Ο ρόλος του πολίτη
Όταν βγαίνουν στον «αέρα» σκάνδαλα με γιατρούς, παπαδοκαλόγερους, αστυνομικούς, πολιτικούς κτλ. κτλ. κάποιοι από το τσίρκο των «πάνελ», αναλαμβάνουν την υπεράσπιση: «∆εν είναι όλοι το ίδιο». «Μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι». Και άλλα παρόμοια. Όλοι βέβαια έχουμε εμπεδώσει, πως σπάνια παραβάτης αποβάλλεται από το «Σώμα» του προσβεβλημένου κλάδου. Τα ανακλαστικά της συντεχνίας, κατά τεκμήριο χειμάζουν. Η δαμόκλειος σπάθη, σπανιότατα υψώνεται να πάρει το κεφάλι που μαγάρισε το λειτούργημα, το επάγγελμα, τον θεσμό. Επομένως, μέσα στο… τσουβάλι, «όλοι μαζί, μία ωραία ατμόσφαιρα» έχουνε γίνει. (Αξέχαστη φράση του Ντίνου Ηλιόπουλου). Τα της πολιτείας, τα του κράτους σκάνδαλα που…«τα κάναμε μόδα και μας έγιναν συνήθεια» -όπως λέει ο Καραγκιόζης- από τη μία, και ο ετσιθελισμός -στην καθημερινότητα της ζούγκλας μας- από την άλλη, δημιουργούν προβλήματα τα οποία τελικά, είναι ανάγκη να αντιμετωπιστούν από τη δυναμική του πολίτη, που σέβεται τον εαυτό του και το περιβάλλον του.
Υπόθεση εργασίας: Η μία από τις δύο φωτογραφίες μας, δείχνει το όργανο της τάξεως να γράφει τον ταξιτζή, ο οποίος κάνει πιάτσα κάτω από τη γέφυρα του τρένου. Έτσι τον βολεύει. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, μπορεί να επιλέγει τα δρομολόγια της αρεσκείας του, κι ας έχεις εσύ απόλυτη ανάγκη να πας στο νοσοκομείο όπου βρέθηκε ο άνθρωπός σου ξαφνικά, μετά από τροχαίο – όπως συνέβη σε κάποια φίλη. Έ, ο τύπος αυτός, δεν θα σε πάει! ∆εν είναι ο… δρόμος του. Έτσι απλά.
Η άλλη ταυτόχρονη φωτογραφία, δείχνει τη νόμιμη πιάτσα ΤΑΞΙ, η οποία γέμιζε και άδειαζε ομαλότατα και πολιτισμένα, όσο το αυτοκίνητο της «POLICE» βρισκόταν στην εμπόλεμη ζώνη και το όργανο της τάξεως έκοβε την κλήση στον ταξιτζή. Παρεμπιπτόντως, να σημειώσουμε πως η επίσημη πιάτσα, απέχει από την αυθαίρετη, ελάχιστα μέτρα.
Έως εδώ, τέσσερα τα κρατούμενα. Μας λείπει ένας ακόμη κρίκος προκειμένου να καταλήξουμε κάπου.
Ο πολίτης! Αυτός που βρίσκεται ανάμεσα στους άλλους κρίκους της αλυσίδας. Που ασφυκτιά, μη βρίσκοντας σχεδόν ποτέ τα δίκια του. Γι’ αυτό πρέπει να σηκώσει κεφάλι και να τα κερδίσει. Επί του προκειμένου: Εάν ο πολίτης, πήγαινε στη νόμιμη πιάτσα των ταξί όπου σταθμεύουν οι ευσυνείδητοι επαγγελματίες, οι τύποι που «τη βρίσκουν αλλιώς», θα υποχρεώνονταν σε άλλες επιλογές. Εμείς όμως, δεν κάνουμε αυτό! ∆εν απαντάμε στην αυθαιρεσία. ∆εν αντιδρούμε στους πάσης φύσεως ετσιθελισμούς που μας κάνουν τη ζωή πατίνι, στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στις δημόσιες υπηρεσίες, στα σχολεία, στα νοσοκομεία, και εξαντλώντας όλη τη γκάμα, φτάνουμε μέχρι και τους… κάδους των απορριμμάτων. Έτσι, είμαστε όλοι μαζί στο ίδιο «τσουβάλι» και ας μη βαυκαλιζόμαστε για το αντίθετο.
Άκρη και δίκιο δε βρίσκεις εύκολα. Το ξέρω. Εκείνο όμως το οποίο επίσης ξέρω, είναι πως όσο κάνουμε τον «Κινέζο» στην Ελλάδα, τόσο πληθαίνουν και τα «γαϊδούρια», και τα πάσης βαθμίδος αρπακτικά, τα οποία ξεσκίζουν τα σωθικά μας, τρωγοπίνοντας εις υγείαν των κορόιδων.
Κάποια δεδομένα σ’ αυτήν την «υπόθεση εργασίας», ετέθησαν επί τάπητος. Εκείνο το οποίο εισηγούμαι, είναι πως ο ρόλος του συνειδητού πολίτη ο οποίος αντιλαμβάνεται πότε τον φτύνουν και πότε ψιχαλίζει, είναι το ζητούμενο που θα κάνει τη διαφορά, μέσα στη φουκαριάρα την καθημερινότητά μας. Αυτήν με το κινητό στο αυτί και την απόγνωση στο μάτι.
ΤοποΓράφει η θέμις