Άνθρωπε έχασες κάθε ίχνος αστικής ευγένειας. Απεμπόλησες κάθε ψήγμα σεβασμού και αλτρουισμού προς τον συνάνθρωπό σου. Έγινες δέσμιος της ματαιοδοξίας, κάνοντας αυτοσκοπό τη χρησιμοθηρία του πλησίον σου. Ο ωφελιμισμός και ο ατομισμός, από κατακριτέα κοινωνικά φαινόμενα έγιναν στάση ζωής και σε διάβρωσαν, όπως ο άνεμος και τα κύματα διαβρώνουν τα βράχια. Απώλεσες σταδιακά την ανθρώπινη υπόστασή σου αφήνοντας τον κόσμο να μετατραπεί σε ένα τεράστιο παζάρι. Ίσως πάντοτε να ήταν έτσι, όμως έμοιαζε λιγότερο χυδαίο… Παζάρεμα αξιών, ιδεών, ιδανικών. Παζάρεμα ονείρων. Εκπτωτικοί συμβιβασμοί χρεοκοπίας. Ζωή ξεφτιλισμένη μες «στην πολλή συνάφεια του κόσμου». Και οι φωνές να διαλαλούν τη πραμάτεια. Σε όλους τους τόνους, χωρίς οίκτο και έλεος, με την ίδια πάντα συνωμοτική υπομονή.
Πράγματι, γυμνός και ξυπόλυτος περπατάς Άνθρωπε, άλογος και χαμένος στο στρόβιλο της απελπισίας, της απιστίας, του εκχυδαϊσμού. Λίγο ακόμα και θαρρείς ότι ο στρόβιλος θα σε καταπιεί και λυτρωτικά θα σώσει το κορμί σου από το σούρσιμο… Ερπετό κατήντησες. Ύπουλο και πονηρό. Από δηλητήριο η σάρκα και η ψυχή σου. Δηλητηριασμένα και τα λόγια σου. Άξιον απορίας, γιατί τόση βία να συρθείς στις θανάσιμες σταγόνες που στάζουν οι λέξεις σου. Μα και τα δάκρυά σου, άλλαξαν υφή. Ομοιάζει πιότερο η υφή τους, με εκείνη των λέξεων. Περίεργα υλικά τα δάκρυα! Χτίζονται ενδιαιτήματα από δαύτα, που χωρούν μέσα τους την ανθρωπιά ολάκερη. Αλλά πια, δεν έμειναν επιδέξιοι τεχνίτες, έτσι όπως βιάστηκες αδίστακτα, στην αγκαλιά του εωσφόρου να κλειστείς…
Παζάρεμα… Παζάρεμα χωρίς αντάλλαγμα. Αντικείμενο αγοραπωλησίας έγινε το μυαλό και το σώμα περιμένει τη σειρά του… Έπεται της καταστροφής, απορροφώντας τη με πόνους ατελείωτους. Άκαρπες και μάταιες προτάσεις αγοραπωλησίας ευτυχίας επίπλαστης και ανθρωπιάς κατ’ ευφημισμόν. Παζάρεμα αέναο… Συγκεχυμένα τα αισθήματα που σε πλημμυρίζουν Άνθρωπε. Χωρίς φειδώ οι κουβέντες που εκστομίζεις, πίσω σε σένα γυρνάνε σαν κατάρες. Τώρα, τα πάντα διαλύθηκαν και εσύ ρημάχτηκες. Μια ξεριζωμένη ψυχή στέκει στην άκρη του ολίγου… Το γιατί έφτασες Άνθρωπε σε τούτο το σημείο αξίζει να το συνειδητοποιήσεις. Όμως, μέσα σε ένα έρεβος ανθρωποφαγίας, απαντήσεις δεν θα λάβεις. Ούτε από ανώτερες δυνάμεις, ούτε βουτώντας ως τα μύχια της ψυχής σου. Η αυτοανάκριση τελείωσε. Αυτοί που διέπραξαν τα «γιατί» θα έρθει η ώρα ν’ απαντήσουν…
Προς το παρόν, υπάρχουν τα όνειρα. Μόνο αυτά σου έμειναν. Τα όνειρα εκείνα τ’ αγνά, τ’ αληθινά, τα ωραία, που σώζουν και λυτρώνουν. Είναι φύσει αδιαπραγμάτευτα και αποτελούν τις πηγές των πόθων που κρύβονται στα βάθη της ψυχής. Έχεις χρέος να ονειρεύεσαι ‘Άνθρωπε. Ειδάλλως, δύναμη πού να βρεις μες στο βράδυ; Σε πλακώνει η μαυρίλα και η οδύνη διπλασιάζεται. Είναι ζήτημα το πώς θ’ αντέξεις το ξημέρωμα. Το χάραμα φαντάζει αιώνας. Αγκαλιάζεις τη νύχτα, την ήττα που σε κατασπαράζει και ξεγυμνωμένο πετάει το κορμί σου σε μια κατά μέτωπο μάχη με τις πράξεις και τα αβλεπτήματά σου Διαισθάνεσαι ότι από μέσα σου θα ξεκινήσει η αλλαγή, αλλά εκείνη ποτέ την ημέρα δεν είναι συνεπής στο ραντεβού της. Πιστεύεις ότι δεν τα είπες όλα, ότι κάτι έμεινε. Μα πάντα κάτι μένει… Το θέμα είναι η σωστή ιεράρχηση των θυσιών. Όνειρα λοιπόν… Αλλιώς, συλλογίσου το επόμενο στοιχειωμένο βράδυ που θα ‘ρθει και εσύ θα είσαι τόσο άσημος, τόσο αδύναμος και προπάντων αδιάψευστα ξεπουλημένος. Γιατί μόνο τα όνειρα μετριάζουν το μονότονα καθημερινό, θανατηφόρο αλισβερίσι…
ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