Τον σημαντικό Έλληνα συγγραφέα Αλέξη Πανσέληνου φιλοξενεί ο Πολιτιστικός – Επιστημονικός Σύλλογος Χαλανδρίου «Αργώ». Η λέσχη ανάγνωσης της δραστήριας ομάδας θα παρουσιάσει το μυθιστόρημα του δημιουργού «Λάδι σε καμβά» (εκδ. Μεταίχμιο). Η σχετική εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 23 Iανουαρίου, στις 19.30, στη στα γραφεία του συλλόγου (Σοφ. Βενιζέλου 20 και Καραολή & Δημητρίου, στο κέντρο του Χαλανδρίου).
Συμμετέχουν:
-Μαρία Στασινοπούλου, συγγραφέας
-Κλεοπάτρα Δίγκα, ζωγράφος
-Αλέξης Πανσέληνος, συγγραφέας
Τη συζήτηση θα συντονίσει η φιλόλογος Γεωργία Τεμπέλη.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Αλέξης Πανσέληνος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1943. Σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών και δικηγόρησε ως το 1997. Πρώτο του βιβλίο, το 1982, η συλλογή Ιστορίες με σκύλους. Ακολούθησαν η βραβευμένη με Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος Μεγάλη Πομπή (1985, επανέκδοση 2013), τα μυθιστορήματα Βραδιές μπαλέτου (1991, επανέκδοση 2016), Ζαΐδα ή Η καμήλα στα χιόνια (1996, επανέκδοση 2010), Ο Κουτσός Άγγελος (2002), Σκοτεινές επιγραφές (2011) που τιμήθηκε με το Βραβείο Μυθιστορήματος του περιοδικού Διαβάζω 2012, Η κρυφή πόρτα (2016) και Ελαφρά ελληνικά τραγούδια (2018) για το οποίο τιμήθηκε με το Βραβείο Μυθιστορήματος του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών. Ένας τόμος με δοκίμια (Δοκιμαστικές πτήσεις) το 1993, η συλλογή διηγημάτων Τέσσερις ελληνικοί φόνοι (2004), μεταφράσεις ξένης λογοτεχνίας όπως Ο Βλακοχορτοφάγος του John Barth (1999) και το αυτοβιογραφικό Μια λέξη χίλιες εικόνες (2004). Απέσπασε το Μεγάλο Τιμητικό Βραβείο του Αναγνώστη 2020 για το σύνολο του έργου του.
Μια σύντομη περιγραφή του βιβλίου
Καλοκαίρι 1966. Ο Σπύρος, µαθητής στη Σχολή Καλών Τεχνών, περνά τις διακοπές του φιλοξενούµενος από την οικογένεια ενός ζωγράφου στο νησί. Είναι ένα σηµαδιακό καλοκαίρι, όχι µόνο για τον ίδιο αλλά και για την οικογένεια που τον φιλοξενεί. Λίγο αργότερα, ο Απρίλιος του ’67 αλλάζει τα πάντα στη ζωή του. Η ιστορία του Σπύρου είναι η ιστορία και πολλών άλλων της γενιάς του. Είναι η ιστορία ενός νεαρού ζωγράφου που αρνήθηκε να προδώσει την παρέα του αλλά πρόδωσε το όνειρό του. Τότε, µέσα της δεκαετίας του ’60, ο κόσµος όλος ήταν όπως εµείς – είκοσι χρονών. Μαζί µε εµάς είχε ξαναγεννηθεί η ζωή, όλα είχαν αλλάξει, ακούγαµε τα νέα τραγούδια που έπαιζαν στις µπουάτ της Πλάκας, τον Τιπούκειτο, την Απανεµιά, το Συµπόσιο, τη Ρουλότα και ένα σωρό άλλες. Αντί για τις ντιζέζ µε τα µικρόφωνα, νέοι τραγουδιστές, κορίτσια και αγόρια που θα µπορούσαν να είναι συµµαθητές µας στη Σχολή, παιδιά κι εκείνα σαν εµάς, µε φωνές απλές, χωρίς στόµφο, έλεγαν τα καινούργια τους τραγούδια πάνω σε στίχους που είχαν καθαρή ποίηση. Το φως µιας επανάστασης αχνόφεγγε, ο παλιός κόσµος βούλιαζε και εµείς, αποµακρυσµένοι από το όλο και πιο απρόσωπο κέντρο της πόλης, κρυµµένοι στις παραµεληµένες γειτονιές της, φέρναµε τον καινούργιο.
Δείτε επίσης: Γιορτινό κλίμα στην κοπή πίτας των ΚΑΠΗ στο Ίδρυμα Ζήση
