Έχονται κάποιες στιγμές που θα ήθελες να είχες «δαγκώσει τη γλώσσα» σου και να μην εκστομίσεις κάποια «προφητεία», την οποία δεν θα ήθελες να δεις να πραγματώνεται. Κάτι ανάλογο αισθάνθηκε ο γράφων τη στήλη όταν, ενώ το προηγούμενο άρθρο του όδευε στο τυπογραφείο, πληροφορείτο εμβρόντητος, μαζί με την υπόλοιπη ελληνική, αλλά και διεθνή κοινωνία, τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον ένθερμο «χρυσαυγίτη» Γιώργο Ρουπακιά.
Γράφει ο Θάνος Σταθόπουλος
Και γιατί να πρωτολυπηθεί κανείς! Για τον νέο άνθρωπο που έφυγε τόσο άδικα και πρόωρα, δολοφονημένος για τις ιδέες και την κοινωνική δράση του; Για το άλλο θύμα της υπόθεσης, τον 45χρονο δράστη, που «εξαργύρωνε» την υποχρέωση απέναντι στον άτυπο «εργοδότη» που του συντηρούσε την οικογένεια; Ή, τέλος, για την ασύλληπτη κοινωνική αφασία που έχει καταλάβει τους τελευταίους μήνες, πολιτικούς, δημοσιογράφους και απλούς πολίτες απέναντι στο εγκληματικό φαινόμενο και στη εξίσου εγκληματική δράση, της «Χρυσής Αυγής»;
Και ξαφνικά, δήθεν ξυπνήσαμε όλοι. Και αίφνης το υπουργείο Προστασίας(;) του Πολίτη άρχισε να ξηλώνει και να μεταθέτει «γαλονάδες» της Ελληνικής Αστυνομίας και να παραγγέλνει σαρωτικούς ελέγχους τόσο για το ίδιο το νεοναζιστικό μόρφωμα, όσο και για τις διαφαινόμενες σχέσεις του με στελέχη του Αστυνομικού Σώματος. Και, ω του θαύματος, οι δημοσιογράφοι «ανακαλύψαμε» ότι τα πλάνα με τα όσα αχαρκτήριστα έχουν κάνει το τελευταίο διάστημα τα «καλόπαιδα» της «Χρυσής Αυγής» το μόνο που κάνουν είναι να προσφέρουν «τζάμπα» προβολή σε αυτό το αντιδημοκρατικό μόρφωμα.
Άραγε, έστω κι αργά, θα καταφέρουμε να δούμε την ουσία της αποτρόπαιας πράξης του Γιώργου Ρουπακιά; Θα αντιληφθούμε ότι είναι και ο ίδιος θύμα του ίδιου ακριβώς νεοναζιστικού μηχανισμού, που επιδιώκει να μολύνει όσο μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας μπορεί; Και κυρίως, θα συντηρήσουμε το θέμα «ψηλά», όπως λέμε στη δημοσιογραφική γλώσσα, ώστε να μην αφήσουμε περιθώρια στην πολιτική ηγεσία να χρησιμοποιήσει την όλη ιστορία ως ένα χρήσιμο αντιπερισπασμό, κρυβόμενη στη συνέχεια πίσω από τη -δυστυχώς συνηθισμένη- κοινωνική λήθη;
Η Δικαιοσύνη είναι ίσως ο μοναδικός θεσμικός παράγοντας στην παρούσα φάση που μπορεί να εγγυηθεί ότι η δολοφονία του Παύλου δεν θα αποτελέσει ένα ακόμη επεισόδιο στη θλιβερή αλυσίδα εγκληματικών αμελειών, που επέτρεψαν στην ελληνική κοινωνία να ζεσταίνει στον κόρφο της το «φίδι» της «Χρυσής Αυγής». Είναι ο μόνος φορέας εξουσίας που μπορεί και πρέπει να ορθώσει το ανάστημά του, να προασπιστεί τη Δημοκρατία και το Σύνταγμα, που δέχθηκαν «κατάστηθα» τις μαχαιριές που σκότωσαν τον Παύλο και να ξαναδώσει στον πολίτη τη χαμένη εμπιστοσύνη του προς το κράτος.
