Η Ελλάδα της κρίσης, 3 χρόνια τώρα, δοκιμάζει τις αντοχές της, κάτω από έναν πολύ στενό κλοιό επίβλεψης και πολιτικού προσανατολισμού από τους δανειστές μας.
Τα λάθη, οι αδυναμίες και η ολιγωρία των προηγούμενων ετών σε βασικά ζητήματα διοίκησης, πολιτικής λειτουργίας και διακυβέρνησης για τα οποία όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου φέρουν αναλογικά μερίδιο ευθύνης, έχουν επισημανθεί και πληρώνονται τώρα, σε μια Ευρώπη, που συνεχίζει ακάθεκτη την πολιτική της λιτότητας, μια πολιτική, την οποία οι Γερμανοί πολίτες πρόσφατα επιβράβευσαν, μιας και επανεξέλεξαν την καγκελάριο Μέρκελ, να συνεχίσει τη θητεία της.
Άρθρο της Αλεξάνδρας Σαγρή, δασκάλας, υπ. Διδάκτορος Παν/μίου Αθηνών, αναπλ. Γραμματέως τομέα Πολιτισμού ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Και ενώ το πολιτικό σκηνικό, διαφαίνεται δυναμιτισμένο, τόσο στο εσωτερικό, μετά τις συλλήψεις των βουλευτών και μελών της Χρυσής Αυγής, θέμα που μας απασχόλησε το προηγούμενο διάστημα, όσο και στον κόσμο, όπου οι εξελίξεις σηματοδοτούν νέες συνθήκες και καταστάσεις, όπως η διακοπή λειτουργίας της αμερικανικής κυβέρνησης, δράττομαι της ευκαιρίας να μη μιλήσω για όλα τα παραπάνω, όχι γιατί μειώνω την ανάγκη σχολιασμού τους βέβαια, αλλά γιατί τούτη τη στιγμή θεωρώ ακόμη πιο σημαντικό, πιο αναγκαίο και επιβεβλημένο να απευθύνω έκκληση.
Να φωνάξω δυνατά, ότι πρέπει να δοθεί προτεραιότητα, σημασία, βαρύτητα, όπως θέλετε πείτε το, στον πολυπαθή τομέα της εκπαίδευσης.
Η κατάσταση έχει ως εξής:
Ο Σεπτέμβριος, βρήκε τα σχολεία, τα πανεπιστήμια κλειστά, τους καθηγητές στους δρόμους, τους δασκάλους, να μετακινούνται από περιοχή σε περιοχή, να μην αποσπώνται ακόμη και όταν δηλώνουν σοβαρούς οικογενειακούς λόγους, τους αναπληρωτές δασκάλους και νηπιαγωγούς να αναμένουν εναγωνίως την πρόσληψή τους. Μέσω ΕΣΠΑ ή μέσω κρατικού προϋπολογισμού; Μέσω ΕΣΠΑ βέβαια, μιας και οι πιστώσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό, είναι ελάχιστες.
Έφτασε ο Οκτώβριος κάπως έτσι και ακόμη το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι κλειστό. Χιλιάδες φοιτητές ανησυχούν για τις εξελίξεις, οι διοικητικοί υπάλληλοι ανησυχούν για το επαγγελματικό μέλλον τους, οι καθηγητές για το μέλλον του πανεπιστημίου ως φορέα παροχής επιστημονικών γνώσεων.
Τα σχολεία τώρα επανδρώνονται με ειδικότητες, τα ολοήμερα δεν λειτουργούν και κατά τα άλλα το Υπουργείο Παιδείας ελπίζει σε άλλη μια εποικοδομητική και δημιουργική χρονιά.
Και όλα αυτά σε ένα σχολικό περιβάλλον με ελάχιστα οικονομικά μέσα για την κάλυψη των βασικών αναγκών σε υλικοτεχνική και όχι μόνο υποδομή.
Είναι δυνατόν όμως στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, σε περίοδο συνολικής κοινωνικής κρίσης, που μια προσπάθεια συντελείται μέσω των κυβερνήσεων συνεργασίας, να ταλανίζεται τόσο έντονα ο χώρος της Παιδείας;
Μήπως έχει ξεθωριάσει η αξία της πνευματικής καλλιέργειας και ανάπτυξης του ατόμου; Μήπως ξεχνάμε τα οφέλη της εκπαίδευσης, παραμερίζοντάς την και απαξιώνοντάς την;
