Όταν το κάτι… «αναπλάθεται» σε τίποτα!
Όταν η οδός Μεγάλου Αλεξάνδρου, μεταπλασσόταν -επί δημαρχίας Τζανίκου- από δρόμος διπλής κατεύθυνσης σε «βούνερφ», το τι «συρράξεις», το τι διαμαρτυρίες έγιναν, δεν λέγεται! Πρώτος στον…αγώνα, ο αείμνηστος ∆ημήτρης Κοτζιάς, ο οποίος ηγείτο της μείζονος αντιπολιτεύσεως στο ∆ημοτικό Συμβούλιο της πόλης μας, κι από κοντά κάτοικοι παρά την οδό, οι οποίοι χάρις σε τούτο το έργο, βρέθηκαν με έναν τεράστιο κήπο έξω από τα σπίτια τους, συν τους χώρους στάθμευσης των αυτοκινήτων τους. Αυτά όμως δεν μετρούσαν τότε. Εξ άλλου κάθε καινοτόμο έργο που έγινε στον τόπο μας σκόνταψε σε διαμαρτυρίες, καταγγελίες, αντιδράσεις, όπως συνέβη με την πεζοδρόμηση της Ερμού. Την ανάπλαση του κέντρου της πόλης -όπου οι διαμαρτυρίες του κόσμου ήταν πέρα για πέρα δικαιολογημένες- εξ αιτίας των κακοτεχνιών και της ταλαιπωρίας από το αλαλούμ το οποίο επικρατούσε, λόγω του χρόνου ο οποίος πίεζε εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων που βρίσκονταν προ των πυλών του Αμαρουσίου. Τα ίδια είχαν συμβεί με την ανάπλαση της πλατείας Εθνικής Αντιστάσεως, Γαρδέλη κ.λ.π.. Έργα που αναβάθμισαν το κέντρο του Μαρουσιού, έργα τα οποία απαιτούσαν κότσια από την πλευρά της ∆ιοίκησης, για να αντιμετωπίζει τα τσουνάμια που ξεσηκώνονταν κάθε τόσο, για κάθε έργο που ξέφευγε από τα μπαλώματα της ασφάλτου, την αλλαγή λαμπτήρων, την «καθαριότητα», και τα λοιπά γνωστά και μη εξαιρετέα. Έργα, τα οποία, ως πολίτις χαιρέτισα με θέρμη, γιατί έβλεπα την πόλη μου, μέσα από τα έργα του Κέντρου και εκείνα που έγιναν στις γειτονιές, (γήπεδα, παιδικές χαρές, πλατείες, παρτέρια, πεζόδρομοι) να παίρνει την όψη που ονειρευόμουν χρόνια.
Σεπτέμβρης, και έκανα μία βόλτα από το ανοιχτό θέατρο στο ΑΜΑΛΙΕΙΟ, από την αναπλασσόμενη πλατεία Ηρώων και θυμήθηκα πόσο λυσσαλέα είχαν χτυπηθεί προσπάθειες «αξιοποίησης» των χώρων αυτών, από τον προηγούμενο δήμαρχο, προκειμένου να «στεγάσει» τα Κεραμικά Γλυπτά, τα προερχόμενα από καλλιτέχνες από όλες τις χώρες που διοργάνωσαν Ολυμπιακούς Αγώνες και των οποίων η καλλιτεχνική και οικονομική αξία, είναι τεράστια. Πλην όμως, δεν «πέτυχαν» την πρέπουσα προστασία, με αποτέλεσμα, έτσι εκτεθειμένα στο ύπαιθρο επί τέσσερα χρόνια, να έχουν μείνει τα μισά στον χώρο. Τα υπόλοιπα (εάν σώθηκαν) είναι σαν να μην υπάρχουν. Βέβαια… οι υποδομές για την σημερινή αξιοποίηση των δύο προαναφερόμενων χώρων είχαν γίνει προ τετραετίας, «εν όψει», ξεσηκώνοντας όλων των εντάσεων τις θύελλες. Μετά τη «μπόρα» ήρθε η Άνοιξις «και όλη η φύσις ησυχάζει» και τούτο το καλοκαίρι του 2008, στο αποψιλωμένο πλέον νότιο τμήμα του Αμαλιείου, λαμβάνουν χώραν εκδηλώσεις πολιτισμού, σαν να μην πρόκειται για τον ίδιο χώρο τον οποίο υποστηρίζαμε κάποτε ως «δάσος» και καλά κάναμε. ΄Όμως, μήπως έτσι δικαιώνεται η πολιτική θέση: «Άμα δε σπάσεις αβγά, ομελέτα δεν γίνεται»;!…
Με σπασμένα αβγά το Μαρούσι απέκτησε υποδομές, έγιναν έργα, που σήμερα κοσμούν την πόλη. Το ξήλωνε-ράβε με ξένα λεφτά προκειμένου να καταγράφεται ως «νέο έργο» είναι πανεύκολο. Το παλετιό και το ρίσκο, είναι τα δύσκολα και τα επικίνδυνα, διότι καιροφυλακτούν συν τοις άλλοις και τα λάθη!
Η οδός λοιπόν Μεγάλου Αλεξάνδρου, διαμορφώθηκε σε πανέμορφο δρόμο, με Αγώνα! Πλην των άλλων προικιών της, φιλοξενούσε και δύο παιδικές χαρές. Πριν λίγους μήνες, ξηλώθηκε η μία -με διάφορες δικαιολογίες που δεν αντέχουν στην κριτική σκέψη- κι έτσι, τα παιδιά της προεφηβείας έμειναν… «ξεκρέμαστα», να αιωρούνται σε έναν κόσμο κενό, κούφιο, αδιάφορο, επιτηδευμένο, πανέτοιμο να…«αναμορφώσει» το κάτι, σε τίποτα. Κρίμα!!!
ΤοποΓράφει η θέμις