Και το πρόβλημα δεν είναι η τιμωρία του 45χρονου δράστη. Βεβαίως, ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης θα πρέπει να πέσει βαρύς πάνω στην πράξη του, αλλά όσο αυστηρή κι αν είναι η καταδίκη του, αυτό δεν πρόκειται να ξεριζώσει το «καρκίνωμα» του νεοναζισμού από την Ελλάδα. Εξάλλου, είναι πολύ πιθανό ο ίδιος ο δράστης να μη γνωρίζει την έννοια του ναζισμού ή να την έχει «διδαχθεί» από τους «κατηχητές» του με εντελώς στρεβλό τρόπο.
Γι’ αυτό, ακριβώς, το βάρος θα πρέπει να πέσει στο να ενημερωθεί πλήρως η ελληνική κοινωνία για το τι υπηρετεί και τι θέλει να επιβάλλει η «Χρυσή Αυγή». Εν τέλει, ας γίνει κι ένας επικοινωνιακός βομβαρδισμός για ένα τόσο κρίσιμο για την εθνική επιβίωσή μας θέμα. Κάθε μέρα τα ΜΜΕ μάς «κάνουν πλύση εγκεφάλου» για το τι απαιτούν τα μνημόνια, οι τρόικες κ.ο.τ. Ε, αυτή τη φορά, ας διαθέσουν τον τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό και άλλο χρόνο τους για να μας καταστήσουν όλους ενήμερους -και άρα ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ υπεύθυνους- για την επόμενη εκλογική επιλογή μας.
Αλλά, θα μου πείτε, πολλά ζητώ. Εδώ, περισπούδαστος δημοσιογράφος – αναλυτής γνωστού τηλεοπτικού σταθμού έλεγε πρόσφατα ότι μία σοβαρότερη(!!!) «Χρυσή Αυγή» θα μπορούσε να συνεργαστεί με μία συντηρητική κυβέρνηση. Έφερε, μάλιστα, ως παράδειγμα αυτό που συνέβη πρόσφατα στη Νορβηγία. Όμως, λησμόνησε να πει ότι στη χώρα-υπόδειγμα/παράδειγμα που ανέφερε, το 2011, ένας παρανοϊκός εγκληματίας μακέλεψε 77 νέους ανθρώπους, σε κατασκήνωση του Εργατικού Κόμματος. Μικρή, πλην σημαντικότατη, λεπτομέρεια: Ο στυγερός δράστης υπήρξε για κάποιο διάστημα μέλος του ρατσιστικού Κόμματος της Προόδου, του οποίου το εγχείρημα συνεργασίας με τη συντηρητική κυβέρνηση της Νορβηγίας μάλλον επιθυμεί να δει να επαναλαμβάνεται και στην Ελλάδα ο προαναφερόμενος δημοσιογράφος-αναλυτής!
«Μα θα επιβάλλουμε λογοκρισία;», θα αντιτάξει κάποιος. Φυσικά και όχι, όταν έχουμε να κάνουμε με αντιπαράθεση επιχειρημάτων και ιδεών. Όταν έχουμε να κάνουμε με οργανώσεις που διαφημίζουν τα «τάγματα εφόδου» τους, που υπερηφανεύονται για τις βιαιοπραγίες ενάντια σε μετανάστες, αλλά και Έλληνες πολίτες που δεν συμφωνούν με τα πιστεύω τους, με «κατηχητές» που προσπαθούν να μολύνουν με τις νοσηρές ιδεοληψίες τους ακόμη και παιδιά δημοτικών σχολείων, ε, νομίζουμε ότι πρέπει να υπάρξει κάποιος φραγμός.
Σε τελική ανάλυση, ο κάθε δημοσιογράφος μπορεί να αμείβεται από κάποιον ιδιώτη και να θεωρεί ότι του επιτρέπονται τα πάντα, ωστόσο όταν αυτά που λέει τα λέει από μία δημόσια συχνότητα (όπως είναι όλες οι συχνότητες από τις οποίες εκπέμπουν οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί), οφείλει να σέβεται το Πολίτευμα και το Σύνταγμα της χώρας που φιλοξενεί τον σταθμό του εργοδότη του. Διαφορετικά, η Νορβηγία δεν πέφτει και τόσο μακριά. Ας πάρει τα μικρόφωνά του, τις αναλύσεις του κι ας πάει να «φωτίσει» κι άλλους λαούς. Μόνο να προσέχει τους «σοβαρότερους» νεοναζιστές, γιατί μπορεί να μην καταλάβουν τις… προηγμένες θεωρίες του.
