Υπάρχουν έρευνες που έχουν καταδείξει το σημαίνοντα ρόλο που παίζει η όσφρηση στην επιλογή του ερωτικού συντρόφου. Το ανθρώπινο δέρμα εκπέμπει 500 περίπου διαφορετικές μυρωδιές, ανάλογα με την ιδιαίτερη σύσταση και υφή του. Με άλλα λόγια, το DNA μας, με τον τρόπο που καθορίζει το χρώμα των οφθαλμών μας και το αν είμαστε κινητικοί η τεμπέληδες, καθορίζει και την οσμή του δέρματός μας.
Γράφει η Βασιλική Πιτούλη, www.bibliofagos.vasilikipitouli. gr
Η οσμή θεωρείται ένα ερωτικό, ή μάλλον σεξουαλικό, μήνυμα. Εκπέμπουμε τις φυσικές μας μυρωδιές, αλλά και τα αρώματα που φοράμε. Αυτό το τελευταίο το κάνουμε συνειδητά για να προσελκύσουμε. Αν ο αποδέκτης βρει το μήνυμα ελκυστικό, τότε μάλλον αρχίζει …ένα ειδύλλιο. Η επιστήμη του φλερτ γνωρίζει αυτά τα τερτίπια.
Εν αρχή ην η εμφάνιση. Είναι αυτό που λένε: «Από τα μάτια πιάνεται, στο στόμα κατεβαίνει…». Αν σου αρέσει αυτό που βλέπεις, τότε συνήθως το δείχνεις κιόλας. Πώς; Μα, με τη γλώσσα του σώματος.
Βέβαια, τα συναισθήματα που σου προκαλεί το αντικείμενο του πόθου είναι …αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Διότι υπάρχει μεγάλη γκάμα συναισθημάτων, αρνητικών και θετικών, και μόνο το υποκείμενο που τα αισθάνεται τα γνωρίζει. Αν θέλετε, εκεί έγκειται σε μεγάλο βαθμό και η τέχνη της ανθρωπογνωσίας: το να μπορείς να διακρίνεις τα συναισθήματα του ανθρώπου που έχεις απέναντι. Προϋπόθεση σ’ αυτό, όπως και σ’ όλα τα άλλα που αφορούν σχέσεις, η αυτογνωσία.
Πώς ερωτευόμαστε οι γυναίκες; Με τη μυρωδιά, σίγουρα. Με το βλέμμα, οπωσδήποτε. Με το πορτοφόλι; Αυτό κι αν είναι. Και γιατί όχι, παρακαλώ; Ανέκαθεν η γυναίκα, από τότε που οι ανθρώπινες κοινωνίες δομήθηκαν φαλλοκρατικά, δηλαδή με τον άντρα κυρίαρχο, περιορίστηκε στο ρόλο του αδύνατου.
Η φυσική της αδυναμία συνηγόρησε σ’ αυτό. Ως αντιστάθμισμα, η γυναίκα ανέπτυξε το νου, την πονηριά αν θέλετε. Σε αυτό συνέτεινε και η καταπίεση που υπέστη, αφόρητη καταπίεση αιώνων. Ο καταπιεσμένος γίνεται πονηρός σχεδόν χωρίς να το θέλει.
Επινοεί τρόπους να επιβιώσει, και ένας τρόπος να επιβιώσουν οι γυναίκες ήτανε πάντοτε η αντρική προστασία. Στις πρωτόγονες κοινωνίες ο άντρας προστατεύει με τη φυσική του δύναμη, τη ρώμη. Στις σύγχρονες, προηγμένες κοινωνίες, όπου το χρήμα κυβερνά, ο άντρας προστατεύει τη γυναίκα κυρίως με το πορτοφόλι του.
Αυτό το τελευταίο είναι που θα πλέξει γύρω από τη γυναίκα το δίχτυ προστασίας που εκείνη, ως αδύνατη, έχει απόλυτη ανάγκη. Την αλήθεια αυτή τη γνωρίζουμε όλες, έτσι δεν είναι κορίτσια; Τον άντρα που μας προστατεύει θα ερωτευτούμε βαθιά, αληθινά. Διότι υπάρχουν έρωτες και έρωτες.
Ο σαρκικός έρωτας… Ποιος δεν τον γνωρίζει; Είναι τόσο συνηθισμένος, τόσο πάνδημος. Είναι εκείνος που έχει συγκεκριμένη τιμή, συγκεκριμένη αγοραία αξία. Η όμορφη γυναίκα τον βρίσκει πανεύκολα. Πάντοτε θα υπάρχουν πεινασμένα αρσενικά έτοιμα να της τον προσφέρουν.
Ακόμη και η άσχημη δε δυσκολεύεται ιδιαίτερα, ειδικά τη σύγχρονη εποχή, με τα τόσα μέσα καλλωπισμού που υπάρχουν. Για να βρεις λοιπόν το σαρκικό έρωτα, νομίζω ότι το μόνο που χρειάζεται είναι διάθεση. Βγαίνεις στο …κουρμπέτι, και τον βρίσκεις.
Πόσο κρατάει όλο αυτό; Πέντε λεπτά, έως μια – μιάμιση ώρα, στην καλύτερη περίπτωση. Έχω ακούσει γυναίκες να αφηγούνται ότι έχουν εραστές που τις… αγαπάνε για οχτώ ώρες συνέχεια. Ούτε εργατικό οχτάωρο να ήταν! Να σας πω την αμαρτία μου; Όλα αυτά τα ακούω στο βρόντο. Νομίζω ότι εντάσσονται σε μια, όχι απαραίτητα κατακριτέα, προσπάθεια εντυπωσιασμού. Όλοι θέλουμε να μας θαυμάζουν, έτσι δεν είναι;
Εκτός από τον σαρκικό έρωτα, υπάρχει και ο άλλος, ο πλήρης. Εκείνος που περιλαμβάνει σώμα και ψυχή. Όταν δε νοιάζεσαι μόνο για το σαρκικό περίβλημα του άλλου, όταν σε ενδιαφέρει και η ουσία του, δηλαδή η ψυχή του. Οι ανάγκες του, οι επιθυμίες του, ο τρόπος που ζει, όσα ονειρεύεται.
Το παρελθόν του και το μέλλον του. Τυχεροί όσοι τον έχουν, αυτόν τον πλήρη, το γεμάτο έρωτα. Πρέπει να μπορείς να τον εισπράττεις και να τον ανταποδίδεις. Δύσκολο. Ναι, αλλά τα δύσκολα δεν είναι εκείνα που αξίζουν;
