Ο προγραμματισμός και η ικανότητα πρόβλεψης αποτελούν συστατικά στοιχεία της επιτυχίας σε κάθε έκφανση της ζωής. Ιδιαίτερα δε στη σφαίρα της ενασχόλησης με τα κοινά ίσως συνιστούν «ικανή και αναγκαία συνθήκη» για την πολιτική επιβίωση προσώπων, αλλά και συγκροτημένων ομάδων.
Σύντομα, στο Μαρούσι, θα διαπιστώσουμε αφενός εάν οι παραπάνω απόψεις επιβεβαιώνονται, αφετέρου εάν διαθέτουμε εκείνα τα πρόσωπα και τις πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να κάνουν τη… διαφορά. Κι εξηγούμαστε.
Η έκπτωση του κοινοπρακτικού σχήματος τραπεζών που θα στήριζαν το φιλόδοξο αναχρηματοδοτικό πρόγραμμα του ∆ήμου Αμαρουσίου ουσιαστικά «έβαλε τίτλους τέλους» σε ένα εγχείρημα καταδικασμένο από την αρχή. Και, δυστυχώς, η καταδίκη του δεν είχε να κάνει τόσο με κακούς διαπραγματευτικούς χειρισμούς από την πλευρά της δημοτικής διοίκησης, όσο με την πολιτική(;) στάση ορισμένων που επιδίωξαν και τελικά κατάφεραν, να ακυρώσουν την όλη προσπάθεια.
Το ερωτηματικό της παρένθεσης κρίνεται αναγκαίο καθώς η όποια αντιπολίτευση οφείλει να ασκείται στη βάση του αυστηρού ελέγχου και της κριτικής, αλλά ταυτόχρονα και μέσω της κατάθεσης συγκεκριμένων και τεκμηριωμένων εναλλακτικών προτάσεων, όπου απορρίπτονται αντίστοιχες εισηγήσεις της διοίκησης. Στην προκειμένη περίπτωση του δανείου αναχρηματοδότησης των παλαιότερων χρεών του ∆ήμου Αμαρουσίου, κι έχοντας παρακολουθήσει τις συζητήσεις πάνω στη σύμβαση που έφερε στο Σώμα η δημοτική αρχή, η στήλη δεν κατάφερε να εντοπίσει ούτε επαχθείς όρους δανεισμού (τουλάχιστον σε σύγκριση με το υφιστάμενο βάρος των υποχρεώσεων), ούτε κάποια άλλη αδιαφανή διαδικασία. Ούτε, επίσης, υπέπεσε στην αντίληψή της ανάλογη ένσταση, δισταγμός ή υπόνοια από την πλευρά της μειοψηφίας. Οι όποιες αντιδράσεις εστιάσθηκαν σε διαδικαστικά θέματα που, ωστόσο, δεν θα μπορούσαν να στερήσουν τη δημοτική αρχή από το να δώσει κάποια οικονομική ανάσα, έστω και δανειακή, στην πόλη. Πολύ περισσότερο δε, όταν στο τραπέζι δεν «έπεσε» καμία εναλλακτική πρόταση.
Παρ’ όλα αυτά, τελικώς η προσπάθεια καθυστέρησε απαράδεκτα, για λόγους που έχουν γίνει ευρύτατα γνωστοί, με αποτέλεσμα -μεσολαβούσης και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης- ο ∆ήμος να βρίσκεται και πάλι στο σημείο μηδέν από πλευράς υποχρεώσεων προς τρίτους, αν δεν έχει εισέλθει ήδη σε αρνητική τροχιά.
