Κατά τον Πλούταρχο, όπως το έδαφος, όσο και αν είναι γόνιμο, αδυνατεί να παράγει κάτι δίχως καλλιέργεια, έτσι και ο νους του ανθρώπου δίχως την εκπαίδευση αδυνατεί να δώσει τους αναμενόμενους καρπούς.
Ο τομέας της εκπαίδευσης και το ανθρώπινο δυναμικό που τον απαρτίζει και που συνεχίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες του με διάθεση, με ζήλο, με αγάπη και μεράκι, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση και σε καμία συγκυρία, να αντιμετωπίζονται ως νούμερα, γιατί το έργο του εκπαιδευτικού και όσων το στηρίζουν, έχει άμεσο αντίκτυπο σε έμψυχα όντα, έχει άμεση επίδραση στα παιδιά μας, που αποτελούν και πρέπει να αποτελούν το μέλλον αυτού του τόπου και κάθε οργανωμένης κοινωνίας.
Μην έχοντας λοιπόν την εμπιστοσύνη του εκπαιδευτικού ως πολιτεία, μην έχοντας καλλιεργήσει τις δομές και τις συνθήκες για να εργαστεί ανθρώπινα και να αποδώσει τα μέγιστα, η πολιτεία διαπράττει ένα μεγάλο έγκλημα.
Τα τελευταία χρόνια η αλήθεια είναι πως έχουν γίνει προσπάθειες για ρυθμίσεις και μεταρρυθμίσεις, έχουν βελτιωθεί δομές και πρακτικές, (αλίμονο αν τα ισοπεδώσουμε όλα), ποτέ όμως δεν υπήρξε μια μακροπρόθεσμη εκπαιδευτική πολιτική που θα είχε συγκεκριμένη, υλοποιήσιμη στοχοθεσία, ποτέ δεν υπήρξε κοινή εκπαιδευτική πολιτική από όλες τις υγιείς πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Υπήρξε αδυναμία ελέγχου τού τι επιτυγχάνει, τι αποτυγχάνει και για ποιο λόγο.
Οι πολλές και συνεχείς αλλαγές και τροποποιήσεις, δεν συνοδεύονταν από ένα σύστημα ελέγχου και ανατροφοδότησης, μελέτης της αποτελεσματικότητας και της ποιότητας του εκπαιδευτικού συστήματος, γεγονότα που συντέλεσαν στη συρρίκνωση και την παρακμή.
Τώρα, στην προσπάθεια εξυγίανσης, περικοπών, εύρεσης πόρων, μπαίνει στο στόχαστρο και η εκπαίδευση. Δυστυχώς όμως, έτσι μπαίνει στο στόχαστρο το πιο δημιουργικό και παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας μας, οι μαθητές, οι φοιτητές, οι γονείς τους, οι εκπαιδευτικοί τους. Δεν γίνονται σωστές αλλαγές όταν πραγματοποιούνται με βίαιο τρόπο, όταν πράττουμε κάτι μόνο απλά γιατί πρέπει, χωρίς να εκτιμούμε τις βαθύτερες συνέπειές του.
Η συνειδητοποίηση της αξίας της εκπαίδευσης του λαού και η προσπάθεια για σωστή παροχή της είναι η λύση στη γενικότερη κατάσταση που βιώνουμε.
Μορφώνοντας τα παιδιά μας και μεταφέροντάς τους τις αξίες της ηθικής, της ειλικρίνειας, του σεβασμού στο δίκαιο, στο διαφορετικό, στα ανθρώπινα δικαιώματα, θα ανατρέψουμε τη δύσκολη συγκυρία και όντως θα τη μετατρέψουμε σε ευκαιρία αλλαγής.
Διδάσκοντας την ανάγκη συνεργασίας, συνύπαρξης, αλληλεγγύης, προσφοράς και αλληλοβοήθειας, μέσα από ένα σχολείο, από ένα πανεπιστήμιο οργανωμένο, ανοιχτό στην κοινωνία, με αρωγούς τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι θα πατάνε γερά στα πόδια τους, γιατί θα νιώθουν πως η πολιτεία τους στηρίζει, τους υποστηρίζει και είναι κοντά τους, θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε μια κοινωνία ελεύθερη, δημιουργική, χωρίς κοινωνικές διακρίσεις και ανταγωνισμούς, με κέντρο της και στόχο της το άτομο και την πνευματική, κοινωνική και ουσιαστική του ανέλιξη.