Μην παίζετε εν ου παικτοίς με την Εκκλησία

Του Στέλιου Παπαθεμελή

H ιστορία διδάσκει. Και εκδικείται εκείνους που είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Ο λόγος με αφορμή τις εμμονές του κ. Τσίπρα σε συγκρούσεις με την Εκκλησία. Το πρώιμο ΠΑΣΟΚ άμα τη ανόδω του στην εξουσία τον Οκτώβριο του 1981 ανεκοίνωσε δια του τότε υπουργού της Δικαιοσύνης Στάθη Αλεξανδρή την επιβολή του πολιτικού γάμου ως υποχρεωτικού για όλους τους Έλληνες. Η εξαγγελία προκάλεσε θύελλα και η Εκκλησία βρέθηκε επί ποδός πολέμου. Συνάντηση πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου-αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, η πρώτη από της αναλήψεως των καθηκόντων από τον Ανδρέα. Ο γράφων κλήθηκα από τον πρωθυπουργό να παρίσταμαι σ’αυτήν. Μπαίνει στο πολιτικό Γραφείο ο Σεραφείμ αγέρωχος και σίγουρος και απευθύνεται στον Παπανδρέου: “Άκουσε, Πρόεδρε, ο μακαρίτης ο πατέρας σου έλεγε μια σοφή κουβέντα «μην τα βάζεις με την Εκκλησία, γιατί η Εκκλησία είναι σαν το κάρβουνο, αν είναι αναμμένο θα σε κάψει, κι αν είναι σβησμένο θα σε μουντζουρώσει»”!

Το σχόλιο του Ανδρέα μετά την αποχώρηση του αρχιεπισκόπου: «Φοβερός ο παπάς, με έπεισε!». Και έδωσε αμέσως εντολή να σταματήσει το υπό διαμόρφωση νομοσχέδιο… Τα ανθρώπινα μεγέθη είναι συγκρίσιμα και σχετικά: Σεραφείμ-Ανδρέας / Ιερώνυμος-Τσίπρας. Ο αρχιεπίσκοπος ονόμασε τον κ. Τσίπρα «σύγχρονο Σαούλ». Ποιον Σαούλ υπαινίσσεται ο μακαριώτατος; Σαούλ τον βασιλέα του Ισραήλ (1040-1000 π.Χ.) ο οποίος είχε ταραχώδη και περιπετειώδη βασιλεία, άλλοτε νικών και άλλοτε ηττώμενος από τους Φιλισταίους; Αν πρόκειται γι’αυτόν δεν είναι μάλλον τιμητική υπέρ του πρωθυπουργού η παρομοίωση. Αν όμως πρόκειται για τον Απόστολο Παύλο που ως Σαούλ ως την ώρα της Δαμασκού υπήρξε απηνής διώκτης των Χριστιανών, τότε ταιριάζει η ονομασία και δη ως χαρακτηρισμός διαρκείας, καθ΄όσον ο κ. Τσίπρας παραμένει πεισμόνως Σαούλ, απηνής διώκτης της Εκκλησίας. Αλλά αυτό αποτελεί επίσης την αυτοκαταδίκη του αρχιεπισκόπου, ο οποίος δεν θέλησε, ή δεν κατάφερε με τόση φιλία, αγάπες κλπ. να εκχριστιανίσει τον υψηλό συνομιλητή του που εξακολουθεί να δηλώνει «άθεος», να παραμένει Σαούλ και να κτυπάει κατά σύστημα και κατ’εξακολούθηση τον σκληρό πυρήνα του Έθνους: Πίστη, πατρίδα, οικογένεια.

Η Σύνοδος της Ιεραρχίας με ελάχιστες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα έστειλε ένα βροντερό μήνυμα στην κυβέρνηση ότι «δεν μπορεί να παίζει εν ου παικτοίς», «ως εδώ και μη παρέκει»! Αν και το «κοινό ανακοινωθέν» εξαερώθηκε στην Σύνοδο της Ιεραρχίας και φυσικά στη συνείδηση των Ελλήνων, πιστών, ημίπιστων (ακόμη) και απίστων κατά την διατύπωση του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, οι πρωταγωνιστές του (Τσίπρας-Ιερώνυμος), μηχανεύονται να το καταστήσουν νόμο του κράτους. Πάντως μάταιος ο κόπος τους. Ο κόσμος το πήρε χαμπάρι και δεν τους βγαίνει…..

