Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης
Κρίσιμο μέτρο η γλώσσα. Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια όλο και νέες λέξεις με συμβολικό περιεχόμενο μπαίνουν στο λεξιλόγιό μας. Άλλες κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο, όπως είναι η «γκριζοποίηση» για την οποία μιλούν τον τελευταίο καιρό στα δελτία ειδήσεων με αφορμή τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο. Άλλες έρχονται σιωπηρά και ύπουλα ή μάλλον πρώτα έρχεται το φαινόμενο και ακολουθούν οι λέξεις που το περιγράφουν.
Σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία ανήκουν νεόκοπες λέξεις, σαν την «τζογοποίηση», δηλαδή την επέκταση του τζόγου όπως εκφράζεται όχι μόνο με τη σχεδιαζόμενη μεταφορά του καζίνου της Πάρνηθας στο κτήμα Δηλαβέρη του Αμαρουσίου, στα σύνορα με το Χαλάνδρι. Θα μπορούσαμε επίσης να μιλήσουμε για «αβανοποίηση», αφού μοιάζει να ακολουθείται το μοντέλο της Κούβας της προ του Κάστρο εποχής.
Το… φάντασμα της λέξης του τζόγου δεν πλανάται απλώς πάνω από τις γειτονιές μας. Έχει προ πολλού εγκατασταθεί κανονικά. Τουλάχιστον, παλιότερα η πρέφα στο καφενείο του χωριού, απαιτούσε από τους παίχτες κάποια σκέψη και σίγουρα κοινωνικότητα (και ας είχαν χαθεί κι εκεί περιουσίες ή ρημαχτεί ζωές): οι περισσότεροι γνωρίζονταν μεταξύ τους και έπαιζαν «μαζί», όχι ο καθένας μόνος του, όπως συμβαίνει στη σύγχρονη βιομηχανία του τζόγου.
Ακόμη και σήμερα, βέβαια, οι άνθρωποι παραμένουν απαραίτητοι για τις περισσότερες δουλειές. Γκρουπιέρηδες, θυρωροί, σεκιουριτάδες, καθαρίστριες, διοικητικοί υπάλληλοι, είναι μερικοί από τους εργαζόμενους σε καζίνο, στην προκειμένη περίπτωση της Πάρνηθας. Αγωνιούν για το μέλλον τους. Πλαισιώνονται από επιχειρήματα υπέρ της μετακόμισης στην Αγία Φιλοθέη, όπως: αύξηση των θέσεων εργασίας, βιοκλιματική αρχιτεκτονική και έσοδα για το δημόσιο.
Από την άλλη, κάτοικοι και φορείς των βορείων προαστίων ανησυχούν για τις επιπτώσεις που θα έχει αυτή η εγκατάσταση στην περιοχή τους, όπως η προσθήκη άλλης μιας υπερτοπικής λειτουργίας με τα παρεπόμενα που ένα καζίνο συνεπάγεται και σε έναν ήδη βεβαρυμένο οδικό άξονα, τη λεωφόρο Κηφισιάς που για να αποσυμφορηθεί πρέπει όλοι περιμένουν το… 2050 που ενδέχεται να έχει ολοκληρωθεί η γραμμή 4 του Μετρό, όπως σημείωνε εύγλωττα ο Σύλλογος Ρεματιάς σε αναλυτικό υπόμνημά του στο υπουργείο Περιβάλλοντος.
Και καθώς η επόμενη μέρα της περιοχής δεν είναι ακόμα οριστική (εκκρεμεί η ετυμηγορία του Συμβουλίου της Επικρατείας), ο μεγάλος και ο μικρός τζόγος -online παιχνίδια, καταστήματα ΟΠΑΠ της γειτονιάς- είναι ήδη το αδιόρατο όπιο του λαού. Έτσι, μια άλλη λέξη των καιρών μας, η γκανιότα, συνώνυμο του ποσοστού της προμήθειας που πηγαίνει στην τσέπη των εταιριών τυχερών παιχνιδιών, όλο και θα μεγαλώνει σε βάρος των ζώων μας. Σαν μια «γκριζοποίηση» που έχει πια απλωθεί στις συνειδήσεις πολλών ανθρώπων σιωπηρά και ύπουλα. Μακάρι και όχι αμετάκλητα.