Τώρα, η δημοτική διοίκηση είναι υποχρεωμένη να πάει σε επιμέρους διαπραγματεύσεις με τους δανειστές του ∆ήμου, με σαφώς δυσμενέστερους όρους σε σχέση με αυτούς που θα επιτύγχανε με το δάνειο αναχρηματοδότησης. Και ίσως να ήταν χρήσιμο κάποια στιγμή να ενημερωθούμε για το πόσο θα κοστίσει, τελικώς, στην πόλη αυτή η περιπέτεια, έτσι για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης για το πόσο υποστηρίχθηκαν σωστά τα συμφέροντα του Αμαρουσίου…
Ας αφήσουμε, όμως, το θέμα του προγράμματος αναχρηματοδότησης το οποίο πλέον ανήκει στο παρελθόν, τουλάχιστον στη μορφή που είχε σχεδιασθεί αρχικώς. Επειδή, δυστυχώς ή ευτυχώς, η ζωή δεν προχωρά με υποθέσεις, έτσι και στην πολιτική το τι θα κάναμε εάν είχαμε πάρει το δάνειο, δεν έχει πια καμία σημασία και σίγουρα δεν παράγει έργο. Αντιθέτως, και με βάση τα όσα είχε αναφέρει ο δήμαρχος σε πρόσφατη συνέντευξή του στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ, υπάρχει το «σχέδιο B», για την αντιμετώπιση των μεγάλων οικονομικών ανοιγμάτων, το οποίο θα πρέπει τάχιστα να τεθεί σε εφαρμογή.
Παράλληλα, όμως, υπάρχει και το σκέλος των επενδύσεων που είχε σχεδιάσει η δημοτική αρχή, οι περισσότερες από τις οποίες περνούσαν μέσα από τον… δρόμο του δανείου των 200 εκατ. ευρώ. Τι θα γίνει, άραγε, με αυτές;
Φανταζόμαστε ότι η δημοτική αρχή δεν θα επιθυμούσε να «παγώσει» τις εξαγγελίες της για «ένα μεγάλο έργο σε κάθε γειτονιά». Ακόμη, φανταζόμαστε ότι θα επιδιώξει να βρει «κρυμένους» πόρους σε εθνικά ή κοινοτικά προγράμματα προκειμένου να χρηματοδοτήσει τις δράσεις της στην πόλη. Όπως, επίσης, φανταζόμαστε ότι οι πόροι αυτοί δεν μπορεί να είναι τόσοι που να καλύψουν τις μεγάλες ανάγκες του Αμαρουσίου κυρίως σε θέματα υποδομών.
Άρα, η μόνη εναλλακτική λύση που φαίνεται στον ορίζοντα είναι η συνεργασία με την ιδιωτική πρωτοβουλία. Και είναι πολύ πιθανό ο όρος των Συμπράξεων ∆ημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (οι περίφημες Σ∆ΙΤ) να αρχίσει σιγά σιγά να μπαίνει στο δημοτικό μας λεξιλόγιο…
Χωρίς να θέλουμε να γίνουμε μάντεις κακών, φοβούμαστε ότι εκεί είναι που η δημοτική αρχή θα συναντήσει ισχυρές αντιδράσεις από όσους ίσως πιστεύουν ότι τα πράγματα μπορούν να λυθούν από μόνα τους (κάτι ανάλογο με την αυτορρύθμιση των αγορών!).
Αλλά ας αφήσουμε τις εξελίξεις να γράψουν τη δική τους ιστορία. Έτσι κι αλλιώς, εδώ θα είμαστε όλοι να κρίνουμε -έστω και εκ των υστέρων- εάν ήταν ορθή η πολιτική όσων πολέμησαν το δάνειο αναχρηματοδότησης του ∆ήμου και εάν η τακτική τού «όχι σε όλα» μπορεί να βοηθήσει την ανάπτυξη της πόλης και να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον για τους κατοίκους της.
Πάντως, όσοι πιστεύουν ότι με ενέργειες όπως αυτή του «μπλοκαρίσματος» της αναχρηματοδότησης πολεμούν τον δήμαρχο, μάλλον πλανώνται πλάνην οικτρά. Ίσως, μάλιστα, να του προσφέρουν και θετικές υπηρεσίες, αφού δημιουργούν από μόνοι τους σημαντικά άλλοθι σε πιθανές καθυστερήσεις στην παραγωγή έργου από πλευράς δημοτικής αρχής…
Θάνος Σταθόπουλος
