Γράφει η Αναστασία – Αικατερίνη Αλεξοπούλου
Βουλευτής Β1’ Βορείου Τομέα Αθηνών, με την Ελληνική Λύση
Ναι, όλοι μας συμφωνούμε ότι βιώνουμε μία κρίση πολύμορφη: οικονομική και ενεργειακή, υγειονομική και θεσμική… Πάνω απ’ όλα όμως βιώνουμε μία κρίση των αξιών, κρίση κοινωνική. Γιατί, όσο σημαντικά κι αν είναι όλα τα υπόλοιπα, όλα αυτά μαζί δεν μπορεί παρά να ωχριούν μπροστά στα σημερινά κοινωνικής φύσης προβλήματα. Τι να πει κανείς για φαινόμενα όπως η όλο και αυξανόμενη εγκληματικότητα, η έξαρση της βίας (ακόμα και μέσα στο σπίτι!), η πορνεία και τα ναρκωτικά, αλλά και η αδιαφορία για τις πατρογονικές μας αρχές και συνήθειες, το πισωγύρισμα της τόσο πλούσιας παράδοσής μας…
Μόνο έτσι μπορούν να εξηγηθούν “τέρατα και σημεία” του σήμερα, όπως είναι η ασύλληπτη για τον κοινό ανθρώπινο νου υπόθεση των νεκρών παιδιών στην Πάτρα, ή ακόμα πιο πριν η επίθεση με το βιτριόλι που μας συγκλόνισε, αλλά και τα πάσης φύσεως σκάνδαλα που βγήκαν στην επιφάνεια με το #metoo, και τόσα πολλά ακόμη. Πάντα υπήρχαν, ανά καιρούς, εγκλήματα, θα έλεγε κανείς ότι το κακό σφραγίζει με την παρουσία του την ανθρώπινη ιστορία… αλλά όσα συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας -και όχι μόνο σ’ αυτή- φανερώνουν μία πρωτόγνωρη κατάπτωση του ανθρώπου. Μία κρίση πρώτα απ’ όλα των ψυχών μας, με την κοινωνία να βρίσκεται στην εντατική.
Δεν είναι όμως μόνο το έγκλημα και οι παραφυάδες του. Δεν είναι μόνο όλες αυτές οι δολοφονίες και οι αποτρόπαιες πράξεις που μας συγκλόνισαν. Υπάρχει και συνέχεια. Μήπως κρίση αξιών δεν είναι, για παράδειγμα, και η καθημερινή κακοποίηση που υφίσταται η γλώσσα μας; Όπως και η κακομεταχείριση όλης της υπερπολύτιμης κληρονομιάς που μας άφησαν οι πρόγονοί μας: εννοώ τον πανανθρώπινο ελληνικό πολιτισμό, που δυστυχώς φαίνεται να ξεχνάμε! Είναι δυνατόν εμείς οι Έλληνες να καθόμαστε κυριολεκτικά πάνω στο μεγαλύτερο πνευματικό θησαυροφυλάκιο του κόσμου, αλλά να παραμένουμε φτωχοί και διψασμένοι; Φαντάζει αδιανόητο, αλλά αυτό μήπως δεν συμβαίνει; Εδώ και τώρα, λοιπόν, επιστροφή μας στην πλούσια πολιτιστική παρακαταθήκη του Ελληνισμού, για να ξεπεράσουμε τις κοινωνικές μάστιγες που μας ταλαιπωρούν! Είναι το καλύτερο “φάρμακο”.
Δεν θέλω να μεταδώσω άλλο ένα απαισιόδοξο μήνυμα, όπως (δυστυχώς) συμβαίνει συχνά στις ημέρες μας, από κάθε σχεδόν πλευρά. Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να συμβάλλει θετικά στην αναζήτηση λύσης στο σημερινό αδιέξοδο, για το οποίο νομίζω συμφωνούμε όλοι μας. Ως Έλληνες έχουμε πολλά να διδαχθούμε από την ιστορία και τον πολιτισμό μας, περισσότερο από άλλους λαούς! Πρέπει, επομένως, να στρέψουμε εδώ και τώρα το βλέμμα -όχι μόνο των ματιών, αλλά και της ψυχής- σε όλα εκείνα που μπορούν να μας λυτρώσουν, προσφέροντάς μας προοπτική. Τότε και μόνο θα βγούμε ως κοινωνία από την εντατική! Και το μέλλον θα μπορέσει να ξαναγίνει λαμπρό, όπως το παρελθόν. Ναι, μπορούμε να είμαστε και πάλι οι πρωτοπόροι του φωτός σε μία ανθρωπότητα που βυθίζεται όλο και πιο πολύ στο σκοτάδι. Ας το τολμήσουμε.