Καλεσμένος του Ελληνοκαναδικού Κογκρέσου και της Παμμακεδονικής Καναδά βρέθηκα την περασμένη εβδομάδα στο Τορόντο. Επαληθεύεται η ρήση Καραμανλή: «Έξω πάμε καλά». Οι απόδημοι κατά κανόνα είναι πιο πατριώτες και πιο Έλληνες από τους επίδημους. Σε ορισμένες βέβαια περιπτώσεις δεν ξεφεύγουν από το εθνικό νόσημα, την διχόνοια, και τότε τα χαλούνε. Όμως «κοινόν γαρ τοις πάσιν ανθρώποισι του ξαμαρτάνειν» έλεγε ο Σοφοκλής. Οπωσδήποτε για τα μείζονα εθνικά θέματα δεν ανέχονται μύγα στο σπαθί τους. Ευτυχώς δεν έχουν μολυνθεί από την ελλαδική πανώλη των τελευταίων χρόνων της «ασυνέχειας» του έθνους μας, της τάχα «φανταστικής» κατασκευής του και άλλων συναφών κούφιων εννοιών.

Δεν ζητούν τίποτε από την Ελλάδα και αν υπάρξει κάποτε μια εθνική στρατηγική να κηρύξει πανστρατιά προσφοράς, οι ομογενείς μας θα είναι πρώτοι. Αυτό πρέπει να κάνουν Τσίπρας-Μητσοτάκης και οι άλλοι. Αυτό πρέπει να πράξει Ιερώνυμος και εκκλησιαστικοί ιεράρχες. Το βαθύ παράπονο των ομογενών μας: καθώς όλοι πάσης εθνικής προελεύσεως γείτονές τους έχουν δικαίωμα ψήφου στις χώρες καταγωγής τους, όλοι πλην Ελλήνων, παραμένει αφελής και ανόητη η επιφυλακτικότητα της ελλαδικής πολιτικής ελίτ, η οποία πεισμόνως αρνείται να νομοθετήσει το δικαίωμα αυτό. Επείγουσα υπερήμερη υποχρέωση της Βουλής.

Ο τουρκικός αναθεωρητισμός βρίσκεται σε καλπάζουσα έξαρση. Και μεις χαζεύουμε «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» (Βάρναλης). Ενώ το χρέος μας είναι να γρηγορούμε. Η τουρκική επιβουλή εναντίον μας δεν έλειψε βεβαίως ποτέ, αλλά τώρα το κακό έχει παραγίνει. Ασκεί έναν υβριδικό πόλεμο με εμπράγματες επικίνδυνες και κλιμακούμενες ενέργειες. Δυστυχώς ουδέποτε έπαυσε να ισχύει η θουκυδίδεια θέση (V, 89), ότι «δίκαια μεν εν τω ανθρωπείω λόγω από της ίσης ανάγκης κρίνεται, δυνατά οι προύχοντες πράσσουσι και οι ασθενείς ξυγχωρούσιν». (=Κατά την ανθρώπινη λογική μπορούμε να μιλάμε για δίκαιο όταν και τα δύο μέρη έχουν ίση ισχύ. Οι ισχυροί κάνουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν). Πρέπει να αποβάλουμε το φοβικό σύνδρομο, να παύσουμε να ετεροπροσδιοριζόμαστε, για να ανακόψουμε την εις βάρος μας τουρκική επέλαση. Ο τούρκος είναι ασφαλώς ποσοτικά και οπλικά υπέρτερός μας, αλλά αυτό δεν ζυγίζεται μόνον έτσι. «Η μεγαλωσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα // με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και το αίμα» (Παλαμάς). Ο πολλαπλασιαστής της ισχύος του Ελληνισμού υπήρξε πάντοτε η ψυχή των Ελλήνων. Να εξορθολογίσουμε τάχιστα τις υλικές εθνικοαμυντικές δυνάμεις του Έθνους και να αναζωογονήσουμε τις ψυχικές. Νυν υπέρ πάντων αγών!