαγμένης από κάθε λογής στερεοτυπικά σύνδρομα. Ασυμβίβαστος, ανυπότακτος, πρωτοπόρος, βαθιά δημοκρατικός και απόλυτα δημιουργικός. Είναι αυτός που μετουσίωσε τα φρικτά βασανιστήρια που βίωσε την περίοδο της χούντας σε δημοκρατική σπορά μετά το ’74. Αρνούμενος πεισματικά την πολιτική και κομματική εξαργύρωση που συνδέεται με την εξουσία, προτίμησε τη σιωπηλή επιστροφή στη ζώσα κοινωνία, όπου μεγαλούργησε. Μεταξύ άλλων θαυμαστών, δημιούργησε στον τόπο καταγωγής του (Ψάρι Αρκαδίας) μία πρότυπη αγροδιατροφική μονάδα, κάνοντας πρωτοπόρες εξαγωγές branded ελληνικών προϊόντων.
Αυτόν τον ήρωα, εμπνευσμένος από τις αφηγήσεις του ίδιου του Μάκη Παπούλια και το βιβλίο του “Πόσο η φόρα ήταν μεγάλη”, μετουσίωσε ο Δημήτρης Μωρογιάννης -στη επιστροφή του στο θεατρικό σανίδι- σε έναν ανεπανάληπτο μονόλογο 65 λεπτών. Το αποτέλεσμα -σε επίπεδο υποκριτικής- καθηλωτικό, ταυτόχρονα λυτρωτικό και πάντως, μεγαλοπρεπές. Είναι από τις φορές εκείνες που αναρωτιέσαι για το πεπερασμένο ή όχι της ανθρώπινης αντοχής. Ως μία αρχαία ωδή που αποδίδει τον οφειλόμενο φόρο τιμής. Ως η θετική απάντηση του “διαρκούς” ανθρώπινου σε όσους αποπειράθηκαν να το καταργήσουν. Ως άρνηση της βίας των δικτατόρων. Ως η αχτίδα φωτός που εισβάλλει αίφνης στο κελί της απομόνωσης. Σαν το χαμόγελο που ανατέλλει στο πρόσωπο μετά την καταιγίδα της προσωπικής πάλης με το αντίξοο συναίσθημα.
Η σκηνοθετική προσέγγιση του Δημήτρη Κανέλλου αποπνέει βαθύ σεβασμό, ευαισθησία και είναι δομημένη σε ένα λιτό υπόβαθρο που αντιστοιχεί στον ήρωα και τον καλλιτέχνη που τον υποδύεται. Η δε μουσική ένδυση της παράστασης του Δημήτρη Παπαγεωργίου φιλτράρει την ελληνοπρέπεια του ήχου, μετατρέποντας την σε οικουμενική διάσταση, όπως ακριβώς αρμόζει στα βαθιά πανανθρώπινα θεμελιώδη.
Έχει δίκιο ο πρωταγωνιστής που μιλά για “τη μνήμη, τη φόρα και την επαναφορά. Για τις στιγμές που νομίζεις ότι όλα τελειώνουν — κι όμως κάτι σε τραβάει ξανά στη ζωή, στη σκηνή, στο βλέμμα του άλλου. Για τη βαθιά συνειδητοποίηση πως η αγάπη για τον άνθρωπο είναι ο μόνος δρόμος και πως η ζωή είναι ένα συνεχές, ασταμάτητο παιχνίδι”.
ΞΑΝΑ
Θεατρική διασκευή & ερμηνεία: Δημήτρης Μωρόγιαννης
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Κανέλλος
Πρωτότυπη μουσική: Δημήτρης Παπαγεωργίου
Το έργο τελεί υπό της αιγίδας του Ιδρύματος Πολιτισμού & Εκπαίδευσης “ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΝΤΑΚΗΣ”
Παραγωγή: 41 Street Cafe- The Art Concept
Από 26/11 και κάθε Τετάρτη στις 21:00’ στο 41 Street Café (Υμηττός, Ανδρέα Λεντάκη 41)
MONO για 8 παραστάσεις
